ΟΙΔ. Μα άμποτε οι θεοί μήτε την πεπρωμένη
να σβήνανε διχόνοια τους, και να ᾽ταν
να εξαρτηθεί από μένα και το τέλος
αυτής των της αμάχης, που με λύσσα
τον έναν ενάντια τ᾽ αλλουνού αρματώνει,
κι έτσι ούτε αυτός, που τώρα έχει τους θρόνους
και τα σκήπτρα, να τα κρατούσε, ούτ᾽ ο άλλος
που διώχτηκε, ποτέ να μη γυρνούσε.
Οι άθλιοι, που εμένα το γονιό τους, όταν
απ᾽ την πατρίδα έτσι άτιμα εδιωχνόμουν,
δε με κράτησαν κι ούτε με βοηθήσαν,
μα όσο απ᾽ αυτούς, πετάχτηκα στους δρόμους
430κι εξόριστος κηρύχτηκα απ᾽ την πόλη.
Μα θα μου πεις, πως ήταν εγώ τότε
που το θέλησ᾽ αυτό και, φυσικά,
κι η πόλη δε μου αρνήστηκε τη χάρη.
Όχι λοιπόν, γιατί την ίδια εκείνη
μέρα, πὄβραζε μέσα μου η ψυχή μου,
και τόσο λαχταρούσα να πεθάνω
και να με σκότωνε ο λαός με πέτρες,
κανείς δε φάνηκε να με βοηθήσει
στη λαχτάρα μου αυτή· μα όταν πια μου είχε
με τον καιρό μερώσει ο βαρύς πόνος
κι ένιωθα πόσο με είχε παρασύρει
η οργή να εκδικηθώ τον εαυτό μου
πιο βαριά απ᾽ τα παλιά τα κρίματά μου,
440τότε ηταν που και η πόλη με τη βία
με ξόριζε, ύστερ᾽ από τόσο, από τη χώρα
και κείνοι, τα παιδιά μου, που μπορούσαν
εμένα τον πατέρα τους να σώσουν,
δεν το θέλησαν κι ενώ θα ᾽φταν᾽ ένας
μικρός των λόγος, μ᾽ άφησαν στα ξένα
εξόριστος, φτωχός να παραδέρνω.
Κι ενώ απ᾽ αυτές, αδύνατες παρθένες,
όσο των το επιτρέπ᾽ η δύναμή των,
έχω και την καθημερνή θροφή μου
και μια γωνιά της γης ασφαλισμένη
και τις φροντίδες που χρωστούν τα τέκνα
στο γονιό τους — εκείνοι επροτιμήσαν
αντίς για τον πατέρα τους τούς θρόνους
και τη βασιλική της χώρας εξουσία.
450Μα όχι, ποτέ δε θα χαρούν εμένα
σύμμαχό τους και μήτε θα τους έβγει
σε καλό των ποτέ η αρχή της Θήβας·
αυτό το ξέρω εγώ, που ακούω τώρα
κι αυτούς τους χρησμούς κι ανανοούμαι
και τους παλιούς πού ειπε για μένα ο Φοίβος
και βγήκαν όλοι· κι έτσι ας στέλλουν τώρα
τον Κρέοντα να με ζητά ή όποιον άλλο
τρανό του τόπου· γιατί αν σεις, ω ξένοι,
θελήσετε μαζί με τις τρισάγιες
αυτές προστάτισσες θεές της γης σας,
να μου γενείτε βοηθοί, θα βρείτε
μεγάλο για την πόλη αυτή σωτήρα
460που θα ᾽ναι συφορά και στους εχθρούς μου.

ΟΙΔ. Όμως οι θεοί ας μην πάψουνε ποτέ το μάλωμά τους,
που ήταν γραφτό τους, κι άμποτε μόνο σε μένα να ᾽ναι
ο τελειωμός της γρίνιας τους αυτής, που τώρ᾽ αρχίζουν
κι ο ένας απά στον άλλονε σηκώνει το κοντάρι·
κι έτσι ούτε αυτός οπού κρατεί το σκήπτρο και το θρόνο
να μείνει, ούτε κι εκείνος, που διώχτηκε από τη χώρα,
να πάει ποτέ πίσω σ᾽ αυτήν· αφού κι εμένα, όταν
απ᾽ την πατρίδα έτσι άτιμα διωχνόμουν, δε βοηθήσαν
μήτε και με διαφέντεψαν, παρά με θέλησή τους
430διώχτηκα με διαλάλημα κι έφυγα για τα ξένα.
Μπορείς να πεις πως δίκαια, μια και το πεθυμούσα,
η πολιτεία μου ᾽καμε τότες αυτή τη χάρη.
Όχι, δεν είναι αλήθεια, αφού την ίδια εκείνη ημέρα,
τότε που χόχλαζε ο θυμός κι ήταν τρανή χαρά μου
το νά ᾽βρω θάνατο και το να με πετροβολήσουν
κανείς δε φάνηκε βοηθός σ᾽ αυτή την πιθυμιά μου.
Μα ύστερ᾽ από καιρό, όταν πια όλος μου ο πόνος ήταν
μαλακωμένος κι ένιωθα πως ο θυμός μου τόσο
φούσκωσε, που βασανιστής έγινε πιο μεγάλος
απ᾽ όσο πριν αμάρτησα, τότε πια από τη μία
440η πολιτεία μ᾽ έδιωχνε με βίαν απ᾽ την πατρίδα
ύστερ᾽ από πολύν καιρό, κι από την άλλη εκείνοι,
οι γιοι, που τον πατέρα τους μπορούσαν να βοηθήσουν,
δεν το θελήσανε παρά για μια τους λέξη μόνο,
που δεν την είπαν, πάντοτες εγώ σαν ψωμοζήτης
κι απ᾽ την πατρίδα εξόριστος στα ξένα τριγυρνούσα.
Όμως από τούτες εδώ, αν κι είναι και κορίτσια
αδύνατα, όσο το μπορούν από το φυσικό τους,
έχω θροφήν όσο να ζω και τόπο για να μένω
και συνδρομή συγγενική· μα εκείνοι απ᾽ το γονιό τους
προτίμησαν καλύτερα το θρόνο να κρατούνε
και το ραβδί και να ᾽χουνε την εξουσία της χώρας.
450Μα δε θα το πιτύχουνε να ᾽χουν εμέ βοηθό τους·
μήτε ποτέ και διάφορο θα ιδούν από της Θήβας
τη βασιλεία· το ξέρω αυτό, γρικώντας από τούτη
τις προφητείες και νιώθοντας τα παλαιά τα λόγια
όσα για μένα κάποτε μου μήνυσεν ο Φοίβος.
Και τώρα και τον Κρέοντα να με ζητήσει ας στέλνουν
ή κι όποιον άλλον, που τρανός στην πολιτεία λογιέται.
Γιατί, αν εσείς, ω φίλοι μου, θελήσετε με τούτες
τις πολυσέβαστες θεές της χώρας τις προστάτρες
βοήθεια να μου δώσετε, τρανό στην πολιτεία
460προστάτη θα χαρίσετε και στους εχτρούς μου λύπες.