[12] Η φιλία λοιπόν προϋποθέτει πάντοτε, όπως το έχουμε ήδη πει, συνύπαρξη και συνάφεια ανθρώπων. Μπορούμε, ωστόσο, να βγάλουμε έξω από αυτόν τον κανόνα τη φιλία των συγγενών και τη φιλία των συντρόφων. Οι φιλίες όμως που γεννιούνται μεταξύ των συμπολιτών, μεταξύ των μελών μιας φυλής, μεταξύ των συνταξιδιωτών και όσες άλλες τέτοιες μοιάζουν πιο πολύ με τις φιλίες που προϋποθέτουν συνύπαρξη και συνάφεια ανθρώπων, αφού όλες τους φαίνεται ότι βασίζονται σε ένα είδος συμφωνίας. Σ᾽ αυτές τις φιλίες θα μπορούσε κανείς να εντάξει και τη φιλία από φιλοξενία. Η φιλία των συγγενών φαίνεται ότι είναι πολύμορφη και ότι βρίσκεται, στο σύνολό της, σε εξάρτηση από τη φιλία των γονιών με τα παιδιά τους· γιατί οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους επειδή είναι ένα κομμάτι του εαυτού τους, και τα παιδιά τούς γονείς τους επειδή είναι κάτι που προήλθε από εκείνους. Οι γονείς όμως είναι σε μεγαλύτερο βαθμό βέβαιοι ότι τα παιδιά προήλθαν από τους ίδιους από ό,τι είναι βέβαια τα παιδιά ότι προήλθαν από αυτούς, και ο δεσμός του γεννήτορα με το παιδί του είναι ισχυρότερος από τον δεσμό του παιδιού με τον γεννήτορά του· γιατί καθετί που προήλθε από κάποιο άλλο ανήκει σ᾽ αυτό από το οποίο προήλθε· το δόντι, επιπαραδείγματι, η τρίχα ή οτιδήποτε άλλο ανήκουν σ᾽ αυτόν που τα έχει· αντίθετα, αυτό από το οποίο προήλθε κάτι με κανέναν τρόπο δεν «ανήκει» σ᾽ αυτό που προήλθε από το ίδιο, ή, έστω, «ανήκει» μεν, σε μικρότερο όμως βαθμό. Έπειτα υπάρχει και η διάσταση του χρόνου: οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους αμέσως μόλις αυτά γεννηθούν, ενώ τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους αφού περάσει κάποιος χρόνος και αρχίσουν πια να καταλαβαίνουν ή να αισθάνονται. Από όλα αυτά γίνεται φανερό και γιατί οι μητέρες αγαπούν περισσότερο. Οι γονείς λοιπόν αγαπούν τα παιδιά τους σαν αυτά να είναι ο εαυτός τους (: τα παιδιά τους είναι σαν ένας άλλος εαυτός τους, έτσι που είναι χωριστή η ύπαρξή τους), ενώ τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους επειδή γεννήθηκαν από αυτούς. Τα αδέρφια αγαπούν το ένα το άλλο επειδή γεννήθηκαν από τους ίδιους γονείς· γιατί η ταύτισή τους με αυτούς τους κάνει να ταυτίζονται και μεταξύ τους· νά γιατί λέμε «από το ίδιο αίμα», «από την ίδια ρίζα» και τα παρόμοια. Είναι λοιπόν κατά κάποιο τρόπο το ίδιο πράγμα, έστω και αν πρόκειται για ξεχωριστά άτομα. Πολύ, επίσης, συμβάλλει στη φιλία τους το ότι μεγάλωσαν μαζί και είναι στην ίδια περίπου ηλικία· γιατί «ο συνομήλικος τον συνομήλικο», και άνθρωποι που ζουν μαζί, γίνονται φίλοι· γι᾽ αυτό και η αδελφική φιλία [1162a] μοιάζει με τη συντροφική. Όσο για τα ξαδέρφια και για τους άλλους συγγενείς, τους δένει τον έναν με τον άλλον ο ίδιος δεσμός που δένει και τα αδέρφια: ο δεσμός που ξεκινάει από την ίδια καταγωγή. Βρίσκονται, πάντως, πιο κοντά ή πιο μακριά ο ένας από τον άλλον ανάλογα με το πόσο κοντινός ή πόσο μακρινός είναι ο κοινός αρχηγός της γενιάς τους. Η φιλία των παιδιών προς τους γονείς, και των ανθρώπων προς τους θεούς, είναι φιλία προς κάτι καλό και ανώτερο· οι γονείς, πράγματι, τους έχουν κάνει πολύ μεγάλες ευεργεσίες, αφού αυτοί τους έδωσαν τη ζωή, την τροφή και, στη συνέχεια, την ανατροφή τους. Έπειτα, αυτού του είδους η φιλία περιέχει επίσης την ευχαρίστηση και το όφελος σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι η φιλία με τους ξένους ανθρώπους, δεδομένου ότι η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι σε μεγαλύτερο βαθμό κοινή.
Στην αδελφική, πάλι, φιλία υπάρχουν τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στη φιλία των συντρόφων· τα χαρακτηριστικά μάλιστα αυτά υπάρχουν στην αδελφική φιλία σε μεγαλύτερο βαθμό όταν τα αδέρφια είναι καλοί άνθρωποι και, γενικά, όταν μοιάζουν μεταξύ τους, αφού τα αδέρφια είναι στενότερα δεμένα μεταξύ τους και αγαπούν ο ένας τον άλλον κιόλας από τη γέννησή τους, και, ακόμη, αφού τα άτομα που γεννήθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους, που μεγάλωσαν μαζί και πήραν την ίδια ανατροφή, παρουσιάζουν μεταξύ τους μεγαλύτερη ομοιότητα στον χαρακτήρα. Αλλά και η δοκιμασία του χρόνου είναι στην περίπτωσή τους μεγαλύτερης διάρκειας και ασφαλέστερη. Ανάλογη μορφή παρουσιάζουν οι φιλικές σχέσεις και στις άλλες περιπτώσεις συγγένειας.
Η φιλία ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα φαίνεται ότι υπάρχει εκ φύσεως· γιατί ο άνθρωπος κλίνει από τη φύση του πιο πολύ στο να ζει ζευγαρωμένος παρά στο να ζει μαζί με άλλους σε πόλη, ακριβώς όπως η οικογένεια είναι κάτι που προηγείται από την πόλη, κάτι που έχει περισσότερο από ό,τι εκείνη τον χαρακτήρα της ανάγκης, και η επιθυμία για τεκνοποίηση είναι πιο κοινή σε όλα τα ζώα. Ενώ όμως στα άλλα ζώα η συνύπαρξη και η συνάφεια φτάνει ως αυτό μόνο το σημείο, οι άνθρωποι συνοικούν όχι μόνο για την τεκνοποίηση, αλλά και για όλες τις άλλες ανάγκες της ζωής· γιατί οι ρόλοι είναι από την πρώτη κιόλας αρχή χωριστοί: άλλοι οι ρόλοι του άντρα και άλλοι της γυναίκας· βοηθούν λοιπόν ο ένας τον άλλον με το να καταθέτουν στην κοινή υπόθεση ο καθένας το δικό του μερτικό. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους όλοι θεωρούμε ότι σ᾽ αυτήν τη φιλία υπάρχει και το όφελος και η ευχαρίστηση. Μπορεί όμως η φιλία αυτή να βασίζεται και στην αρετή, στην περίπτωση που και τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι ενάρετοι άνθρωποι· γιατί ο καθένας τους έχει τη δική του αρετή, και αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορούν να χαίρονται ο ένας τον άλλον. Τα παιδιά θεωρούνται ένας σύνδεσμος· αυτός είναι ο λόγος που τα άτεκνα ζευγάρια χωρίζουν γρηγορότερα· γιατί τα παιδιά είναι ένα αγαθό κοινό και για τους δύο, και το κοινό είναι κάτι που ενώνει. Όσο για το ερώτημα «Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι σύζυγοι ο ένας στον άλλον μέσα στη συμβίωσή τους;» και γενικά «Πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο φίλος στον φίλο;» μοιάζει να μην είναι καθόλου διαφορετικό από το ερώτημα «Πώς είναι δίκαιο να συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον;»· γιατί φαίνεται ότι το δίκαιο δεν είναι το ίδιο όταν σκέφτεται κανείς πάνω στη σχέση ενός ανθρώπου με τον φίλο του, με έναν ξένο, με έναν σύντροφο και με έναν συμμαθητή.