Είπε ο Πηλείδης και ταχείς ιππείς επεταχθήκαν.
Ο πολεμάρχος Εύμηλος σηκώθη απ᾽ όλους πρώτος,
υιός του Αδμήτου, δοξαστός στους ιππικούς αγώνας·
290κατόπι ευθύς ο δυνατός σηκώνεται ο Διομήδης,
τους ίππους ζεύει του Τρωός, που ᾽χε του Αινεία πάρει
τότε, οπού τούτον έσωσε στον κίνδυνόν του ο Φοίβος.
Σηκώθη τότε και ο ξανθός διογέννητος Ατρείδης
κι έζευεν, ο Μενέλαος, δυο γρήγορα πουλάρια,
295με τον δικόν του Πόδαργον την Αίθην του αδελφού του,
που χάρισ᾽ ο Εχέπωλος σ᾽ αυτόν ο Αγχισιάδης,
για να μη τον ακολουθεί στα τείχη εμπρός της Τροίας,
και αυτού μες στην πλατύχωρην πατρίδα Σικυώνα
να ευφραίνετ᾽ όλα τα καλά που του ᾽χε δώσει ο Δίας·
300κείνην τότ᾽ έζεψεν αυτός λαχταριστήν φοράδα.
Τέταρτος ο Αντίλοχος, κλωνάρι παινεμένο
του Νηληιάδη Νέστορος, δυο, θρέμματα της Πύλου,
έφερνε κάτω απ᾽ τον ζυγόν καλότριχα πουλάρια.
Τότε τον επλησίασεν ο σεβαστός πατέρας
305κι είπε καλά και φρόνιμα στο φρόνιμο παιδί του:
«Νέον ακόμ᾽, Αντίλοχε, σ᾽ αγάπησεν ο Δίας
και ο Ποσειδών και σου ᾽δειξαν της ιππικής τες τέχνες·
όθεν εσύ να διδαχθείς πολλή δεν είναι χρεία·
ξεύρεις γύρω στα τέρματα να στρέφεις· έχεις όμως
310ίππους οκνούς· για τούτο εγώ καλό δεν περιμένω.
Κι εκείνοι οπού ταχύτερους τυχαίνει να ᾽χουν ίππους
πάλιν δεν έχουν νόημα καλύτερο από σένα.
Αλλ᾽ άκουσέ με, αγαπητέ, και σκέψου στην ψυχήν σου
της τέχνης κάθε σόφισμα, μη χάσεις τα βραβεία·
315με σόφισμα παρά μ᾽ ανδρειά προκόβει ο δενδροκόπος·
με σόφισμα στης θάλασσας τ᾽ αγριωμένα πλάτη
το ανεμόδαρτ᾽ οδηγεί καράβι ο κυβερνήτης·
με σόφισμα και ηνίοχος ηνίοχον περνάει.
Αλλ᾽ όποιος εις τους ίππους του θαρρώντας και στ᾽ αμάξι
320εδώθ᾽ εκείθε αστόχαστα πολύν γυρίζει τόπον,
οι ίπποι του παραστρατούν, του φεύγουν απ᾽ το χέρι·
και μ᾽ άλογο κατώτερο όποιος τες τέχνες ξέρει
στο τέρμα στρέφει αδιάκοπα, πάντοτ᾽ εμπρός του το ᾽χει,
απ᾽ την στιγμήν που ετέντωσε τους χαλινούς των ίππων
325ίσια τους φέρνει και τηρά τον πρώτον να περάσει.
Κι ένα σημάδι θα σου ειπώ, που ευκόλως θα γνωρίσεις·
ξύλον ορθώνεται ξερό, όσον οργιά, στο χώμα,
δρυός ή πεύκου και η βροχή καθόλου δεν το σέπει·
και απ᾽ τα δυο μέρη κάτασπροι στυλώνονται δυο λίθοι
330στο στένωμα κι είν᾽ ομαλός ο ιππόδρομος τριγύρω·
είτ᾽ είναι μνήμα κανενός που απέθανε το πάλαι,
ή για καμπτόν κει το ᾽βαλαν έναν καιρόν οι αρχαίοι,
και τώρα τέρμα το ᾽θεσεν ο ισόθεος Πηλείδης.
Σ᾽ εκείνο εγγύς συ να οδηγείς τ᾽ αμάξι με τους ίππους,
335και απ᾽ το καλόπλεκτο θρονί στ᾽ αριστερά των ίππων
να χαμηλώνεις το κορμί και το δεξί πουλάρι
με βοήν κέντα και άφησε λυτά τα χαλινάρια·
εις τον καμπτόν ο αριστερός σου ίππος να κολλήσει,
να φαίνεται που του καλού τροχού το κεφαλάρι
340τον ξάκρισε, και πρόσεχε στον λίθον μη σκουντήσεις
μήπως λαβώσεις τ᾽ άλογα και σπάσεις και τ᾽ αμάξι·
χαρά στους άλλους, όνειδος πολύ στον εαυτόν σου
θα είναι· αλλά με φρόνησιν φυλάξου, αγαπητέ μου,
ότι αν στο τέρμα δυνηθείς τον άλλον να περάσεις,
345μη φοβηθείς άλλος κανείς αλλού να σε προφθάσει
κι εάν οπίσω σου κεντά το γρήγορο πουλάρι
του Αδρήστου, τον Αρίονα πού ᾽ναι από γένος θείον
ή εκείνα του Λαομέδοντος, θρέμμα λαμπρό της Τροίας».
Είπε και προς την θέσιν του εγύρισε ο Νηλείδης,
350όλους αφού εφανέρωσε τους τρόπους στον υιόν του.