Και τα δύο αποσπάσματα (286-287), για τα συμφραζόμενα των οποίων δεν γνωρίζουμε τίποτα, επιβεβαιώνουν τη φήμη που είχε ο Ίβυκος στην αρχαιότητα ως ποιητής ερωτικών ποιημάτων. Πιθανώς από τα αποσπάσματα αυτά αφορμήθηκε και ο Ελύτης, που στο Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου χαρακτηρίζει τον Ίβυκο "ερωτομανέστατο". Το πρώτο απόσπασμα δομείται πάνω στην αντίθεση ανάμεσα στη μαγεία και τη γαλήνη της άνοιξης από τη μια και στην αναστάτωση που επικρατεί στην ψυχή του ερωτευμένου από την άλλη, που τη συγκλονίζει ο έρωτας με τη σφοδρότητα Θρακιώτικου βοριά.

Οι εικόνες του πρώτου μέρους (στ.1-5) συγκροτούνται από ευδιάκριτα σύμβολα: οι "κυδωνιές" συμβολίζουν το ερωτικό ξύπνημα, ο "απάτητος Νεραϊδόκηπος" (παρθένων κῆπος ἀκήρατος) την αθωότητα, ενώ τα αμπέλια που βλαστάνουν παραπέμπουν στη νιότη. «Ο Ίβυκος παραβάλλει, σημείο προς σημείο, την κατάσταση του εαυτού του με τον παρθενικό έρωτα, και τη βρίσκει άκαιρη, βίαιη, ελάχιστα όμοια με τη σταθερή διαδικασία της ερωτικής ωρίμανσης» (C. Μ. Bowra).