ΕΚΑΒΗ
Όμορφα μίλησες, κόρη μου, όμως υπάρχει πόνος
σ᾽ αυτή την ομορφιά. Κι αν είν᾽ ανάγκη,
Οδυσσέα, να πληρώσετε τη χάρη
στον γιο του Πηλέα για να λείψουν κι από σας
οι κατηγόριες, μη μου τη σκοτώσετε.
Εμένα σύρτε στον τάφο του Αχιλλέα
και, δίχως λύπηση, σφάχτε με.
Εγώ είμ᾽ εκείνη που έφερα στον κόσμο
τον Πάρι,
αυτόν που αφάνισε με σαϊτιές τον γιο της Θέτιδας.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Δεν γύρεψε απ᾽ τους Αχαιούς ο ίσκιος του Αχιλλέα
τον δικό σου τον θάνατο, κυρά μου,
390την κοπέλα ζητάει για σφαχτάρι.
ΕΚΑΒΗ
Τότε σκοτώστε με μαζί με την κόρη μου.
Διπλό θα γίνει το αίμα που θα πιει
κι η γη κι ο νεκρός που το γύρεψε.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Αρκετός είν᾽ ο θάνατος της κόρης.
Δεν θα προσθέσουμε κι άλλον. Μακάρι
ούτε αυτόν να χρωστούσαμε.
ΕΚΑΒΗ
Κι όμως,
σου λέω πως πρέπει να πεθάνω με την κόρη.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Τί λες; Δεν το ᾽ξερα πως έχω κι αφεντάδες.
ΕΚΑΒΗ
Θα την κρατώ σαν ο κισσός που περιπλέκει
το άγριο το δρυ.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Κι εγώ σου λέω ν᾽ ακούσεις
εκείνους που είναι φρονιμότεροι από σένα.
ΕΚΑΒΗ
Μάθε πως με τη θέλησή μου δεν θα την αφήσω
400την κόρη μου.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Άκουσε, μάνα μου· κι εσύ, γιε του Λαέρτη,
συμπάθα τους γονιούς που με το δίκιο τους
φουντώνουν.
Και συ, δυστυχισμένη, μην εναντιώνεσαι
στους δυνατούς. Θα σ᾽ άρεσε
κατάχαμα να πέσεις και το γέρικο
κορμί σου να λαβώσεις όταν με τη βία
θα σε σπρώχνουνε, και να ντροπιαστείς
καθώς θα σε τραβολογούν τα παλικάρια;
Αυτά θα πάθεις· μη, λοιπόν, ζητάς τα αταίριαστα.
Μανούλα αγαπημένη, δώσε μου
το γλυκό σου το χέρι κι άσε ν᾽ ακουμπήσω
410το μάγουλο στο μάγουλό σου,
αφού ποτέ πια δεν θα ξαναδώ
του ήλιου το φως. Ακούς
τα τελευταία μου λόγια.
Ω μητέρα, ω εσύ που με γέννησες,
για τον Άδη πορεύομαι.