ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡ.
Τραγούδι ψάλλει με χαρούμενη
λαλιάν ο Φοίβος,
350την καλόφωνη κιθάρα του
με χρυσό χτυπώντας πλήχτρο·
κι εγώ κείνον, που εις της γης
και στου Κάτω Κόσμου το σκοτάδι
πήγεν, είτε τον πω του Διός
είτε του Αμφιτρύωνα τέκνο,
να υμνήσω θέλω, για στεφάνωμα
των έργων του, με καλά λόγια.
Κι η αρετή των γενναίων έργων
χαρά είναι για τους πεθαμένους.
Και πρώτα το δάσος του Διός
360το ερήμωσε από το λιοντάρι
και με φλόγινη ξανθάδα σκέπασε
το κεφάλι, ρίχνοντας στον ώμο
το φοβερό του θεριού δέρμα·

και τη βουνίσια τη γενιά
ξάπλωσε των αγρίων Κενταύρων
με τα φονικά του τόξα,
ρίχνοντας βέλη φτερωτά.
Το ξέρει ο καλορέματος Πηνειός
370και οι μακριές κι άκαρπες πεδιάδες
και του Πηλίου οι μονιές
και της Ομόλης οι βαθιόχορτες
σπηλιές, όθε, γεμίζοντας
με πεύκα τα χέρια τους, τη γη
των Θεσσαλώνε πλημμυρώντας
με τις καβάλες την εδάμαζαν.
Και το χρυσοκέρατο ζαρκάδι
το παρδαλόδερμο, φθορά
των χωραφιών, σκοτώνοντας
τη θεριοφόνα εχαροποίησε
θεά της Οινόης.