στ.1-10

Πίνε λοιπόν, Μελάνιππε, μέθαε μαζί μ᾽ εμένα.

Τί λες; Όταν τα κύματα κι εσύ τα ολαπλωμένα

διαβείς κάτου τ᾽ Αχέροντα, μη το ᾽χει ο νους σου βάλει

πως θ᾽ αντικρύσεις τ᾽ άχραντο το φως του ηλιού και πάλι;

Έλα, και μη νειρεύεσαι τέτοια μεγάλα· ακόμα

κι ο γιος του Αιόλου, ο Σίσυφος ο βασιλιάς, που ο νους του

κατέβαζε όσα κανενός, τ᾽ ορκίστηκε, το χώμα

να μη τον φάει· κι όμως κι αυτός, μ᾽ όλους τους στοχασμούς του,

από τη μοίρα αρπάχτηκε και δυο φορές το κύμα

που στροβιλίζ᾽ ο Αχέροντας εδιάβη, και με κρίμα·

και τὄρισε του Κρόνου ο Γιος μεγάλο μόχτο νά βρει,

μόχτο βαρύ κι ανήκουστο μέσα στη γη τη μαύρη.