από των Συμπληγάδων το σμίξιμο το ακαταμάχητο [στρ. ι]
να τους γλιτώσει. Ήτανε δυο και ζωντανές,
και πιο ορμητικά κυλούσαν
210κι απ᾽ των βαρύβουων ανέμων τις στρατιές.
Όμως των ημιθέων ο πλους εκείνος
στην κίνησή τους έβαλε πια τέλος.
Έπειτα φτάσανε στον Φάση,
όπου αναμετρήθηκαν με τους Κόλχους
τους φοβερούς μπροστά στον ίδιο τον Αιήτη.
Αλλά η αρχόντισσα των φτερωτών βελών
έδεσε την παρδαλή ίυγγα σε ακατέλυτο τροχό
215κι από τα τέσσερα άκρα της, η Κυπρογεννημένη,

κι από τον Όλυμπο στους ανθρώπους επρωτόφερε το μανικό πουλί· [αντ. ι]
έτσι δίδαξε τον Αισονίδη να γίνει επιδέξιος
στα παρακάλια και τα ξόρκια, ώστε να χάσει η Μήδεια
στον σεβασμό για τους γονιούς της
κι ο πόθος της για την Ελλάδα να ταράζει
τη φλογισμένη της καρδιά με το μαστίγιο της Πειθούς.
220Ευθύς εκείνη του φανέρωσε το τέλος που θα πάρουν
οι άθλοι που του ζήταγε ο πατέρας της.
Με το λάδι ανάμιξε βοτάνια
για τους σκληρούς τους πόνους και του ᾽δωσε ν᾽ αλείβεται·
έτσι συμφώνησαν οι δυο σε γάμου κοινωνία
γλυκιά να σμίξουν.

Κι όταν ο Αιήτης έστησε στη μέση [επωδ. ι]
το διαμαντένιο αλέτρι και τα βόδια
225που απ᾽ τα ξανθά σαγόνια τους πετούσαν φλόγες
από φωτιά αστραφτερή και, πότε το ένα πότε το άλλο,
βροντοχτυπούσανε τη γη με τις χαλκές οπλές τους,
αυτός τραβώντας τα μόνος τούς φόρεσε τη ζεύγλα.
Και χάραξε ολόισιο αυλάκι, καθώς τα έφερνε μπρος πίσω στο χωράφι,
κι έσκιζε της γης τα στέρνα σε βάθος μιας οργιάς. Κι είπε τούτα τα λόγια:
«Αυτό το έργο ο βασιλιάς,
230του καραβιού ο αρχηγός, αν μου το βγάλει πέρα,
γι᾽ αθάνατο στρωσίδι του θα πάρει