[3.5.7] Όταν πήγαν στον τόπο όπου είχαν στρατοπεδέψει, οι άλλοι ασχολήθηκαν με το ζήτημα των τροφίμων, ενώ οι στρατηγοί και οι λοχαγοί έκαναν σύσκεψη κι η αμηχανία τους ήταν μεγάλη. Γιατί από τη μια βρίσκονταν βουνά θεόρατα, και από την άλλη ο ποταμός που ήταν τόσο βαθύς, ώστε ούτε τα δόρατα δεν ήταν ψηλότερα από τα νερά του, αν κανείς τα έχωνε μέσα για να δοκιμάσει το βάθος του. [3.5.8] Την ώρα που αυτοί δεν ήξεραν τί να κάμουν, πήγε κοντά τους κάποιος Ροδίτης και τους είπε: «Εγώ, αρχηγοί, είμαι πρόθυμος να σας περάσω απέναντι τέσσερις τέσσερις χιλιάδες, αν με βοηθήσετε σε ό,τι χρειάζομαι κι αν μου δώσετε για πληρωμή ένα τάλαντο». [3.5.9] Όταν τον ρώτησαν ποιά πράγματα του είναι απαραίτητα, είπε: «Θα χρειαστώ δυο χιλιάδες ασκιά. Βλέπω όμως πολλά πρόβατα και γίδια και βόδια και γαϊδούρια, που άμα γδαρθούν και φουσκωθούν, μπορούν να κάμουν εύκολο το πέρασμα του ποταμού. [3.5.10] Θα χρειαστώ ακόμα και τα σχοινιά που δένετε τα υποζύγια. Με αυτά θα ενώσω τα ασκιά το ένα με το άλλο και θα τοποθετήσω το κάθε ασκί μες στο νερό, αφού πρώτα κρεμάσω επάνω πέτρες και τις αφήσω σαν να ᾽ναι άγκυρες. Ύστερα θα τραβήξω τα ασκιά ως την απέναντι όχθη του ποταμού, θα τα δέσω κι από τούτη κι από κείνη τη μεριά και θα κουβαλήσω και θα βάλω από πάνω χαμόκλαδα και θα τα σκεπάσω με χώμα. [3.5.11] Το ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να βουλιάξετε, αυτό θα το καταλάβετε τούτη τη στιγμή. Κάθε ασκί δηλαδή για να μη βουλιάξει, θα σηκώνει δυο άντρες μονάχα. [3.5.12] Και για να μη γλιστρούν από πάνω, θα τους εμποδίζουν τα χαμόκλαδα και το χώμα». Τ᾽ άκουσαν οι στρατηγοί αυτά και τους φάνηκε χαριτωμένο το τέχνασμα του Ροδίτη, στην πράξη όμως το έβρισκαν αδύνατο. Γιατί στην απέναντι όχθη υπήρχαν πολλοί ιππείς, που θα τους εμπόδιζαν και που από την αρχή δεν θ᾽ άφηναν τους πρώτους, που θα επιχειρούσαν, να κάνουν τίποτε απ᾽ αυτά.
[3.5.13] Έτσι την άλλη μέρα ξαναγύρισαν προς τα πίσω (δηλαδή προς τη Βαβυλώνα), στα χωριά που δεν ήταν καμένα. Έβαζαν όμως φωτιά σε κείνα που άφηναν κι έφευγαν. Γι᾽ αυτό οι εχθροί δεν ζύγωναν, αλλά κοίταζαν και φαίνονταν πως απορούσαν, μη ξέροντας προς τα πού θα τραβήξουν οι Έλληνες και τί σκέφτονται να κάμουν. [3.5.14] Τότε οι άλλοι στρατιώτες έβγαιναν ν᾽ αναζητήσουν τρόφιμα, ενώ οι στρατηγοί έκαναν πάλι σύσκεψη. Συγκέντρωσαν κι εκείνους που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι και τους ζητούσαν πληροφορίες για ολόκληρη τη γύρω περιοχή, δηλαδή πώς ήταν το κάθε μέρος χωριστά. [3.5.15] Εκείνοι έλεγαν πως προς το νοτιά βρισκόταν ο δρόμος που πήγαινε στη Βαβυλώνα και στη Μηδία, απ᾽ όπου είχαν έρθει. Προς τα ανατολικά ήταν ο δρόμος που πήγαινε στα Σούσα και στα Εκβάτανα, όπου λένε πως ο βασιλιάς παραθερίζει. Προς τα δυτικά, πέρα από το ποτάμι, βρισκόταν ο δρόμος που οδηγούσε στη Λυδία και στην Ιωνία, ενώ εκείνος που περνούσε ανάμεσα από τα βουνά, προς το βορινό μέρος, οδηγούσε στη χώρα των Καρδούχων. [3.5.16] Γι᾽ αυτούς έλεγαν πως κατοικούσαν επάνω στα βουνά και πως ήταν ικανοί πολεμιστές και δεν πειθαρχούσαν στο βασιλιά. Κάποτε μάλιστα τους έκαμε επίθεση ένας στρατός του βασιλιά που είχε εκατόν είκοσι χιλιάδες άντρες κι απ᾽ αυτούς κανένας δεν γύρισε πίσω, παρά χάθηκαν όλοι μέσα στις κακοτοπιές της χώρας. Όσες φορές όμως έκαναν συνθήκες με το διοικητή που έμενε στον κάμπο, τότε κι αυτοί είχαν σχέσεις μ᾽ εκείνους κι εκείνοι μ᾽ αυτούς. [3.5.17] Όταν τ᾽ άκουσαν αυτά οι στρατηγοί, έβαλαν να καθίσουν σε χωριστό μέρος εκείνους που έλεγαν πως ξέρουν προς τα πού τραβάει ο κάθε δρόμος, χωρίς να φανερώσουν πού σκόπευαν να πάνε. Πάντως, οι στρατηγοί έκριναν πως ήταν ανάγκη, βαδίζοντας ανάμεσα στα βουνά, να μπουν στη χώρα των Καρδούχων. Γιατί έλεγαν οι αιχμάλωτοι πως, όταν περάσουν αυτή την περιοχή, θα φτάσουν στην Αρμενία, που την κυβερνούσε ο Ορόντας και ήταν μεγάλη και πλούσια χώρα. Κι από κει πια έλεγαν πως ήταν εύκολο να πάει κανείς όπου ήθελε. [3.5.18] Γι᾽ αυτό έκαμαν θυσία, ώστε ν᾽ αρχίσουν την πορεία οποιαδήποτε στιγμή τους φαινόταν καλό. Γιατί φοβόνταν μήπως προλάβουν οι Καρδούχοι και πιάσουν το πέραμα επάνω στα βουνά. Έδωσαν λοιπόν διαταγή να δειπνήσουν, να ετοιμάσουν τα πράγματά τους όλοι και να ξεκουράζονται, και, μόλις τους ειδοποιήσει κάποιος ότι αρχίζει η πορεία, ν᾽ ακολουθούν.