5. Ο ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΗΣ

[5.1] [Η δουλοπρέπεια είναι, για να δώσουμε έναν περιληπτικό ορισμό, ένας τρόπος συναναστροφής που στοχεύει στο να προσφέρει ευχαρίστηση, χωρίς όμως τις καλύτερες προθέσεις,] [5.2] ενώ ο δουλοπρεπής είναι, χωρίς αμφιβολία, το είδος του ανθρώπου που σε χαιρετά από μακριά και, αφού σε αποκαλέσει άνδρα εξοχότατο και σου εκφράσει αρκούντως το θαυμασμό του, σε αγκαλιάζει και με τα δύο του χέρια και δε σε αφήνει, περπατά μαζί σου για λίγο και σε ρωτά πότε θα σε ξαναδεί και φεύγει επαινώντας σε.
[5.3] Όταν τον προσκαλέσουν σε κάποια επιτροπή διαιτησίας, επιθυμεί να ευχαριστήσει όχι μόνο τον άνθρωπο που υποστηρίζει, αλλά και τον αντίδικο, για να φανεί ότι είναι αμερόληπτος. [5.4] Στους ξένους λέει ότι μιλούν δικαιότερα από τους συμπολίτες του.
[5.5] Όταν τον καλέσουν σε δείπνο, προτρέπει τον οικοδεσπότη να φωνάξει τα παιδιά του, κι όταν εκείνα έρθουν, ισχυρίζεται ότι μοιάζουν στον πατέρα τους πιο πολύ κι απ᾽ όσο μοιάζουν τα σύκα μεταξύ τους. Τα φέρνει κοντά του και τα φιλά και τα βάζει να καθίσουν δίπλα του. Παίζει με ορισμένα από αυτά φωνάζοντας και ο ίδιος «ασκός, πέλεκυς», ενώ άλλα τα αφήνει να κοιμούνται πάνω στην κοιλιά του, παρόλο που τον πιέζουν…

[5.6] … Κουρεύεται πολύ συχνά, διατηρεί τα δόντια του λευκά, αλλάζει τα ιμάτιά του, ενώ αυτά είναι ακόμη σε καλή κατάσταση, και αλείφεται με έλαια. [5.7] Στην αγορά συχνάζει κυρίως στο μέρος όπου είναι εγκατεστημένοι οι τραπεζίτες, ενώ προτιμά να περνά τον καιρό του σ᾽ εκείνα τα γυμνάσια, όπου γυμνάζονται οι έφηβοι. Στο θέατρο, όταν υπάρχει κάποια παράσταση, κάθεται κοντά στους στρατηγούς.
[5.8] Δεν αγοράζει τίποτα για τον εαυτό του, αλλά για τους ξένους αγοράζει ελιές για το Βυζάντιο, λακωνικά σκυλιά για την Κύζικο, μέλι του Υμηττού για τη Ρόδο· και κάνοντάς τα αυτά τα διηγείται σε όλους στην πόλη.
[5.9] Χωρίς αμφιβολία είναι ικανός να τρέφει πίθηκο στο σπίτι του και να αγοράσει φασιανό και σικελικά περιστέρια και κότσια ζαρκαδιού και ελαιοδοχεία σφαιρικά από τους Θουρίους και στραβά ραβδιά από τη Σπάρτη και χαλί υφασμένο με Πέρσες στρατιώτες και μια μικρή παλαίστρα που να διαθέτει κονίστρα και σφαιριστήριο. [5.10] Αυτήν, τριγυρνώντας, την προσφέρει σε σοφιστές, σε δασκάλους που διδάσκουν τη χρήση των όπλων και σε δασκάλους της μουσικής, για να κάνουν επιδείξεις. Σ᾽ αυτές τις επιδείξεις ο ίδιος προσέρχεται αργότερα, αφού οι υπόλοιποι έχουν ήδη καθίσει, για να λένε οι θεατές ο ένας στον άλλο: «Αυτού του ανθρώπου είναι η παλαίστρα».