ΑΛΚΑΙΟΣ
απ. 34a.1-12 Lobel-Page
[δεῦτέ μοι νᾶ]σον Πέλοπος λίποντε[ς
οἲ κὰτ εὔρηαν χ[θόνα] καὶ θάλασσαν
εὐσ̣δ[ύγ]ων θρώισκοντ[ες ἐπ’] ἄκρα νάων |
Τον αστρόπληθον Όλυμπον αφήνοντας του Δία βλαστάρια εξαίσια και της Λήδας, μ᾽ ίλεη ψυχή φανερωθήτε, Κάστορα κι ω Πολυδεύκη·
σεις την πλατειά τη γη και που τη θάλασσα περνάτε μ᾽ άλογα γοργόποδα όλη κι αθρό᾽ απ᾽ το χάρο τους ανθρώπους σώνετε τον παγωμένο,
πηδώντας στα καράβια τα ομορφόζυγα ή λαμπεροί μακριάθε στους προτόνους, μέσα στην άγρια νύχτα το φως φέρνοντας στο πλοίο το μαύρο. |
Απ᾽ τις αστραφτερές κορφές του Ολύμπου, Καστορα εσύ και Πολυδεύκη, αντρεία της Λήδας και του Δία παιδιά, ω ας λάμψει σ᾽ εμάς το φως σας·
εσείς απάνω από στεριά και κύμα καβάλα στα γοργά σας τρέχετε άτια και τους ανθρώπους σώζετε απ᾽ τον κρύο το θάνατο, όταν
στ᾽ άλμπουρα πλοίων καλόζυγων ορμάτε, πάνω σε ξάρτια λάμπετε μακριάθε, και το μαύρο καράβι μες στην άγρια φωτάτε νύχτα. |
Ελάτε εδώ, αφήνοντας το νησί του Πέλοπα, δυνατοί γιοι του Δία και της Λήδας, καλόκαρδοι, φανερωθείτε, Κάστορα και Πολυδεύκη· που ταξιδεύετε καβάλα σε γρήγορα άτια πάνω από την πλατιά γη κι ολόκληρη τη θάλασσα, και άκοπα σώζετε τους ανθρώπους από τον παγερό το θάνατο, πηδώντας στην κορφή των καλόσκαμνων καραβιών τους, λάμποντας από μακριά, όπως σκαρφαλώνετε πάνω στα καραβόσκοινα, και ρίχνοντας φως πάνω στο μαύρο πλεούμενο μέσα στη νύχτα του τρόμου. |
