Είπε και τον ποδόσερνε στην ταραχήν της μάχης.
Κι εκείνου ευθύς εκδικητής ο Άσιος πεζός ήλθε
385και οπίσω από τους ώμους του ρουθούνιζαν οι ίπποι,
και τους κρατούσ᾽ ο ηνίοχος· και ως οδηγούσ᾽ εκείνος
να τον κτυπήσει επρόλαβεν ο Ιδομενεύς και κάτω
απ᾽ το πηγούνι επέρασεν η λόγχη τον λαιμόν του.
Κι έπεσεν, όπως πέφτει δρυς, ή λεύκα, ή φουντωμένος
390υψηλός πεύκος, πόκαψαν τέκτονες εις τα όρη
μ᾽ αξίνες νεοτρόχιστες μ᾽ αυτό να στήσουν πλοίον·
όμοια ξαπλώθη αυτός εμπρός εις το ζεμένο αμάξι
με βογγητό κι εφούκτωσε το αιματωμένο χώμα
και του ηνιόχου χάθηκαν τα λογικά και οπίσω
395να στρέψει δεν ετόλμησε τους ίππους δια να φύγει
απ᾽ τους εχθρούς· και ο δυνατός Αντίλοχος με λόγχην
στην μέσην τον περόνησε και του ᾽σπασεν η άκρη
τον χάλκινόν του θώρακα κι εμπήχθη στην γαστέρα·
400τους ίππους ο Αντίλοχος επήρε ο Νεστορίδης
μέσ᾽ απ᾽ τους Τρώας στον στρατόν των Αχαιών ανδρείων.
Λυπήθη δια τον Άσιον κι εμπρός του Ιδομενέως
εστήθηκε ο Δηίφοβος και ακόντισε με λόγχην.
Τον μάτιασε και ξέφυγε το χαλκοφόρο ακόντι
405ο Ιδομενεύς και κάτωθεν απ᾽ την ασπίδα εκρύφθη
που από χαλκόν αστραφτερόν και δέρμα ταύρου εφόρει
στρογγυλωτήν με δυο λαβές καλά στερεωμένην·
και όλος μαζεύθη μέσα της, κι επάνω απ᾽ την ασπίδα
που εβρόντησε ως την ξάκρισεν, επέταξεν η λόγχη.
410Αλλ᾽ απ᾽ το χέρι το βαρύ δεν έφυγε χαμένη·
τον πολεμάρχον εύρηκεν Υψήνορα Ιππασίδην
εις το συκώτι κι έλυσεν ευθύς τα γόνατά του.
Καυχήθηκε ο Δηίφοβος κι εκραύγασε μεγάλως:
«Ο Άσιος ανεκδίκητος δεν κείται, αλλά στον Άδη,
415τον πυλωρόν, τον άσπονδον ως κατεβαίνει τώρα,
θα χαίρεται που προβοδόν τού έστειλε η ψυχή μου».
Το καύχημά του επλήγωσε τους Δαναούς κι εξόχως
τον ανδρικόν Αντίλοχον, αλλ᾽ αν και λυπημένος
στον ποθητόν του σύντροφον δεν έλειψε και ορμώντας,
420εμπρός του με το σώμα του και την ασπίδα εστήθη.
Κι ο υιός του Εχίου Μηκιστεύς και ο Αλάστωρ, σύντροφοί του,
στους ώμους έφεραν αυτόν, οπού βαριά βογγούσε,
ως τα γοργά καράβια και ακράτητος ως φλόγα
ο Ιδομενεύς δεν έπαυε να θέλει ή να βυθίσει
425κάποιον εχθρόν στα τάρταρα της γης, ή να βροντήσει
αυτός νεκρός μαχόμενος να σώσει τους Αργείους.
Και τότε τον Αλκάθοον, υιόν του Αισυήτου,
διοθρέπτου ανδρός —εκτύπησε— κι ήταν γαμβρός του Αγχίση
κι είχε την Ιπποδάμειαν κόρην εκείνου πρώτην·
430κι ήταν η αγάπη του πατρός και της σεπτής μητρός της,
ότι από τις ομήλικες ασύγκριτη στο κάλλος
στα έργα ήταν και στον νουν· δι᾽ αυτό και την νυμφεύθη
ο άνδρας ο εκλεκτότερος μες στην μεγάλην Τροίαν—
τον δάμασεν ο Ποσειδών εις τον Ιδομενέα·
435τους οφθαλμούς του εσκότισε, του σπέδισε τα μέλη
ώστε να φύγ᾽ ή να στραφεί στα πλάγια δεν εμπόρει·
και ως έστεκεν ακίνητος ως στήλ᾽ ή δένδρον μέγα,
με λόγχην τον επλήγωσεν στο στήθος ο ανδρειωμένος
Ιδομενεύς, και του ᾽σπασε τον χάλκινον χιτώνα
440που έσκεπε το σώμα του, προφυλακή του ολέθρου,
και κούφιο σπάσμ᾽ ακούσθη εκεί, που εσχίζετο απ᾽ την λόγχην·
βρόντησε κάτω, εις την καρδιά του εμπήχθη μέσα η λόγχη
οπού σπαρνώντας τίναζε και την ουράν της όλην
και ο βαρύς Άρης έσβησεν εκεί την δύναμίν του.
445Κι επάνω του κραυγάζοντας ο Ιδομενεύς καυχήθη:
«Σωστή σου φαίνεται αμοιβή, Δηίφοβε, η δική μας,
τρεις φοντυμένοι αντί ενός; Ω τρομερέ, καυχάσαι
άδικα, αλλά προχώρησε και συ στήσου έμπροσθέν μου
ποίος απόγονος να ιδείς σας ήλθα εδώ του Δία
450που γέννησε τον Μίνωα, της Κρήτης άρχον πρώτον,
και αυτός τον Δευκαλίωνα εγέννησε τον θείον,
και ο Δευκαλίων πάλι εμέ στην Κρήτην βασιλέα
ανδρών πολλών, και τώρα εδώ με φέραν τα καράβια
κακό σ᾽ εσέ και του πατρός και όλων ομού των Τρώων».