Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <

2.3. Συμπεράσματα και Προτάσεις

Tα συμπεράσματά μου από τις φωνολογικές υποχωρήσεις των δύο διαλέκτων είναι ότι: 1. ένας επιπλέον παράγοντας για την ανθεκτικότητα ή μή των φωνολογικών αντιθέσεων είναι και η καθόλου θέση τους στο συρρικνωνόμενο γραμματικό σύστημα και 2. ότι ο τρόπος υποχώρησης διαλεκτικών φαινομένων γίνεται με αναπροσαρμογή των παραμετρικών διαφορών της διαλέκτου προς τις παραμέτρους του επικρατούντος συστήματος της κοινής. Oι παράμετροι μπορεί να είναι αμαρκάριστες, όπως π.χ. στην περίπτωση του τσιτακισμού, ή και μαρκαρισμένες, όπως στην περίπτωση του συμπλέγματος κλειστού + ημίφωνο j ή προερρινωμένων κλειστών της κοινής (πρβ. 2.2.2), οπότε και οι παραμετρικές διαφορές προσαρμόζονται αντιστοίχως. Tελικά, εφόσον η δεσπόζουσα επίσημη γλώσσα και η διάλεκτός της έχουν κοινή καταγωγή, η σύγκλιση των παραμετρικών διαφορών οδηγεί στη διεύρυνση των κοινών στοιχείων των δύο γλωσσικών συστημάτων, όπως π.χ. στην περίπτωση των αφηρημένων αντιπροσωπεύσεων που είδαμε (πρβ. 2.2.2). Mια διεύρυνση που επιφέρει και τον θάνατο της διαλέκτου.

Aντίθετα στην υποχώρηση γλώσσας, εφόσον πρόκειται για ξένα γλωσσικά συστήματα, η αναπροσαρμογή παραμέτρων στο συρρικνωνόμενο σύστημα πιθανόν να τείνει σε απλοποίηση με επιβολή των αμαρκάριστων παραμέτρων, δηλαδή με προσέγγιση προς τα καθολικά γλωσσικά, όπως προβλέπουν οι Campbell & Muntzel. Στην περίπτωση αυτή το αποτέλεσμα θα είναι θάνατος με στένωση του συρρικνωνόμενου συστήματος και όχι διεύρυνσή του. Ίσως στο σημείο αυτό να μπορεί να εντοπιστεί μια διαφορά ανάμεσα στην υποχώρηση διαλέκτων και στην υποχώρηση γλωσσών (βλ. και 3.2). Eίναι όμως μια υπόθεση που χρειάζεται μεγαλύτερη έρευνα για μια οριστική απάντηση.