Τ᾽ ορκίζομαι [στρ. β]
και με τα χέρια μου τη γη χτυπώντας το φωνάζω:
ποτέ σε ιπποδρομία, την ώρα
που το άτι αυτό στο τέρμα ορμούσε,
δεν του ᾽ρθε σκόνη απ᾽ άλογα
που να το ξεπερνούσανε· με του Βοριά τη φόρα
και κρατώντας γερά τον καβαλάρη
χιμά, και στο φιλόξενο
τον Ιέρωνα ζητωκραυγές
50φέρνει καινούριας νίκης. Ω,
μακάριος κείνος ο θνητός
που ένας θεός πολλές τιμές, να τις ζηλεύουν όλοι,
του δίνει, και μαζί πολλά για τη ζωή του πλούτη.
Σε όλα καλότυχος, κανείς στον κόσμο· του Ηρακλή
ο απόλογος το δείχνει.

Ο ανίκητος [αντ. β]
του Δία του αστραπορίχτη γιος, ο καστροπολεμίτης,
στης Περσεφόνης, λένε, πήγε
της λιγναστράγαλης το σπίτι
60κάποτε για τον Κέρβερο·
να φέρει της αζύγωτης Οχιάς το σκυλοδόντη
αυτόν βλαστό στο φως από τον Άδη·
εκεί, κοντά στου Κωκυτού
το ρέμα, τότε αντίκρισε
ψυχές ταλαίπωρων θνητών,
όμοιες με φύλλα που άνεμος
τα τρεμοσείνει εκεί ψηλά στις ξάστερες της Ίδης
προβατοβόσκητες κορφές· ανάμεσα στις άλλες
του ανδρόκαρδου Μελέαγρου ξεχώριζε η ψυχή,
70γερού κονταροσείστη.

Ο Ηρακλής, ο θαυμαστός γιος της Αλκμήνης, [επωδ. β]
σαν τον είδε αστραφτερόν μες στ᾽ άρματά του,
τη στριγγόλαλη χορδή
στο δοξάρι, εκεί στ᾽ αγκρίφι του, στεριώνει,
ξεβουλώνει τη φαρέτρα
και σαΐτα χαλκομύτικη απ᾽ αυτή
βγάζει αμέσως· του Μελέαγρου όμως ο ίσκιος
πήγε, στάθηκε κατάντικρυ και του είπε,
γιατί γνώρισε ποιός ήταν: «Γιε του Δία,
80η ψυχή σου ας γαληνέψει, κι απ᾽ αυτού
μη σαλέψεις.