[2.2.13] Σε τίποτε άλλο δεν μπορούσε να τους ωφελήσει αυτό το στρατηγικό τέχνασμα, παρά στο να ξεφύγουν και να γλιτώσουν. Η τύχη όμως φάνηκε καλύτερος στρατηγός. Όταν δηλαδή ξημέρωσε, προχωρούσαν έχοντας προς τα δεξιά τον ήλιο, και λογαριάζοντας πως στο ηλιοβασίλεμα θα φτάσουν σε κάτι χωριά της Βαβυλωνίας. Σ᾽ αυτό πραγματικά δεν έπεσαν έξω. [2.2.14] Θα ήταν ακόμη απόγευμα, όταν τους φάνηκε πως είδαν εχθρικό ιππικό. Τότε όσοι από τους Έλληνες έτυχε να βρίσκονται έξω από τις γραμμές τους, έτρεχαν να συνταχτούν. Και ο Αριαίος (που προχωρούσε ανεβασμένος σ᾽ ένα αμάξι, γιατί ήταν τραυματισμένος) κατέβηκε και φόρεσε το θώρακα, καθώς κι εκείνοι που ήταν γύρω του. [2.2.15] Την ώρα που οπλίζονταν, γύρισαν οι ανιχνευτές που είχαν στείλει μπροστά κι είπαν πως δεν ήταν ιππικό, παρά υποζύγια που έβοσκαν. Τότε κατάλαβαν όλοι πως ο βασιλιάς είχε στρατοπεδέψει κάπου κοντά. Μάλιστα φαινόταν και καπνός σε μερικά κοντινά χωριά. [2.2.16] Ο Κλέαρχος δεν οδηγούσε το στράτευμά του εναντία στους εχθρούς, γιατί ήξερε πως οι στρατιώτες ήταν κουρασμένοι και νηστικοί· και ήταν πια αργά. Ωστόσο δεν άλλαξε πορεία, προσέχοντας μήπως νομίσουν ότι φεύγει. Αντίθετα, τράβηξε ίσια και με το ηλιοβασίλεμα έφτασε με τις προφυλακές στα πιο κοντινά χωριά κι έστησαν τις σκηνές. Από τα χωριά αυτά είχε αρπάξει τα πάντα ο βασιλικός στρατός, ακόμα και τα ξύλα των σπιτιών. [2.2.17] Οι πρώτοι στρατιώτες, λοιπόν, στρατοπέδεψαν κάπως καλά. Οι άλλοι όμως, που έρχονταν στα σκοτεινά, στρατοπέδευαν όπως όπως κι έβγαζαν δυνατές φωνές, καλώντας ο ένας τον άλλο, έτσι που να τους ακούν και οι εχθροί. Γι᾽ αυτό όσοι από τους εχθρούς βρίσκονταν πάρα πολύ κοντά τους, έφυγαν από τις σκηνές. [2.2.18] Αυτό φάνηκε την άλλη μέρα, που δεν παρουσιάστηκε πια υποζύγιο ούτε στρατόπεδο ούτε καπνός σε κανένα κοντινό μέρος. Από τον ερχομό του ελληνικού στρατού φοβήθηκε, όπως φαίνεται, και ο βασιλιάς. Αυτό έγινε φανερό από κείνα που έκαμε την άλλη μέρα. [2.2.19] Καθώς προχωρούσε όμως εκείνη η νύχτα, πιάνει φόβος και τους Έλληνες· κι ακουγόταν θόρυβος και χτύπος, όπως είναι φυσικό να γίνεται, όταν πιάσει τους ανθρώπους τρομάρα. [2.2.20] Τότε ο Κλέαρχος έδωσε διαταγή στον πιο καλό κήρυκα της εποχής, που έτυχε να τον έχει στην υπηρεσία του, στον Τολμίδη από την Ήλιδα, πρώτα να κάμει να σωπάσουν κι ύστερα να διαλαλήσει τη διακήρυξη των στρατηγών, πως θα πάρει γι᾽ ανταμοιβή ένα τάλαντο, όποιος καταγγείλει εκείνον που άφησε ελεύθερο το γαϊδούρι μέσα στο στρατόπεδο. [2.2.21] Όταν αυτά διαλαλήθηκαν, κατάλαβαν οι στρατιώτες πως ο φόβος τους ήταν αστήριχτος και οι στρατηγοί τους δεν είχαν πάθει κανένα κακό. Τέλος, με τα ξημερώματα, έδωσε ο Κλέαρχος διαταγή να συνταχθούν οι Έλληνες και να στήσουν τα όπλα στη γη, ακριβώς όπως ήταν την ώρα που ετοιμάζονταν για μάχη.
[2.3.1] Εκείνο που έγραψα, πως δηλαδή φοβήθηκε ο βασιλιάς από τον ερχομό των Ελλήνων, έγινε φανερό από τούτο δω: Την προηγούμενη μέρα έστειλε ανθρώπους του και ζητούσε να του παραδώσουν οι Έλληνες τα όπλα, ενώ τότε, μόλις έβγαινε ο ήλιος, έστειλε κήρυκες για να ζητήσει ανακωχή. [2.3.2] Τούτοι πλησίασαν τις προφυλακές και ζήτησαν τους αρχηγούς. Όταν το ανακοίνωσαν οι στρατιώτες που φύλαγαν μπροστά, ο Κλέαρχος, που έτυχε την ώρα κείνη να επιθεωρεί την παράταξη, τους είπε να παραγγείλουν στους κήρυκες να περιμένουν, ώσπου να ευκαιρήσει. [2.3.3] Τέλος ετακτοποίησε το στράτευμα έτσι, ώστε να είναι όμορφα παραταγμένο και να φαίνεται από παντού μια πυκνή φάλαγγα και να μη διακρίνεται κανένας έξω από την παράταξη των οπλιτών. Τότε φώναξε τους αγγελιοφόρους, προχώρησε κι ο ίδιος έχοντας μαζί εκείνους από τους στρατιώτες του που είχαν τον πιο καλό οπλισμό κι ήταν παρά πολύ όμορφοι, και παράγγειλε στους άλλους στρατηγούς να κάνουν τα ίδια. [2.3.4] Όταν πήγε κοντά στους αγγελιοφόρους, τους ρώτησε τί ήθελαν. Εκείνοι είπαν πως είχαν έρθει για ανακωχή και πως ήταν άνθρωποι που θα έχουν την αρμοδιότητα και τις παραγγελίες του βασιλιά να ανακοινώσουν στους Έλληνες και την απάντηση των Ελλήνων στο βασιλιά. [2.3.5] Εκείνος αποκρίθηκε: «Πέστε του, λοιπόν, ότι πρώτα πρώτα πρέπει να γίνει μάχη. Γιατί δεν υπάρχει φαγητό, ούτε θα μπορέσει κανείς να μιλήσει στους Έλληνες για ανακωχή, αν πρώτα δεν τους δώσει να φάνε». [2.3.6] Όταν τ᾽ άκουσαν αυτά οι αγγελιοφόροι, έφυγαν καβάλα στ᾽ άλογα, και γύρισαν στη στιγμή. Απ᾽ αυτό ήταν φανερό πως ο βασιλιάς βρισκόταν κάπου κοντά ή κανένας άλλος, που του είχε δοθεί εντολή να κάνει αυτές τις συνεννοήσεις. Είπαν λοιπόν πως τα λόγια τους φαίνονταν λογικά στο βασιλιά και πως ήρθαν με οδηγούς, που θα τους πάνε σε μέρος, απ᾽ όπου θα πάρουν τρόφιμα, αρκεί να γίνει συνθήκη. [2.3.7] Ο Κλέαρχος τους ρώτησε αν οι συμφωνίες θα γίνονταν μονάχα με τους ανθρώπους που έρχονταν κι έφευγαν ή και με τους υπόλοιπους. Κι εκείνοι αποκρίθηκαν: «Με όλους, ώσπου να ανακοινωθεί η απόφασή σας στο βασιλιά». [2.3.8] Όταν τα είπαν αυτά, ο Κλέαρχος τους πήγε σ᾽ άλλη θέση, ενώ ο ίδιος συσκέφτηκε με τους στρατηγούς. Αμέσως αποφάσισαν να κάμουν τις συνθήκες και να πάνε ήσυχα στο μέρος που υπήρχαν τα τρόφιμα και να τα πάρουν. [2.3.9] Ο Κλέαρχος όμως είπε: «Κι εγώ, βέβαια, έχω αυτήν τη γνώμη, αλλά δεν πρόκειται να τους την ανακοινώσω αμέσως. Θα αργοπορήσω, ώσπου να κάμω τους απεσταλμένους να φοβηθούν μήπως αποφασίσουμε να μην κάμουμε συνθήκες. Μα νομίζω, πρόσθεσε, πως ο ίδιος φόβος θα πιάσει και τους δικούς μας στρατιώτες». Όταν, τέλος, του φάνηκε πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή, τους ανακοίνωσε πως δεχόταν την ανακωχή, και τους είπε να τους οδηγήσουν γρήγορα στον τόπο που βρίσκονταν τα τρόφιμα.