Τον θείον τότε Υψήνορα, του υπερηφάνου εκείνου
του Δολοπίονος υιόν, ιερέα του Σκαμάνδρου,
οπού ο λαός ολόκληρος ωσάν θεόν τιμούσε,
ο Ευαιμονίδης ο λαμπρός Ευρύπυλος τον φθάνει,
80εμπρός του ως έφευγε, και αυτού του θέρισε απ᾽ τον ώμον
με μάχαιραν το δυνατό του χέρι· και αυτό πέφτει
αιματωμένο κατά γης· τους οφθαλμούς τού κλείσαν
η μοίρα η παντοδύναμη και του θανάτου σκότος.
Έτσι ενεργούσαν στον σφοδρόν αγώνα του πολέμου·
85και τότε δεν θα γνώριζες με ποιους είναι ο Τυδείδης,
αν πάει με τους Αχαιούς ή με τους Τρωαδίτες,
ότι στο σιάδι εμάνιζεν, ως φουσκωτό ποτάμι
που παίρνει κάθε πρόχωμα με την σφοδράν ροήν του·
ούτε προχώματα κρατούν εκείνου την πλημμύραν,
90ούτε των κήπων στερεοί φραγμοί την εμποδίζουν,
έξαφν᾽ αν φθάσει, αν του Διός νεροποντιά πληθύνει
και καταστρέφει γεωργών έργα πολλά και ωραία·
όμοια τες πυκνές φάλαγγες ετάραζε ο Τυδείδης
των Τρώων και τα πλήθη των δεν στέκονταν εμπρός του.
95Τον είδε του Λυκάονος ο υιός ο επαινεμένος
τες φάλαγγες με μάνητα να σπάνει στην πεδιάδα·
το κυρτό τόξο ετέντωσε ενάντιά του, ως ορμούσε
επάνω του· τον πίτυχε στου θώρακος το κύτος,
στον δεξιόν ώμον· το πικρόν ακόντι ανοίγει δρόμον
100αντίπερα κι ο θώρακας εγέμισ᾽ όλος αίμα.
Φώναξε τότε ο Πάνδαρος μακριά να τον ακούσουν:
«Γενναίοι Τρώες, κεντηταί των ίππων, κινηθείτε·
λαβώθ΄ ιδού των Αχαιών ο πρώτος και θα πέσει
απ᾽ το σφοδρό μου ακόντισμα· αν μ᾽ έσπρωξε τωόντι
105ο Απόλλων του Διός υιός ως ήλθ᾽ απ΄ την Λυκίαν».
Αυτά ᾽πε αυτός καυχώμενος· δεν έπεσε απ᾽ το βέλος
κείνος, αλλ᾽ αναμέρισε κι εμπρός στ᾽ αμάξι εστάθη
και είπε προς τον Σθένελον, υιόν του Καπανέως:
«Έλα, Καπανειάδη μου, κατέβ᾽ από τ᾽ αμάξι
110από τον ώμον το πικρόν ακόντι να μου σύρεις».
Είπε και χάμου ο Σθένελος επήδησ᾽ απ᾽ το αμάξι
και από τον ώμον μέσαθε του ετράβηξε το ακόντι
και το αίμα ευθύς πετάχθηκεν απ᾽ τον κρουστόν χιτώνα·
και τότ᾽ ευχήθη ο ξακουστός στες μάχες Διομήδης:
115«Άκου με, κόρη αδάμαστη του αιγιδοφόρου Δία,
εάν ποτέ στον πόλεμον εδείχθης του πατρός μου
καλή βοηθός, αγάπησε κι εμέ, θεά μου, τώρα·
τον άνδρα που μ᾽ ελάβωσε κι επαίρεται και λέγει
που ολίγο ακόμη θα χαρώ το λαμπρό φως του ηλίου,
120δώσ᾽ να τον φθάσ᾽ η λόγχη μου νεκρός να πέσει εμπρός μου».
Αυτά δεήθη, κι η θεά την δέησιν εδέχθη,
τα μέλη τού ᾽καμ᾽ ελαφρά, τα πόδια και τα χέρια,
κι ήλθε σιμά του κι είπε του με λόγια φτερωμένα:
«Διομήδη, τώρα θαρρετά πολέμησε τους Τρώας,
125ότι στα στήθη σού ᾽βαλα την πατρικήν ανδρείαν
ατρόμητην, ως ο Τυδεύς την είχε ο ασπιδοφόρος
και την κατάχνια αφαίρεσα που σκέπαζε το φως σου,
όπως θεόν από θνητόν ευκόλως ξεχωρίσεις.
Δια τούτο αν έλθει εδώ θεός για να σε δοκιμάσει,
130μ᾽ άλλον αθάνατον θεόν εσύ μη πολεμήσεις
κανέναν· αλλ᾽ αν του Διός η κόρ᾽ η Αφροδίτη
έλθει στον πόλεμον αυτήν με λόγχην θα κτυπήσεις».
Αυτά ᾽πε και αναχώρησεν η γλαυκομάτ᾽ Αθήνη.
Εις τους προμάχους όρμησε και πάλιν ο Τυδείδης
135και αν ήταν πρόθυμος και πριν να πολεμά τους Τρώας,
τώρ᾽ είχε τρίδιπλην ορμήν, ως έχει το λεοντάρι,
που όταν πηδήσει στην αυλήν των μαλλιαρών προβάτων
και το σκαρφίσει ο φύλακας, χωρίς να το φονεύσει,
ανδρειά του δίδει και ποσώς δεν του αντιστέκει πλέον,
140μέσα στες στάνες κρύβεται και τα ᾽ρημα σκορπιούνται·
εκείνα επανωβιάζονται κι εκείνο απ᾽ την βαθείαν
αυλήν με μέγα πήδημα στην εξοχήν πετιέται·
έτσι στους Τρώας χύθηκεν ο δυνατός Τυδείδης.
Κτυπά κει τον Αστύνοον κι Υπείρονα τον άρχον·
145κείνον επάνω στον μαστόν με λογχοφόρο ακόντι,
τον άλλον με τρανό σπαθί μέσα στην ωμοπλάτην
και απ᾽ τον αυχένα εχώρισε τον ώμον και απ᾽ τα νώτα.
Εκείθε στον Πολύιδον και Άβαντα περνάει,
υιούς του Ευρυδάμαντος, του γέρου ονειροκρίτου·
150σ᾽ αυτούς δεν ξήγησ᾽ όνειρα οπότε αναχωρούσαν,
αλλά νεκρούς τους γύμνωσεν ο δυνατός Διομήδης.
Τον Ξάνθον και τον Θόωνα, δυο τέκνα και τα δύο
αγαπητά του Φαίνοπος, που᾽΄χε κακό το γήρας,
ότι άλλον δεν εγέννησε το βιο του να του αφήσει.
155Τους πήρε την γλυκιά ζωήν κι εγύμνωσε ο Τυδείδης
και άφην᾽ εις δάκρυα και οδυρμούς τον άκληρον πατέρα,
που δεν τους διέχθη ζωντανούς οπίσω από την μάχην
και μακρινοί του συγγενείς το βιος του εμοιρασθήκαν.