Ο χαρακτήρας του
[5.1] Αυτό τον άνθρωπο τον θαύμασε απεριόριστα ο Περικλής και απ᾽ αυτόν μυήθηκε στη λεγόμενη μετεωρολογική επιστήμη των φαινομένων και στην τέχνη των συζητήσεων.
Έτσι, όπως φαίνεται, όχι μόνο είχε τη σκέψη του σοβαρή και το λόγο του ανώτερο και απαλλαγμένο από κάθε χυδαία και αδιάντροπη αισχρολογία, αλλά και του προσώπου του η σοβαρή έκφραση που δεν την αλλοίωνε το γέλιο, και το ήρεμο βάδισμα, και η σεμνή περιβολή του που δεν την ανατάραζε ποτέ καμιά βίαιη κίνηση όταν μιλούσε, και ο χαμηλός τόνος της φωνής του, όλα αυτά και πολλα παρόμοια προκαλούσαν το θαυμασμό όλων. [5.2] Όταν κάποτε ένας απαίσιος και αχρείος άνθρωπος στην αγορά τον έβριζε και τον κακολογούσε όλη την ημέρα, ο Περικλής σιωπούσε με υπομονή, απασχολημένος σε μιαν επείγουσα υπόθεση· το βράδυ έφυγε ήσυχα για το σπίτι του, ενώ ο άνθρωπος εκείνος τον παρακολουθούσε και ξεστόμιζε κάθε είδους βρισιά εναντίον του. Και ο Περικλής, μόλις έφτασε στην είσοδο του σπιτιού του και σαν ήταν πια σκοτάδι, έδωσε διαταγή σ᾽ έναν από τους υπηρέτες του να πάρει το φως και να συνοδέψει και να οδηγήσει εκείνο τον άνθρωπο στο σπίτι του. [5.3] Ο ποιητής Ίων λέει πως στις κοινωνικές σχέσεις του ο Περικλής ήταν αλαζονικός και κάπως αγέρωχος και πως στους καυχησιάρικους τρόπους του υπήρχε και μεγάλη δόση από υπεροψία και περιφρόνηση προς τους άλλους και επαινεί αντίθετα του Κίμωνα την κοσμιότητα, την ηπιότητα και την ευγένεια στη συμπεριφορά του. Αλλ᾽ ας αφήσουμε τον Ίωνα, που νομίζει απαραίτητο να έχει η αρετή και κάτι το ευχάριστο, όπως οι παραστάσεις των τραγωδιών έχουν και ένα σατυρικό μέρος. Αντίθετα, ας θυμηθούμε το Ζήνωνα που, όταν άκουε πολλούς να χαρακτηρίζουν τη σοβαρότητα του Περικλή σα μεγαλομανία και αλαζονεία, τους συμβούλευε να έχουν και αυτοί μια τέτοια μεγαλομανία, γιατί και η προσποίηση ακόμη μιας καλής διαγωγής γεννά σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβει κανείς, το ζήλο και τη συνήθεια του καλού.

Οι δεισιδαιμονίες
[6.1] Δεν αποκόμισε όμως μόνον αυτά από τη συναναστροφή του με τον Αναξαγόρα ο Περικλής, αλλά φαίνεται πως έγινε και ανώτερος από τις δεισιδαιμονίες, που μπροστά στα μετεωρολογικά φαινόμενα προκαλούν τρόμο σ᾽ εκείνους που δεν ξέρουν τις αιτίες τους, και από την αμάθειά τους κυριαρχούνται από φόβο και ταραχή για τα θεία. Αυτή την αμάθεια την εξαφανίζει η φυσική επιστήμη που διώχνοντας τη φοβερή και νοσηρή δεισιδαιμονία εμπνέει τη σταθερή ευσέβεια και την αισιοδοξία. [6.2] Σχετικά με τις δεισιδαιμονίες διηγούνται και το ακόλουθο περιστατικό.
Έφεραν κάποτε στον Περικλή από τους αγρούς το κεφάλι από ένα μονοκέρατο κριάρι. Τότε ο Λάμπων ο μάντης, μόλις είδε το κέρατο που ήταν φυτρωμένο δυνατό και στερεό από τη μέση του μετώπου, είπε μια προφητεία, πως από τις δύο πολιτικές μερίδες που ήταν τότε ισχυρές στην πόλη, του Θουκυδίδη και του Περικλή, θα υπερισχύσει η μερίδα εκείνου, που μέσα στον αγρό του βρέθηκε το σημαδιακό αυτό κεφάλι. Αντί γι᾽ άλλη απάντηση ο Αναξαγόρας έσπασε το κρανίο και έδειξε ότι ο εγκέφαλος δεν έπιανε όλη τη βάση, παρά μυτερός σαν αυγό είχε γλιστρήσει από όλο το χώρο του κρανίου προς το μέρος εκείνο απ᾽ όπου το κέρατο ξεφύτρωνε. [6.3] Και τότε όλοι όσοι ήταν εκεί θαύμασαν τον Αναξαγόρα, αλλά ύστερ᾽ από λίγον καιρό θαύμασαν το Λάμπωνα, όταν ο Θουκυδίκης έπεσε από την εξουσία και ολόκληρη τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων την πήρε με ομαλό τρόπο στα χέρια του ο Περικλής. [6.4] Αλλά τίποτε δεν εμποδίζει, νομίζω, να πούμε ότι και ο φυσικός είχε δίκιο και ο μάντης: ο πρώτος καλά κατάλαβε την αιτία, ενώ ο δεύτερος το αποτέλεσμα· γιατί έργο του φυσικού ήταν να εξετάσει από ποιά αιτία και πώς έγινε το φαινόμενο, ενώ του μάντη να προφητέψει για ποιό σκοπό έγινε και τί σημαίνει. [6.5] Γι᾽ αυτό εκείνοι που λένε ότι η εύρεση της αιτίας είναι αναίρεση του σημείου που μας φανερώνεται, δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι αρνούνται μαζί και τα σημεία που φανερώνονται από τους θεούς και τα σημεία που προέρχονται από την τέχνη των ανθρώπων, όπως είναι λόγου χάρη, ο ήχος των μετάλλινων δίσκων, οι φλόγες της φωτιάς και οι σκιές που βλέπουμε στα ηλιακά ρολόγια· καθένα απ᾽ αυτά έγινε από κάποιαν αιτία, αλλά με τέτοιον τρόπο, ώστε να χρησιμεύει σα σημάδι που φανερώνει κάτι.
Αλλ᾽ αυτά ίσως έχουν τη θέση τους σε άλλου είδους πραγματεία.