ΧΟΡ. Εσένα έτσι σ᾽ αρέσει να κάνεις, γιε του Μενοικέα, Κρέων,
και με τον εχτρό της πολιτείας αυτής και με τον φίλο.
Και σένα στέκει να βάζεις τον νόμο
και για τους πεθαμένους και για τ᾽ εμάς που ζούμε.
ΚΡΕ. Εσείς κοιτάτε τώρα πώς θα φυλάξετε σκοπό για όσα σας είπα;
ΧΟΡ. Σ᾽ άλλον πιο νεότερο δώσε να ᾽χει αυτή την έννοια.
ΚΡΕ. Μα είναι κιόλας βαλμένοι όσοι θα προσέχουν τον νεκρό.
ΧΟΡ. Γιατί λοιπόν παραγγέλνεις πάλι ετούτο κι αλλουνού;
ΚΡΕ. Για να μην αφήσετε κανέναν σ᾽ αυτά να παρακούσει.
220ΧΟΡ. Δεν είν᾽ κανείς τόσο κουτός να θέλει να πεθάνει.
ΚΡΕ. Και βέβαια αυτό θα πάθει, αλλά με την ελπίδα να κερδίσουν, πολλοί ως τώρα χάθηκαν.
ΦΥΛΑΞ
Βασιλιά, δεν μπορώ να πω πως απ᾽ τη βιάση μου
λαχάνιασα, και πως τα πόδια μου έκαναν φτερά,
γιατί πολλές φορές από τη συλλογή μου σταμάτησα
στον δρόμο και μου ᾽ρθε να γυρίσω πίσω.
Χάρις που η ψυχή μου πολλά μου έψελνε και μου τσαμπουνούσε.
«Κακομοίρη, τί πας αυτού που, μόλις φθάσεις, θα σε χώσουν μέσα;»
230«Μα χαντακωμένε, κάθισες πάλι; κι αν το μάθει ο Κρέων από άλλον δεν θα σε τζούξει έπειτα;»
Σε τέτοιους συλλογισμούς μπερδεύονταν τα πόδια μου
κι έτσι έφτασα γρήγορα αργά μ᾽ όλο μου το κολάι,
γιατί κι ο κοντός δρόμος έτσι γίνεται μακρύς.
Τέλος βάστηξε η γνώμη νά ᾽ρθω σ᾽ εσένα
κι αν δεν σου πω και τίποτα, πάλι θα σ᾽ το πω,
γιατί έρχομαι απ᾽ την ελπίδα κρεμασμένος
πως άλλο δεν μπορώ να πάθω απ᾽ ό,τι μου μέλλεται.
ΚΡΕ. Τί ᾽ν᾽ αυτό που σε κάνει έτσι να φοβάσαι;
ΦΥΛ. Πρώτα θέλω να σου πω για τα δικά μου·
γιατί ούτε το ᾽κανα εγώ το πράμα ούτε είδα ποιός το ᾽κανε,
240και δεν θα ᾽ταν δίκιο να πάθω τίποτα κακό.
ΚΡΕ. Όλο προοίμια είσαι κι όλο τα φέρνεις γύρο για την ασφάλειά σου·
φαίνεται πως κάποιο σπουδαίο θέλεις να πεις.
ΦΥΛ. Τα φοβερά δίνουν πολύ βαρεμό να τα λέει κανείς.
ΚΡΕ. Θα μιλήσεις λοιπόν μια φορά; έπειτα σ᾽ αφήνω και φεύγεις.
ΦΥΛ. Νά! σου λέω κιόλας. Κάποιος πήγε κι έθαψε τώρα δα τον νεκρό,
έριξε σκόνη στεγνή κι επασπάλισε το σώμα του
κι έκανε όλα κατά πώς είναι συνήθεια.

ΚΟΡ. Αυτά, λες, αποφάσισες, ω γιε του Μενοικέα,
για κάθε φίλο, κάθε εχτρόν αυτής της πολιτείας.
Και μες στα χέρια σου κρατάς εσύ τον κάθε νόμο,
και για τους πεθαμένους μας, ως και για μας που ζούμε.
ΚΡΕ. Μα πρέπει εσείς να στέκεστε φρουροί των όσων είπα.
ΚΟΡ. Κανένας πιο νεότερος αυτό να το βαστάξει.
ΚΡΕ. Αλλ᾽ έχω βάλει φύλακες κοντά στον πεθαμένο.
ΚΟΡ. Τότε τί άλλο το λοιπόν ακόμα θα προστάξεις;
ΚΡΕ. Μη συμπαθήσετε ποτέ σ᾽ όποιον δεν θα μ᾽ ακούσει.
220ΚΟΡ. Τόσο τρελός ποιός βρέθηκε να θέλει να πεθάνει;
ΚΡΕ. Τέτοιο μιστό βέβαια θα βρει! Αλλά συχνά το κέρδος
ανθρώπους εκατάστρεψε με τις χρυσές του ελπίδες!
ΦΥΛΑΚΑΣ
Ω βασιλιά μου, δεν θα πω πως απ᾽ τη γρηγοράδα
κι απ᾽ το πολύ το τρέξιμο φτάνω λαχανιασμένος.
Πολλές φορές σταμάτησα σα να μετανοούσα
και σα να ετοιμαζόμουνα για να γυρίσω πίσω.
Γιατί η ψυχή μου μέσα μου πολλά μου τραγουδούσε·
«Δυστυχισμένε, σαν πού πας τον παιδεμό για νά ᾽βρεις;»‒
Κακόμοιρε τί καρτεράς; κι αν μάθει ο βασιλιάς μας
230απ᾽ άλλον άνθρωπον αυτά, εσύ πώς θα γλιτώσεις;»
Τέτοια στριφογυρίζοντας, ίσως κι αργοπορούσα·
κι έτσι μπορεί δρόμος κοντός μακρύς να καταντήσει.
Αλλά στο τέλος νίκησε το εδώ να σου κοπιάσω.
Κι αν και δεν ξέρω τί να πω, όμως θενα μιλήσω.
Και τώρα εδώ που έρχομαι με τράβηξεν η ελπίδα
άλλο κακό πως δεν θα βρω, παρ᾽ ό,τι είναι γραφτό μου.
ΚΡΕ. Και τί ᾽ναι αυτό που σ᾽ έκαμε σαν τόσο φοβισμένο;
ΦΥΛ. Θεν᾽ αρχινήσω να σου πω για τα δικά μου πρώτα.
Το πράμα αυτό δεν το ᾽καμα, ποιός το ᾽καμε δεν είδα·
240κι άδικο βέβαια θα ᾽τανε τώρα γι᾽ αυτά να μπλέξω.
ΚΡΕ. Καλά στριφογυρίζεσαι και μου τα προφυλάττεις
απ᾽ όλες τις μεριές! Θα πεις κάτι καινούριο βέβαια.
ΦΥΛ. Πάντοτε βέβαια το κακό γεννά μεγάλο φόβο.
ΚΡΕ. Δεν θα το πεις λοιπόν ποτέ, κι έτσι πια να γλιτώσεις;
ΦΥΛ. Τώρα σ᾽ το λέω. Πήγαινε, τον πεθαμένο εθάψαν,
με σκόνη τον σκεπάσανε, του εκάμαν και θυσία.