ΑΝΤ. Ω η δύστυχη, με παίρνουν, ξένοι, ω ξένοι.
ΟΙΔ. Παιδί μου, πού είσαι; ΑΝΤ. Με τη βία με σέρνουν.
ΟΙΔ. Δωσ᾽ τα χέρια σου, κόρη. ΑΝΤ. Μα καθόλου
δεν ημπορώ. ΚΡΕ. Ε σεις, δεν την τραβάτε;
ΑΝΤ. Ω συφορά μου, εγώ η δυστυχισμένη!
ΚΡΕ. Κι έτσι, μ᾽ αυτά τα δυο σου δεκανίκια
για στήριγμα, πια δε θα περπατήσεις
ποτέ· μ᾽ αφού το θέλεις να ᾽σαι απάνω
850κι από πατρίδα κι από τους δικούς σου,
που εγώ, μ᾽ όσο κι αν είμαι βασιλιάς των,
την προσταγή των σ᾽ όλ᾽ αυτά εχτελώ,
κάνε καλά· γιατ᾽ είμαι βέβαιος ότι
με τον καιρό και συ θ᾽ αναγνωρίσεις
πως ο ίδιος του εαυτού σου ούτε και τώρα
κάνεις καλό, ούτε και πρι ᾽χες κάμει
στο πείσμα των δικώ σου· και μονάχα
για να κάμεις τη χάρη του θυμού σου,
που αυτός πάντα σού στάθηκε ο όλεθρός σου.
ΧΟΡ. Στάσου αυτού, ξένε. ΚΡΕ. Μη μου αγγίζεις, λέγω.
ΧΟΡ. Δε θα σ᾽ αφήσω ώσπου δεν πάρω πίσω
τις δυο τις κόρες. ΚΡΕ. Τότε πιο μεγάλο
κι άλλο ενέχυρο ευτύς θα ᾽χεις να δώσεις
για την πόλη· γιατί όχι αυτές μονάχα—
860ΧΟΡ. Σε τί άλλο θα στραφείς; ΚΡΕ. Κι αυτόν θα πάρω.
ΧΟΡ. Τολμηρός λόγος. ΚΡΕ. Μα θα γίνει κι έργο
αμέσως· φτάνει ο άρχοντας της χώρας
μη φέρει εμπόδιο. ΟΙΔ. Ω αναιδέστατη γλώσσα,
εσύ να βάλεις χέρι απάνω μου;
ΚΡΕ. Σώπαινε συ. ΟΙΔ. Μα είθε να μη μ᾽ αφήσουν
οι θεές αυτές χωρίς φωνή, για τούτην
ακόμη την κατάρα μου, ω πανάθλιε,
που αφού με στέρησες κι από το μόνο
που μ᾽ απόμενε μάτι αντίς τα πρώτα,
με βία ζητάς να μ᾽ αρπάξεις και φύγεις.
Ω άμποτε ο Ήλιος που τα πάντα βλέπει
και στον ίδιο και σ᾽ όλη τη γενιά σου
870να δίνει γερατειά σαν τα δικά μου.
ΚΡΕ. Τα βλέπετε λοιπόν εσείς οι ντόπιοι;
ΟΙΔ. Μας βλέπουνε και με και σε και ξέρουν
πως ενώ μ᾽ έργα έπαθα εγώ, με λόγια
σε πλερώνω. ΚΡΕ. Μα πια δε θα βαστάξω
την οργή μου, κι όσο και να ᾽μαι μόνος
και βαρύς απ᾽ τα χρόνια, θα τον πάρω
και με τη βία.
ΟΙΔ. Ω συφορά μου ο έρμος.
ΧΟΡ. Με πόσο θενά ᾽ρθες ξεθάρρεμα εδώ,
α φαντάζεσαι, ξένε,
πως θα το κάμεις αυτό. ΚΡΕ. Το φαντάζομαι.
ΧΟΡ. Τότε δεν έχω για πόλη αυτή πια.
880ΚΡΕ. Σαν έχει το δίκιο νικά
κι ο μικρός το μεγάλο. ΟΙΔ. Ακούτε
τί ξεστομίζει; ΧΟΡ. Μα που δε θα κάμει.
ΚΡΕ. Αυτό το ξέρει ο Δίας, μα εσύ όχι.
ΧΟΡ. Δεν είναι αποκοτιά σου αυτά; ΚΡΕ. Ας είναι
κι αποκοτιά, μα θα την υποφέρεις.
ΧΟΡ. Τρέξετ᾽ όλοι λαός
κι αρχοντάδες, βοήθεια
κάμετε γρήγορα, αυτοί
κάθε όριο περνούνε.

ΑΝΤ. Σέρνουμαι η κακομοίρα! Ξένοι, ξένοι!
ΟΙΔ. Παιδάκι μου, πού μου ᾽σαι;
ΑΝΤ. Φεύγω χωρίς να θέλω.
ΟΙΔ. Τα χέρια σου άπλωσέ μου.
ΑΝΤ. Μα δε μπορώ καθόλου.
ΚΡΕ. Ε, σεις! Δε θα την πάρτε;
ΟΙΔ. Οϊμένα, ο κακομοίρης!
ΚΡΕ. Λοιπόν με τα στηρίγματα τούτα δε θα βαδίσεις
ποτέ σου πια· όμως αφού θέλεις να στέκεις πάνω
850απ᾽ την πατρίδα σου κι από τους φίλους, που κι εμένα
προστάξανε και κάνω αυτά, αν κι ήμουν βασιλέας,
στέκα. Γιατί με τον καιρό, το ξέρω εγώ, θα νιώσεις
πως μήτε τώρα φέρνεσαι καλά στον εαυτό σου,
μήτε και πρώτα φέρθηκες, ενώ οι φίλοι δε θέλαν,
γιατί στο θυμό δούλεψες, που πάντα σε ζημιώνει.
ΧΟΡ. Να σταματήσεις, ξένε, αυτού. ΚΡΕ. Σου λέω να μη μ᾽ εγγίζεις.
ΧΟΡ. Όχι, δε θα σ᾽ αφήσω, αφού στερήθηκα εγώ τούτες.
ΚΡΕ. Έτσι λοιπόν ταχύτερη στη χώρα σου θα κάμεις
τρανότερη ζημία· γιατί δε θεν᾽ αρπάξω
860μονάχ᾽ αυτές. ΧΟΡ. Τί έχεις σκοπό να κάμεις; ΚΡΕ. Θενα πάρω
κι αυτόν εδώ. ΧΟΡ. Μεγάλα λες. ΚΡΕ. Θα γίνει τούτο αμέσως,
αν ίσως δε μου αντισταθεί ο βασιλιάς της χώρας.
ΟΙΔ. Ω ξαδιαντροπομίλητε! Στ᾽ αλήθεια εσύ μ᾽ εγγίζεις;
ΚΡΕ. Προστάζω σε να μη μιλείς. ΟΙΔ. Μακάρι οι θεές τούτες
να μη με κάνουν άλαλο για να σου πω και πάλι
ετούτη την κατάρα μου, παγκάκιστε, που φεύγεις
με βίαν, αφού αποστέρησες το μοναχό το φως μου
απ᾽ τα τυφλά τα μάτια μου. Μακάρι και σ᾽ εσένα
και στη γενιά σου ολάκερη γεράματα να δώσει
870ο Ήλιος, που όλα τα θωρεί, όποια έδωκε σ᾽ εμένα.
ΚΡΕ. Τ᾽ ακούτ᾽ εσείς, που κάθεστε σ᾽ αυτή τη χώρα; ΟΙΔ. Ακούνε
κι εσέ κι εμέ και σκέφτουνται, πως μόλο που ᾽χω πάθει
εγώ από σένα μ᾽ έργατα, με λόγια σ᾽ εκδικούμαι.
ΚΡΕ. Δε θα κρατήσω το θυμό, παρά με βία θα πάρω
τούτον, αν κι είμαι μόνος μου κι αργός από τα χρόνια.

ΟΙΔ. Ωιμένα, ο μαύρος! [αντ.]
ΧΟΡ. Με πόση, ξένε, ξαδιαντροπιά ήλθες,
αν απ᾽ το νου σου επέρασε, ότι
αυτά θα κάμεις. ΚΡΕ. Έτσι νομίζω.
ΧΟΡ. Λοιπόν ποτέ μου πια δε θα κάτσω
στη χώρα τούτη.
880ΚΡΕ. Κι ο μικρός, σαν έχει δίκιο,
τον τρανό καταπονάει.
ΟΙΔ. Γρικάτε τά ποιά λέει;
ΧΟΡ. Δε θα τα κάμει· καλά το ξέρω.
ΚΡΕ. Ο Δίας βέβαια μπορεί να ξέρει,
εσύ όμως όχι. ΧΟΡ. Λοιπόν ετούτα
βρισιά δεν είναι! ΚΡΕ. Βρισιά είν᾽ αλλ᾽ όμως
θα τη χωνέψεις.
ΧΟΡ. Ωέ! πολίτες όλοι,
ωέ, προεστοί της χώρας,
ελάτ᾽ εδώ τρεχάτοι,
ελάτε, γιατί φεύγουν
από δω πέρα τούτοι.