8. ΜΕΝΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΩΝ

ΜΕΝΙΠΠΟΣ
[8.1] Άκουσα, Χείρων, πως τάχα ήσουν θεός και όμως θέλησες να πεθάνεις.
ΧΕΙΡΩΝ
Αληθινά αυτά που άκουσες, Μένιππε, και έχω πεθάνει, όπως βλέπεις, ενώ μπορούσα να είμαι αθάνατος.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ποιός έρωτας θανάτου σε κυρίεψε, κάτι που για τους πολλούς είναι ολότελα ανεπιθύμητο;
ΧΕΙΡΩΝ
Θα το εμπιστευτώ σ᾽ εσένα, επειδή είσαι συνετός. Δεν ήταν πια ευχάριστο να απολαμβάνω την αθανασία.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Δεν ήταν ευχάριστο να ζεις και να βλέπεις το φως;
ΧΕΙΡΩΝ
Όχι, Μένιππε· γιατί εγώ τουλάχιστο νομίζω ότι ευχαρίστηση είναι η κάποια ποικιλία και όχι η μονοτονία. Κι εγώ ζώντας και απολαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, τον ήλιο, το φως, το φαΐ, καθώς οι εποχές έμεναν πάντα ίδιες και τα γεγονότα όλα καθένα με σειρά ακολουθούσαν το ένα το άλλο, χόρτασα απ᾽ αυτά. Η τέρψη δεν βρίσκεται στα αιωνίως ίδια, αλλά στο να μη μετέχεις σε όλα.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Καλά λες, Χείρων. Και στον Άδη πώς σου φαίνονται τα πράγματα, αφού μόνος σου προτίμησες και ήρθες εδώ;
ΧΕΙΡΩΝ
[8.2] Όχι άσχημα, Μένιππε, γιατί η ισοτιμία είναι δημοκρατική. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά να ζει κανείς στο φως ή στο σκοτάδι. Άλλωστε ούτε διψούμε ούτε πεινούμε, όπως επάνω. Για τίποτε απ᾽ αυτά δεν έχουμε ανάγκη.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Πρόσεχε, Χείρων, μήπως συγκρουσθείς με τον εαυτό σου και επαναλάβεις τα ίδια πράγματα.
ΧΕΙΡΩΝ
Τί εννοείς;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Εννοώ ότι, εάν η επανάληψη και το όμοιο στη ζωή σού έφερε κόρο, και τα εδώ, καθώς είναι όμοια, μπορεί και πάλι να σου φέρουν κόρο και θα χρειαστεί να αναζητήσεις κάποια αλλαγή, από εδώ να πας αλλού. Και αυτό το θεωρώ αδύνατο.
ΧΕΙΡΩΝ
Τί μπορεί λοιπόν να κάνει κανείς, Μένιππε;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Εκείνο, νομίζω, που λένε: ο συνετός να αρκείται και να μένει ευχαριστημένος με τα παρόντα και τίποτε απ᾽ αυτά να μη νομίζει αφόρητο.