Με αυτά στο νου περίμενε, κι επάνω του ο Πηλείδης
ήλθεν ωσάν ο μαχητής κορυφοσείστης Άρης
με το δεξί τινάζοντας το φράξο του Πηλίου
φρικτό και τ᾽ άρματα έλαμπαν ολόγυρά του, ως λάμπει
135φλόγ᾽ αναμμέν᾽ ή την αυγήν το πρώτο φως του ηλίου.
Άμα τον είδε ετρόμαξεν ο Έκτωρ και να μείνει
στην πύλην δεν του βάσταξεν, αλλ᾽ έφυγεν εμπρός του
και θαρρετός στα πόδια του του εχύθηκε ο Πηλείδης
καθώς στα όρη με ορμήν που άλλο πουλί δεν έχει
140χύνεται στην δειλόψυχην τρυγόνα το ξεφτέρι.
Και όπως του φεύγει αυτή ξυστά κρώζει κατόπι εκείνο
και την στενεύει από κοντά, με λύσσαν να την πιάσει,
με τόσην κυνηγούσε ορμήν τον Έκτορα ο Πηλείδης
κι έτρεχ᾽ εκείνος αστραπή στο τείχος άκρη άκρη.
145Και αφού την άγρια συκιά περάσαν και την ράχην
έξ᾽ απ᾽ το τείχος πάντοτε με τον μεγάλον δρόμον,
έφθασαν όπου δυο κρουνιές καθάριες αναβρύζουν
κι είναι του βαθυρέματου Σκαμάνδρου οι νερομάνες.
Της μίας ρέουν καθαρά τα χλιαρά νερά της
150και αχνός σηκώνεται απ᾽ αυτήν ως να ᾽βγαινε από φλόγα.
Της άλλης είναι τα νερά κατάκρυα σαν χαλάζι
ωσάν το χιόν᾽ ή κρούσταλλος και μες στο καλοκαίρι.
Κι ήσαν εκεί τα πλυσταριά, πλατύχωρα και ωραία,
λίθινα, όπου ελεύκαιναν οι ομόκλινες των Τρώων
155και οι κόρες οι καλόμορφες τα ενδύματα τα ωραία,
όταν, πριν έλθουν οι Αχαιοί, καιρούς ειρήνης είχαν·
κει προσπεράσαν, φεύγοντας ο ένας αν και ανδρείος,
διώκτης ο άλλος, στην ανδρειά πολύ ανώτερός του,
με ορμήν σφοδράν ότι γι᾽ αυτούς του δρόμου το βραβείον
160δεν ήτ᾽ αυτά που δίδονται, σφακτό ή δέρμα ταύρου,
αλλ᾽ η ζωή του Έκτορος μεγάλου πολεμάρχου.
Και ως ίπποι στερεόποδες τα τέρματα γυρίζουν
σφοδρά τετραποδίζοντας κι έχουν βραβείον μέγα
σ᾽ αγώνα πεθαμένου ανδρός ή τρίποδα ή γυναίκα,
165όμοια με πόδι ακράτητο την πόλιν του Πριάμου
κείνοι εγυρίσαν τρεις φορές· και όλ᾽ οι θεοί τούς βλέπαν,
και άρχισε τότε των θεών και ανθρώπων ο πατέρας:
«Αχ! άνδρα βλέπω αγαπητόν κακά κυνηγημένον
εκεί στα τείχη ολόγυρα, και την καρδιά μού σφάζει
170του Έκτορος ο κίνδυνος που τόσα μόχει κάψει
μόσχων μηριά στες κορυφές της Ίδης και άλλα επάνω
εις την ακρόπολιν και ιδού τον κατατρέχει τώρα
ο γοργοπόδης Αχιλλεύς ολόγυρα εις την Τροίαν.
Τώρα σκεφθείτε το, ω θεοί, να σώσομεν αν πρέπει
175τον Έκτορα απ᾽ τον θάνατον, ή εξαίσιος όπως είναι,
θενά τον υποτάξομεν στην λόγχην του Αχιλλέως».
Και η γλαυκόματη Αθηνά του απάντησε και είπε:
«Πατέρα μαυροσύννεφε, κεραυνοφόρε, τι είπες!
Άνδρα θνητόν, που απ᾽ αρχής δεν έχει δώσ᾽ η μοίρα,
180απ᾽ τα δεσμά του άχαρου θανάτου θ᾽ απολύσεις;
Κάμε το, αλλά μη καρτερείς να σου το στέρξομ᾽ όλοι.
Και της απάντησεν ο Ζευς ο νεφελοσυνάκτης:
«Ω τέκνον μου, κάμε καρδιά, με την ψυχήν δεν είπα
τον λόγον οπού επρόφερα και μαλακόν θα μ᾽ έβρεις.
185Και ό,τι στο νου σου επιθυμείς, να κάμεις μην αργήσεις».
Με αυτά την αυτοπρόθυμην θεάν παρακινούσε
κι ευθύς από τες κορυφές του Ολύμπου εχύθη εκείνη.