[2] Ίσως όμως τα πράγματα θα γίνονταν σαφέστερα ενσχέσει με το θέμα αυτό, αν πρώτα γνωρίζαμε ποιό είναι ακριβώς το αντικείμενο της αγάπης, αυτό που γεννάει τη φιλία. Γιατί δεν φαίνεται να κινεί την αγάπη και να γεννάει τη φιλία το καθετί, παρά μόνο αυτό που είναι άξιο να αγαπηθεί και να προκαλέσει τη φιλία, και τέτοιο θεωρείται πως είναι το αγαθό, το ευχάριστο, και το χρήσιμο. Χρήσιμο θα λέγαμε, θαρρώ, πως είναι αυτό μέσω του οποίου προκύπτει κάτι το αγαθό ή το ευχάριστο. Αν είναι έτσι, τότε άξια, λέω, να αγαπηθούν ως τέλη είναι το αγαθό και το ευχάριστο. Αλήθεια όμως, τί αγαπούν οι άνθρωποι; το αγαθό ή μήπως αυτό που είναι αγαθό γι᾽ αυτούς; Πραγματικά, τα δύο αυτά διαφέρουν μερικές φορές μεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει και για το ευχάριστο. Κατά την κοινή αντίληψη: Ο καθένας αγαπάει αυτό που είναι αγαθό γι᾽ αυτόν τον ίδιο· το αγαθό είναι γενικά άξιο να αγαπηθεί, για το κάθε όμως επιμέρους άτομο άξιο να αγαπηθεί είναι αυτό που είναι αγαθό γι᾽ αυτόν τον ίδιο. Ο καθένας αγαπάει όχι αυτό που είναι αγαθό για τον ίδιο, αλλά αυτό που του φαίνεται αγαθό — εν πάση περιπτώσει, για τη δική μας έρευνα αυτό δεν θα έχει καμιά σημασία: για μας «άξιο να αγαπηθεί» θα είναι «αυτό που φαίνεται άξιο να αγαπηθεί».
Τρεις είναι λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι αγαπούν και δημιουργούν μεταξύ τους φιλίες. Για την αγάπη, βέβαια, που αισθάνονται οι άνθρωποι για άψυχα πράγματα δεν χρησιμοποιείται η λέξη «φιλία». Ο λόγος είναι ότι στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει ανταπόδοση της αγάπης, ούτε και θέληση κάποιου καλού γι᾽ αυτό το «άλλο» (θα ήταν, πράγματι, γελοίο να θέλει κανείς για το κρασί «το καλό του», και αν υπάρχει περίπτωση να θέλει κανείς κάτι γι᾽ αυτό, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το να θέλει να διατηρηθεί αυτό σε καλή κατάσταση, για να το έχει ο ίδιος)· για τον φίλο όμως λέμε ότι πρέπει να θέλουμε το καλό, και να το θέλουμε για χάρη του ίδιου. Μόνο που αυτοί που θέλουν με αυτόν τον τρόπο το καλό για τον άλλον χαρακτηρίζονται απλώς «ευνοϊκά διατεθειμένοι άνθρωποι»: είναι η περίπτωση που δεν υπάρχει η ίδια θέληση και από την πλευρά του άλλου, φιλία όμως, στην πραγματικότητα, είναι όταν η ευνοϊκή διάθεση υπάρχει και από τις δύο πλευρές. Ή μήπως πρέπει αυτό να το πούμε με την προσθήκη: «έτσι που να είναι φανερή στα μάτια της κάθε πλευράς»; Γιατί πολλοί είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι απέναντι σε ανθρώπους που δεν τους έχουν δει καθόλου, έχουν όμως γι᾽ αυτούς τη γνώμη πως είναι καλοί άνθρωποι [1156a] ή χρήσιμοι — και την ίδια γνώμη μπορεί να έχουν γι᾽ αυτούς και οι άλλοι. Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι οι μεν προς τους δε, πώς όμως να τους πεις φίλους όταν οι μεν δεν γνωρίζουν τα αισθήματα που τρέφουν γι᾽ αυτούς οι δε; Συμπέρασμα: Πρέπει άρα να είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι οι μεν προς τους δε και να θέλουν το καλό οι μεν των δε με τρόπο φανερό — και αυτό για έναν από τους λόγους που είπαμε πρωτύτερα.