...........................................................

............. ο Πολυδεύκης

Το Λύκαιο μέσα στους παθούς

δε λογαριάζω· μα τον Εναρσφόρο,

μα τον γοργόποδο το Σέρβο

μα τον πολεμιστή τον Άλκιμο

και τον Ιππόθοο τον χαλκόκρανο

και τον Ευτείχη και τον ήρω᾽ Αρήϊο

και τον Άκμονα,

που μέσα στους ημίθεους

ήταν ο πιο ξεχωριστός λεβέντης, λογαριάζω.

Μα λες τον μέγα πολεμαρχηγό

τον Σκαίο να λησμονήσουμε ή τον Εύρυτο

και τον Άλκμονα που ήταν των ηρώων

ο αθέρας, ένα κι ένα; Πέρα ως πέρα

του Πεπρωμένο τούς ελύγισε

κι ο Θάνατος, οι πιο αρχαίοι

θεοί· κι η δύναμή τους

δε βοήθησε σε τίποτε ... Άνθρωπος κανείς

μη βουληθεί στα ουράνια να πετάξει

μηδέ τη δέσποινα της Πάφου ταίρι του

την Αφροδίτη να χαρεί, μηδέ

καμιά απ᾽ του Πόρκου του θαλάσσιου

τις κόρες πὄχουν ασημόφεγγο

το θώρι· κι οι γλυκοβλεπούσες

έχουν παλάτι οι Χάριτες τ᾽ άγιο του Δία παλάτι·

....................................................................

κι απ᾽ αυτούς άλλους έφαγε η σαγίτα

κι άλλους σκληρή μυλόπετρα, ώσπου ο Άδης

δεν άφησε κανένα τους· τις Μοίρες τους

τράβηξαν μονάχοι τους

με τα παράβολά τους

που πράξαν· και στο νου

κακά μηχανευτήκανε, μα τρις χειρότερα είδαν.

Υπάρχει εκδίκηση των θεών

κι ευτυχισμένος είν᾽ ο που χαρούμενα

τις μέρες της ζωής του υφαίνει δίχως δάκρυ.

Μα εγώ το φως της Αγιδώς

να τραγουδήσω θέλω·

σαν τον Ήλιο θωρώ ν᾽ αστραφταλίζει

που ν᾽ αναλάμψει στο στερέωμα

τον εξορκίζει.

Μα η ξακουστή που σέρνει το χορό

μήτε να την παινέσω, μήτε να την ψέξω

μ᾽ αφήνει· — Θε μου! φαίνεται

κι ωραία και μεγαλόπρεπη

σαν άλογο καλόθρεφτο

βουερόποδο άλογο αθλοφόρο

μες στα κοπάδια αν το ᾽στηνες των φτερωτών ονείρων.

Δε βλέπεις; Είναι Ενετική

τ᾽ αλόγου η φλέβα· μα κι η πλούσια κόμη

της ξαδέρφης μου ανθός Ηγησιχόρης

καθώς χρυσάφι στεφανώνει αμόλευτο

την ασημόφεγγη θωριά της.

Τι πιο καθάρια να τα πω;

και ποιος δεν ξέρει την Ηγησιχόρη;

Δεν ξεπερνάει στην ομορφιά την Αγιδώ

μα δεύτερη της πέφτει· και θα παρατρέξει

σαν του Κολάξαϊ άλογο

μ᾽ άλογο Ιβηνό.

Κι οι περιστέρες μας οι δυο

με μας που στην Ορθρία

τώρα τον πέπλο φέρνουμε

συνερίζουν

και φέγγουνε καθώς σηκώνονται

μέσ᾽ απ᾽ τη νύχτα τη θεϊκή καθώς του Σείριου τ᾽ άστρο.

― Τέτοια περίσσεια από πορφύρα

δεν έχω εγώ να συνερίσω,

δεν έχω εγώ φιδοβραχιόλι

χρουσάφι ατόφιο σκαλιστό

δεν έχω εγώ το Λυδικό τον κεφαλόδεσμο,

στολίδι για τις κόρες τις γλυκοβλεπούσες.

― Μήτε και τα μαλλιά έχω της Ναννώς

μήτε τη θεόμορφην Αρετή·

τη Φυλακίδα εγώ δεν έχω

μήτε την Κλεησιθήρα.

― Μήτε στης Αινησιμβρότας σας έρθεις θα πεις:

Δώσε μου την Άσταφη

κι άσε να με βλέπουν η Φιλύλλα

και η Δημαρέτη

και η ζηλεμένη

η Ιανθεμίς.

Η Ηγησιχόρη εμέ μου φτάνει σα μου παραβγείς.

― Μα η Ηγησιχόρη η ομορφοστράγαλη

δεν είναι πια κοντά σου κόρη μου.

― Στέκεται πλάι στην Αγιδώ

και τα Θωστήριά μου δοξολογάει.

― Μα εσείς, θεοί, τις προσευχές τους

καλοδεχτείτε· τι στα χέρια σας

των όλων βρίσκεται το πέρας.

― Κι εγώ θα κλείσω το τραγούδι μου

με κάτι που έχω να σου πω: ― Σαν κουκουβάγια

που στα χαμένα κράζει από το πάτερο

λάλησα εγώ· μη σε πικραίνει.

― Μα εγώ στην Άωτι

το πρώτ᾽ απ᾽ όλα λαχταρώ ν᾽ αρέσω

και το χρωστάμε στην Ηγησιχόρη σου

και την ειρήνη οι κοπελιές τη ζηλευτή πια βρήκαν.

― Καθώς στο πλάγι τ᾽ ακρινού

τ᾽ αλόγου στ᾽ άρμα τ᾽ άλλα τρέχουνε

έτσι και οι άλλες δίπλα της δρομούνε μια την άλλη.

Κι ο καπετάνιος τάχα στο καράβι του

δεν είναι χρεία φωνή να ᾽χει μεγάλη;

Δε λέω γλυκότερα πως τραγουδά

κι απ᾽ τις Σειρήνες, τι είναι θέαινες

αυτές μα ενάντια σ᾽ έντεκα

σα δέκα τραγουδώντας συνερίζει.

Θε μου, και σαν τον κύκνο τραγουδά

που κελαηδάει στα νάματα του Ξάνθου.

― Μα κι η Αγιδώ με τα λαχταριστά

τ᾽ ανάλαφρα μαλλιά της

...........................................................................