ΧΡΕ. Δε σου το κρύβω. Απ᾽ όλους μου τους σκλάβους
ο πιο πιστός και κλέφταρος εσύ ᾽σαι.
Αν κι ήμουν θεοφοβούμενος και δίκαιος,
είχα φτώχειες και δυστυχίες ως τώρα.
ΚΑΡ. Το ξέρω. ΧΡΕ. Και πλουτίζαν οι αγιογδύτες30
ρήτορες, συκοφάντες, παλιανθρώποι.
ΚΑΡ. Έτσ᾽ είναι! ΧΡΕ. Το λοιπόν πήγα κι εγώ
στο μαντείο να ρωτήσω, όχι για μένα,
τι τα ψωμιά μου τα ᾽χω φαγωμένα,
παρά για τον υγιό μου το μονάκριβο,
αν πρέπει αυτός ν᾽ αλλάξει ταχτική
κι άδικος να γενεί και κατεργάρος
δίχως ιερό, μήδ᾽ όσιο, τι νομίζω
πως οι τέτοιοι προκόβουν στη ζωή.
ΚΑΡ. Και τί λοιπόν σου λάλησεν ο Φοίβος
απ᾽ το στεφανωμένο του τριπόδι;
ΧΡΕ. Άκου να ιδείς. Μου μίλησε σταράτα:40
αυτόν που θ᾽ ανταμώσω πρωτοβγαίνοντας
απ᾽ το μαντείο, να τονε πάρω πίσω
και ρούπι πια να μην τον παρατήσω,
μα να τον καταφέρω με τα λόγια
νά ᾽ρθει μαζί μου σπίτι. ΚΑΡ. Και λοιπόν;
Ποιόνε πρώτον αντάμωσες; ΧΡΕ. Ετούτον!
ΚΑΡ. Δεν κατάλαβες τί εννοούσε ο Φοίβος,
χοντροκέφαλε; Καθαρά σου το ᾽πε
να μορφώσεις το γιο σου με τα ντόπια
τα συνήθεια. ΧΡΕ. Και πώς το συμπεραίνεις;
ΚΑΡ. Γιατί κι ένας στραβός το νιώθει ακόμα,
πως μόνο αυτό φελά στην εποχή μας:
να μην έχει κανείς ιερό και όσιο.50
ΧΡΕ. Δεν έχει αυτό το νόημα ο χρησμός,
μα κάτι σοβαρότερο. Αν μας πει
τούτος εδώ ποιός είναι και τί θέλει,
που ᾽ρθε μαζί μας ως εδώ. Μπορεί
να μάθουμε το τί εννοεί ο χρησμός.