Είπε, και όλοι εσίγησαν, άφωνοι εμείναν όλοι·
όσο που λόγον άρχισεν ο δυνατός Τυδείδης:
220«Με σπρώχνει, Νέστωρ, η καρδιά κι η ανδρική ψυχή μου
να μπω στο εχθρικό στράτευμα που ᾽ναι σιμά των Τρώων.
Αλλά θάρρος θερμότερον θα έπαιρνα και τόλμην,
αν είχα και άλλον σύντροφον· όταν πηγαίνουν δύο,
του ενός συμβαίν᾽ η νόησις να έβρει πριν του άλλου
225ό,τι συμφέρει· αλλ᾽ αν το εβρεί και άλλον σιμά δεν έχει,
η σκέψις του είναι ισχνότερη και αργότερος ο νους του».
Αυτά ᾽πε, κι ήθελαν πολλοί να τον ακολουθήσουν·
θέλαν οι Αίαντες οι δυο, του Άρη δορυφόροι,
ο Νεστορίδης το ᾽θελε σφοδρώς και ο Μηριόνης,
230ήθελεν ο Μενέλαος και ο θείος Οδυσσέας·
να εισέλθει και αυτός ήθελε μες στον στρατόν των Τρώων,
ότ᾽ είχε τόλμην πάντοτε η αδάμαστη ψυχή του.
Και προς αυτούς ομίλησεν ο μέγας Αγαμέμνων:
«Τυδείδη πολυαγάπητε, συ διάλεξ᾽ όποιον θέλεις
235σύντροφον, τον καλύτερον, και πρόθυμ᾽ είναι τόσοι
κι εμπρός μας φανερώθηκαν· πρόσεξε μη το σέβας
σε κάμει τον καλύτερον ν᾽ αφήσεις, και να πάρεις
σύντροφον τον κατώτερον· το γένος μη κοιτάζεις
μηδ᾽ αν βασιλικότερος είναι εις αυτούς κανένας».
240Είπε και δια τον αδελφόν Μενέλαον εφοβείτο.
Και πάλιν τούς ομίλησεν ο ανδρείος Διομήδης:
«Εάν αφήνετε σ᾽ εμέ να εκλέξω σύντροφόν μου
και πώς θα ελησμονούσα εγώ τον θείον Οδυσσέα,
που τρέχει προθυμότατα η ανδράγαθη καρδιά του
245εις κάθε αγώνα, κι η Αθηνά τον έχει αγαπητόν της;
Και από τες φλόγες άβλαβοι θα εβγαίναμε και οι δύο,
αν αυτός έλθει, που έχει νουν όσον κανείς δεν έχει».
«Τυδείδη, δεν χρειάζεται», του απάντησ᾽ ο Οδυσσέας,
«μήτε πολύ να μ᾽ επαινείς και μήτε να με ψέγεις,
250ότι ομιλείς των Αχαιών, που όλα αυτά γνωρίζουν.
Ας πάμε, η νύκτα σώνεται και η χαραυγή σιμώνει,
τ᾽ άστρα επροχώρησαν πολύ, και της νυκτός τα δύο
μέρη επεράσαν κι έμεινε μόλις το τρίτο ακόμη».
Είπαν κι ευθύς εζώσθηκαν όπλα φρικτά κι οι δύο.
255Του Διομήδη, π᾽ άφησεν εις την σκηνήν το ξίφος,
έδωκεν άλλο δίστομον ο ανδρείος Θρασυμήδης
και ασπίδα· και τον σκέπασε με κράνος χωρίς κώνον
και χωρίς χαίτην, ταύρινον· καταίτυγα το λέγουν·
τα καλ᾽ αγόρια το φορούν της κεφαλής των σκέπην.
260Και ο Μηριόνης έδωκε φαρέτραν του Οδυσσέως
τόξον και ξίφος· κι έπειτα την κεφαλήν με κράνος
δερμάτινο του εσκέπασε, σφικτά στερεωμένο
μέσα με πάμπολλα λουριά, κι είχε μαλλί στο βάθος,
και χοίρου δόντια σύμπυκνα λευκά το περιδέναν.
265Τούτο είχε κλέψ᾽ ο Αυτόλυκος στην Ελεώνα, οπόταν
του Ορμενίδη Αμύντορος ετρύπησε το δώμα·
στην Σκάνδειαν του Αμφιδάμαντος, κατοίκου των Κυθήρων
το ᾽στειλε αυτός· κι ενθύμημα στον Μόλον της ξενίας
ο Αμφιδάμας το ᾽δωκε· και στον υιόν του ο Μόλος
270τον Μηριόνην τ᾽ άφησε· και αυτό το κράνος ήταν
που έζωσε το μέτωπον του θείου Οδυσσέως.
Και αφού τα όπλα εζώσθηκαν τα φοβερά και οι δύο,
εξεκινήσαν και άφησαν αυτού τους πολεμάρχους.
Δεξιά του δρόμου ερωδιόν τούς έστειλε σιμά τους
275η Αθηνά, και το πουλί τα μάτια τους δεν είδαν
εις το σκοτάδι, αλλ᾽ άκουσαν τον ήχον της φωνής του.
Ο Οδυσσεύς εχάρηκε δια το πουλί κι ευχήθη:
«Άκου με, ω κόρη του Διός, που πάντοτε σιμά μου
εις κάθε αγώνα ευρίσκεσαι και, άμα κινούμαι, βλέπεις·
280θεά μου, πόσο μ᾽ αγαπάς εξόχως δείξε τώρα·
ευδόκησε να γύρουμε στα πλοία δοξασμένοι
από μέγα κατόρθωμα, να το θυμούνται οι Τρώες».
Και ο Διομήδης δεύτερος ευχήθη: «Κι εμέ τώρα
άκουσε, κόρη του Διός· έλα σιμά μου, ως ήσουν
285και εις τον πατέρα μου σιμά τον ένδοξον Τυδέα
στες Θήβες, που των Αχαιών επήγε απεσταλμένος.
Στες όχθες τότε του Ασωπού σταμάτησ᾽ ο στρατός των,
και λόγον πράον έφερεν αυτός εις τους Καδμείους·
αλλ᾽ έργα στην επιστροφήν κατόρθωσε ανδρειωμένα
290με σε, θεά, που πρόθυμη του στάθηκες στο πλάγι.
Ομοίως τώρα σώζ᾽ εμέ και στάσου εις το πλευρόν μου.
Κι εγώ μιαν πλατυμέτωπην δαμάλαν θα σου σφάξω,
χρονιάρικην, που τον ζυγόν του ανθρώπου δεν γνωρίζει·
θα σου την σφάξω, αφού προτού τα κέρατα χρυσώσω».