«Τέλος του καλοκαιριού και στους Δελφούς, στο άγριο τοπίο των Φαιδριάδων, για δεύτερη φορά ο Άγγελος και η Εύα Σικελιανού επιχειρούν το θαύμα.
Την αναβίωση του πνεύματος των Δελφικών Αμφικτυονιών, του πνεύματος της Ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.
Με δικά τους έξοδα, χωρίς καμιά κρατική ενίσχυση, διοργανώνουν στους χώρους του αρχαίου θεάτρου και σταδίου παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, γυμναστικούς αγώνες, λαϊκούς χορούς, εκθέσεις χειροτεχνίας.
Την αδιαφορία της Αθήνας στην προσπάθεια- μόνο ο Παπαναστασίου απ' όλο τον πολιτικό κόσμο τούς συμπαραστάθηκε- αντιστάθμιζε η συρροή προσωπικοτήτων απ' όλο τον κόσμο για τούτες τις γιορτές του αρχαίου κάλλους και του πανανθρώπινου ιδανικού της Ειρήνης.
Η ατμόσφαιρα στην παράσταση του "Προμηθέα Δεσμώτη", μετά μια ξαφνική καταιγίδα, έδωσε στους Δελφούς εκείνο το ανεπανάληπτο της φυσικής τους αγριάδας, που όποιος το ζήσει μια φορά, το κουβαλά για πάντα χαραγμένο εντός του.
Όπως συνέβη και μ' έναν νεαρό κι άγνωστο Κινέζο φοιτητή που πενήντα οκτώ χρόνια αργότερα, ως ο διαπρεπέστερος των ελληνιστών της μεγάλης πατρίδας του, μας θύμισε το αξέχαστο μεθύσι του νου από κείνες τις γιορτές.
Στον ίδιο χώρο λίγο αργότερα ένας άλλος οραματιστής, της πολιτικής αυτή τη φορά, ο Παπαναστασίου, προσφωνεί τους συνέδρους του 27ου Παγκοσμίου Συνεδρίου για την Ειρήνη.
Η ομιλία του καθώς και το υπόμνημα που καταθέτει, κείμενα προφητικά για το αύριο μιας Ενωμένης Ευρώπης, για την ανάγκη προστασίας των εθνικών μειονοτήτων, για τη βαλκανική συνεργασία, για τη μελλοντική ομοσπονδία των λαών του κόσμου.
Ο Διεθνισμός του μήνυμα που βγαίνει μέσα από το σεβασμό στη διαφορετικότητα του εθνισμού των άλλων.»
