[121] Ακούς, Αισχίνη, τον νόμο να λέει καθαρά «εκτός εάν ο δήμος ή η Βουλή αποφασίσει να στεφανώσει κάποιους, γι᾽ αυτούς η αναγόρευση να γίνεται στο θέατρο». Τότε γιατί με συκοφαντείς ελεεινέ; Προς τί σοφίζεσαι αυτούς τους ισχυρισμούς; Γιατί δεν καθαρίζεις το μυαλό σου με ελλέβορο; Δεν ντρέπεσαι να με σέρνεις στα δικαστήρια από φθόνο και όχι για κάποιο αδίκημα, άλλους νόμους να μεταποιείς, από άλλους να αφαιρείς σημαντικά μέρη, ενώ δίκαιο θα ήταν να διαβάζονται ολόκληροι από αυτούς που έχουν ορκιστεί ότι θα αποφασίζουν σύμφωνα με αυτούς; [122] Έπειτα, ενώ κάνεις αυτά, αραδιάζεις ένα σωρό προσόντα που πρέπει να έχει ένας πολιτικός που αγαπά τον λαό. Μοιάζει σαν να έχεις αναθέσει την κατασκευή ανδριάντα με συγκεκριμένες προδιαγραφές και κατόπιν τον παραλαμβάνεις χωρίς να έχει τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με τη συγγραφή ή σαν να διακρίνονται οι δημοκρατικοί πολίτες από τα λόγια και όχι από τις πράξεις και την πολιτική τους δάση. Εκστομίζεις εναντίον μου επίθετα που λέγονται και δεν λέγονται, «ως εξ αμάξης», που ταιριάζουν σε σένα και στο σόι σου, όχι σ᾽ εμένα. [123] Ακόμη, πρέπει να έχετε υπόψη σας, Αθηναίοι, και τούτο· νομίζω ότι η κατηγορία διαφέρει από τη λοιδορία στο εξής· η μεν κατηγορία προϋποθέτει αδικήματα, για τα οποία οι ποινές προβλέπονται από τους νόμους, ενώ η λοιδορία ύβρεις, που οι εχθροί ανταλλάσσουν μεταξύ τους ανάλογα με τον χαρακτήρα τους. Έχω όμως τη γνώμη ότι οι πρόγονοί μας έχτισαν αυτά εδώ τα δικαστήρια, όχι για να σας συγκεντρώνουμε σ᾽ αυτά και να χλευάζουμε ο ένας τον άλλον αποκαλύπτοντας από την ιδιωτική μας ζωή μυστικά σκάνδαλα, αλλά για να ελέγχουμε εάν κάποιος συμβαίνει να έχει κάνει κάποιο αδίκημα σε βάρος της πόλης. [124] Ενώ λοιπόν τα γνωρίζει αυτά ο Αισχίνης εξίσου καλά με εμένα, προτίμησε να με διαπομπεύει παρά να με κατηγορεί. Αλλά και από την άποψη αυτή δεν είναι καθόλου δίκαιο να φύγει χωρίς να εισπράξει τα ίσα. Θα προχωρήσω αμέσως σ᾽ αυτά, αφού προηγουμένως του κάνω μία μόνο ερώτηση. Ποιό από τα δύο, Αισχίνη, να πει κανείς ότι είσαι; Εχθρός της πόλης ή δικός μου; Προφανώς δικός μου. Αλλά άφηνες κάθε φορά την ευκαιρία όπου μπορούσες σύμφωνα με τους νόμους να με τιμωρήσεις για λογαριασμό αυτών των πολιτών, αν βέβαια είχα κάνει κάποιο αδίκημα, με την απόδοση ευθυνών (: υποβολή σε έλεγχο), με τις μηνύσεις, με τις κάθε είδους νομικές διαδικασίες. [125] Όπου όμως ήμουν αθώος από κάθε άποψη, με βάση τους νόμους, με βάση την πάροδο του χρόνου, την προθεσμία, τις κατ᾽ επανάληψη προηγούμενες δικαστικές, αποφάσεις για όλα τα ζητήματα, από το ότι ποτέ ως τώρα δεν αποδείχτηκε ότι σας αδικούσα έστω και στο παραμικρό, όπου επίσης κατ᾽ ανάγκη θα μετείχε η πόλη περισσότερο ή λιγότερο στη δόξα των πολιτικών ενεργειών, εδώ έρχεσαι να με αντιμετωπίσεις; Πρόσεξε μήπως, ενώ εμφανίζεσαι ως δικός μου εχθρός, είσαι στην πραγματικότητα εχθρός αυτών εδώ.