ΤΡΥ. Ναι, θεά,
γενναιόδωρα, ολάκερη πρέπει σ᾽ εμάς να δοθείς,
τους πιστούς σου εραστές,
που για σε δοκιμάσαμε πίκρες πολλές
990δεκατρία τώρα χρόνια·
λύσε μάχες κι αντάρες πολέμου, που εμείς
να σε κράζουμε πια Λυσιμάχη·
υποψίες λεπτεπίλεπτες, που είν᾽ αφορμή
να φλυαρούμε αμοιβαία και χωρίς τελειωμό,
έλα, Ειρήνη, και κόψ᾽ τες·
κι εμάς όλους τους Έλληνες πάλι εξαρχής
με φιλίας να μας σμίξεις χυλό
και συμπάθειας να στάξεις σταλιές απαλές
στη στρυφνάδα του νου·
1000μεγαρίτικα σκόρδα και χίλια καλά
να γεμίσει ξανά η αγορά·
πρώιμ᾽ αγγούρια, κυδώνια και ρόδια πολλά,
μα και κάπες, οι δούλοι μ᾽ αυτές να ντυθούν·
απ᾽ τη γη των Βοιωτών να μας έρθουν ξανά
χήνες, πάπιες, πουλιά
ποταμίσια και φάσσες, αλλά
και κοφίνια με χέλια της λίμνης· γι᾽ αυτά,
για τα χέλια, πατείς με πατώ σε να τρέχουμ᾽ εμείς,
στριμωχτοί, και λιχούδηδες πλήθος:
ο Τελέας, ο Γλαυκέτης, ο Μόρυχος κι άλλοι·
με πολλή καθυστέρηση να ᾽ρχεται πια
κι ο Μελάνθιος, αλλά
1010χέλια πια να μην έχει·
μεγαλόφωνους θρήνους ν᾽ αρχίζει λοιπόν,
και με μια μονωδία να τελειώνει απ᾽ τη Μήδεια:
«Χάθηκα αχ, χάθηκα αχ, στερημένος εγώ
απ᾽ αυτή που σε σέσκουλα κείτεται μέσα.»
Κι όλοι οι γύρω να πίνουνε μέλι.
Αυτά ζητούμε, θεά, και δώσε μάς τα.
Στον υπηρέτη.
Πιάσ᾽ το μαχαίρι εσύ και σα χασάπης
σφάξε τ᾽ αρνί. ΥΠΗ. Δεν κάνει να το σφάξω.
ΤΡΥ. Γιατί; ΥΠΗ. Δεν αγαπά σφαγές η Ειρήνη
κι ούτε να χύνεται αίμα στο βωμό της.
1020ΤΡΥ. Τότε, πάρ᾽ το στο σπίτι, κάνε μέσα
τη θυσία, και τα μπούτια μόνο φέρε·
έτσι τ᾽ αρνί στο θέατρο θ᾽ απομείνει.
ΧΟΡ. Εσύ κοντά στην πόρτα εκεί πρέπει, Τρυγαίε, να μένεις·
βάζε σκίζες γοργά,
κι όλα τ᾽ άλλα όπως πρέπει να κάνεις με τάξη.
ΤΡΥ. Τί λες; πολύ ιερατικά τα φρύγανα δε βάζω;
ΧΟΡ. Δε σου λείπει το ελάχιστο απ᾽ όσα ταιριάζουν
σ᾽ ένα φρόνιμον άντρα· είν᾽ ο νους σου
1030με σοφία προικισμένος γερή,
κι η ψυχή σου με γόνιμη τόλμη.
ΤΡΥ. Άναψε η σκίζα, κι ο Στιλβίδης σκάει απ᾽ το κακό του.
Θα φέρω κρεατοσάνιδο· δε χρειάζομαι υπηρέτη.
Τρέχει στο σπίτι.
ΧΟΡ. Ποιός δε θα πει τον έπαινο
ενός ανθρώπου σαν αυτόν;
έργο μεγάλο τόλμησε,
κοπίασε, κι έτσι γλίτωσε
αυτή την πόλη την ιερή·
γι᾽ αυτό, Τρυγαίε, παντοτινά
θα σε ζηλεύουν όλοι.
|
