Φωνολογικός κανόνας που διατυπώθηκε από τον γερμανό γλωσσολόγο Hermann Osthoff και περιγράφει την τάση των πρωτοϊνδοευρωπαϊκών (ΠΙΕ) μακρών φωνηέντων να βραχύνονται πριν από ένηχα (υγρά , έρρινα και ημίφωνα ) /r l m n y w/ σε κλειστές συλλαβές , δηλαδή πριν συμπλέγματα του τύπου RΣ (ένηχο + σύμφωνο). Πρόκειται για φαινόμενο με ευρύτατη εφαρμογή στην αρχαία ελληνική, και βάσει αυτού αιτιολογείται η παρουσία πολλών από τις διφθόγγους: π.χ. ΑΕ Ζεύς και όχι *Ζηύς ΠΙΕ *dyēus (πρβλ. σανσ. dyaús (au < ēu)), δοτ. πληθ. -οις [-οi̯s] (π.χ. λόγοις ) *-ωις [-ο:i̯s], και γοτθ. wind *uēnto < *huēhnto. Ορισμένες βραχύνσεις κατέστησαν αδιαφανείς και δεν είναι άμεσα ανιχνεύσιμες, καθώς επισκιάζονται από μεταγενέστερες φωνητικές εξελίξεις που είχαν ως αποτέλεσμα εκ νέου ποσοτικές εκτάσεις .