ΚΡΕ. Τί είπες; ποιός ήταν αυτός που τόλμησε να κάνει αυτό;
ΦΥΛ. Ξέρω κι εγώ; δεν φαινότανε κει πέρα
250ούτε αχνάρι απ᾽ αξίνα ούτε ξεπέταγμ᾽ από τσάπα.
Η γη ξερή πέτρα, μήτε σκασμένη πουθενά μήτε και σημαδεμένη
απ᾽ τους τροχούς των αμαξιών,
παρά όποιος το ᾽κανε δεν φανερώθηκε.
Καθώς μας το ᾽δειξε ο πρώτος που ήρθε για σκοπός της μέρας,
μας φάνηκε ολονώνε θάμα και μυστήριο,
επειδής ο νεκρός δεν φαινότανε πια, θαμμένος πάλι δεν ήτον,
μόνο μια σκόνη ψιλή ήταν απάνω του ριγμένη, σάμπως για να ξεφύγουν την αμαρτία,
και ούτε σημάδι εφαίνουνταν από ζώο, ή από σκυλί
που να ᾽ρθε να τον τραβήξει έξω.
Και άσχημα λόγια εβούιζαν ανάκατα
260κι ο ένας φύλακας έβριζε τον άλλο, κι αν έπεφτε στα τελευταία και ξύλο,
δεν θα βρισκότανε κανείς να τους χωρίσει,
γιατί ο καθένας τους ήταν ο ένας που το ᾽χε κανωμένα και φανερός κανείς τους.
Καθένας κοίταζε πώς να ξεφύγει, για να μην είν᾽ αυτός,
κι ήμαστ᾽ έτοιμοι να πιάσομε και σίδερο καυτό στα χέρια μας,
και να περάσομε από μέσα απ᾽ τη φωτιά
και να πάρομε όρκους σ᾽ όλους τους θεούς πως μήτε κάναμε τίποτα μήτε και ξέρουμε
γι᾽ αυτόν που το ᾽χει σοφιστεί και κανωμένο.
Τέλος πάντων, σα δεν μας έμεινε πια τίποτ᾽ άλλο να ξετάξομε,
270πετάει κάποιος έναν λόγο που μας έκανε όλους να ρίξομε τα κεφάλια κάτω
απ᾽ τον φόβο μας, γιατί δεν είχαμε τίποτε να πούμε ενάντιο
και ούτε πώς θα κάνομε να βγούμε πέρα.
Έλεγε, που θα πει, πως έπρεπε να σ᾽ την αναφέρομε εσένανε την πράξη
και όχι να την κρύψομε.
Κι αυτή η γνώμη εβάστηξε·
εμένα όμως του άμοιρου μου ᾽πεσ᾽ ο κλήρος εγώ ν᾽ απολάψω αυτό το καλό.
Κι έτσι να ᾽μαι τώρα μπροστά σου χωρίς να το θέλω εγώ και χωρίς να με θέλεις και συ·
αυτό το ξέρω — επειδή κανείς δεν καλοβλέπει αυτόν που φέρνει τις κακές είδησες.

ΚΡΕ. Τί λες; Ποιός άντρας βρέθηκεν αυτά για να τολμήσει;
ΦΥΛ. Δεν ξέρω. Αξίνας χτύπημα στη γης εκεί δεν ήταν,
250ή σκάψιμο του δικελλιού· μα ήταν σκληρό το χώμα
παντού, και χέρσο κι άσπαστο, μηδέ κι αυλακωμένο
από τροχούς· κι ο μάστορης δεν άφησε σημάδι.
Αλλ᾽ άμα ο πρώτος φύλακας της μέρας μάς το δείχνει,
θάμα πολύ δυσάρεστο σ᾽ όλους μας παρουσιάστη·
εκείνος είχε αφανιστεί, όχι βέβαια θαμμένος·
μα ήταν επάνω του παντού σκόνη ψιλή ριχμένη,
σαν από κάποιον που ᾽θελε το κρίμα να ξεφύγει.
Κι ούτ᾽ αγριμιού κι ούτε σκυλιού δεν φαίνουνταν σημείο,
που να ᾽ρθε να τον ξέσκισε, μαζί του να τον σύρει.
Λόγια κακά τότε λοιπόν αρχίσαν μεταξύ μας,
260κι ο φύλακας τον φύλακα πικρά κατηγορούσε·
στο δάρσιμο κοντεύαμε και ποιός να μας χωρίσει;
Γιατί ο καθένας ήτανε και φταίχτης για τους άλλους,
κι όχι κανένας φανερός· αλλά κρυφά φευγάτος.
Ήμαστε λοιπόν έτοιμοι να πιάσομε στα χέρια
και πυρωμένα σίδερα, και στη φωτιά να μπούμε,
και να ορκιστούμε στους θεούς πως ούτ᾽ εμείς οι ίδιοι
το κάμαμε, ούτε ξέραμε ποιός σκέφτηκε το πράμα,
ούτε ποιός το ξετέλεψε. Κι αφού ξετάσαμε όλα,
ένας μιλά, κι ο λόγος του μας αναγκάζει όλους
270να γείρομε κατά τη γη με φόβο το κεφάλι.
Γιατί δεν ημπορούσαμε μηδέ να εναντιωθούμε,
μηδ᾽ όπως να τα κάναμε να βγούνε σε καλό μας.
Κι είπε λοιπόν πως έπρεπε σε σένα να τα πούμε,
κι όχι να σου τα κρύψομε. Κι η γνώμη του νικάει.
Και τώρα ο κλήρος μου ᾽πεσε και με καταδικάζει,
εμένα τον κακόμοιρο, τέτοιο καλό να λάβω.
Δίχως να θέλω έρχομαι και δίχως να το θέλεις,
γιατί κανείς δεν αγαπά κακόν αγγελιοφόρο!