[49] Απομένει να αναπτύξω ακόμη εκείνο το μέρος του κατηγορητηρίου στο οποίο δίνω πολύ μεγάλη σημασία· αυτό είναι η πρόφαση για την οποία ο Κτησιφών κρίνει τον Δημοσθένη άξιο να στεφανωθεί. Αναφέρει δηλαδή στο ψήφισμά του τα εξής: «να ανακοινώσει ο κήρυκας στο θέατρο μπροστά στους Έλληνες ότι ο αθηναϊκός λαός στεφανώνει τον Δημοσθένη για την αρετή και την ακεραιότητά του», και το πιο τερατώδες, «επειδή με λόγια και με έργα επιδιώκει τα καλύτερα για τον λαό». [50] Ύστερα από αυτά λοιπόν, ο λόγος γίνεται για μένα πάρα πολύ απλός και για σας θα είναι εύκολο, αφού με ακούσετε, να κρίνετε. Πρέπει λοιπόν εγώ ο κατήγορος να αποδείξω σε σας ότι οι έπαινοι για τον Δημοσθένη δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα· ούτε δηλαδή επιχείρησε «να δώσει τις καλύτερες συμβουλές» ούτε τώρα «εξακολουθεί να ενεργεί προς το συμφέρον του λαού». Και, αν αποδείξω αυτό, ο Κτησιφών, κατά πώς φαίνεται, δίκαια θα χάσει την υπόθεση. Γιατί όλοι οι νόμοι δεν επιτρέπουν σε κανέναν να συμπεριλάβει ψεύδη σε δημόσια έγγραφα. Ο απολογούμενος από την πλευρά του θα πρέπει να αποδείξει το αντίθετο απ᾽ αυτό. Και εσείς θα είστε οι κριτές των λόγων μας. Αυτή είναι η κανονική διαδικασία.
[51] Για να εξετάσω την ιδιωτική ζωή του Δημοσθένη, νομίζω ότι χρειάζεται ένας λόγος πολύ μακρύτερος του συνήθους. Αλλά γιατί να αναφέρω τώρα αυτά; τα όσα δηλαδή του έχουν συμβεί σχετικά με την καταγγελία για τον τραυματισμό του, όταν μήνυσε στον Άρειο Πάγο τον Δημομέλη από την Παιανία, τον ξάδερφό του, ενώ επρόκειτο για χτύπημα που είχε προκαλέσει ο ίδιος στο κεφάλι του· ή τα σχετικά με τη στρατηγία του Κηφισοδότου, κατά την αποστολή της ναυτικής μοίρας στον Ελλήσποντο· [52] αναφέρομαι στον καιρό που ο Δημοσθένης, ως ένας από τους τριηράρχους, είχε στο σκάφος του τον στρατηγό, έτρωγε, θυσίαζε και έκανε σπονδές μαζί του· και, ενώ αξιώθηκε να απολαμβάνει τέτοιες τιμές ως πατρικός του φίλος, δεν δίστασε, όταν ο Κηφισόδοτος δικαζόταν για δημόσιο αδίκημα με κίνδυνο να καταδικαστεί σε θάνατο, να γίνει κατήγορός του· ακόμη ποιος ο λόγος να αναφερθώ στα όσα συνέβησαν μεταξύ αυτού και του Μειδία, τις γροθιές που έφαγε ο Δημοσθένης στην ορχήστρα όντας χορηγός, ότι πούλησε για τριάντα μνες τόσο την προσβολή στο πρόσωπό του όσο και την καταδικαστική απόφαση του λαού εναντίον του Μειδία μέσα στο θέατρο του Διονύσου; [53] Αυτά λοιπόν τα συμβάντα και τα άλλα τα παρόμοια με αυτά νομίζω πως το καλύτερο είναι να τα παραλείψω, όχι γιατί θέλω να σας εξαπατήσω ούτε να χαλαλίσω την υπόθεση, αλλά από φόβο μήπως μου πει κάποιος: εντάξει, είναι αλήθεια αυτά που λες αλλά παλαιά και πανθομολογούμενα. Αλήθεια, Κτησιφώντα, για τον άνθρωπο για τον οποίο οι μεγαλύτερες ντροπές είναι αναμφισβήτητα πιστευτές και γνωστές σε όσους τις ακούν, ώστε ο κατήγορος να δίνει την εντύπωση ότι δεν λέει ψέματα αλλά απλώς παλαιά και εκ των προτέρων παραδεκτά, τι από τα δύο, πρέπει να τιμηθεί με χρυσό στεφάνι ή να του αποδοθεί μομφή; Και, όσο για σένα που είχες το θράσος να προτείνεις ψευδές και παράνομο ψήφισμα, τι από τα δύο, πρέπει να σου επιτραπεί να περιφρονείς τα δικαστήρια ή να τιμωρηθείς από την πόλη;