Βαριά λύπη οι φιλόξενοι πήραν Δελφοί, [στρ. γ]
μα η βουλή τέλειων᾽ έτσι της Μοίρας·
γιατί στο πανάρχαιον έπρεπε το άλσος
νά ητανε μέσα για πάντα
45κι ένας από τους τρανούς Αιακίδες
πλάι στου θεού τα ομορφόχτιστα μέγαρα
και, δίκιος επόπτης, εκεί να επιβλέπει
τις πομπές με τις άφθονες
προς τιμή των ηρώων θυσίες.
Τρία λόγια θα φτάσουν για να δικαιωθεί
το καλό τ᾽ όνομά του:
Δεν είναι ψεύτης ο μάρτυρας, Αίγινα,
που επιστατεί στους αντρίκιους αγώνες
50των δικών σου απογόνων και του Δία·
έχω την τόλμη να πω, πως αυτός

είν᾽ ο διάπλατος δρόμος της φήμης [αντ. γ]
για τις λαμπρές αρετές των παιδιώ σου.
Μα είναι στην κάθε δουλειά κι η παύση γλυκιά
γιατί μπουχτίζει κανείς και το μέλι
και τα τερπνά τ᾽ Αφροδίσια τ᾽ άνθια.
Έχει απ᾽ τη φύση καθένας και διάφορο λάχει
55κλήρο ζωής, έν᾽ αυτός, άλλο εκείνος·
μα είν᾽ αδύνατο κι ένας ποτέ να βρεθεί
που την πάσα ευτυχία να πήρε
και δεν έχω να πω σε ποιόν πρόσφερ᾽ η Μοίρα
το δώρο αυτό, κατοχή του για πάντα.
Μα εσένα καν το σωστό, Θεαρίωνα, μέτρο

της ευτυχίας σού δίνει· κι ενώ και την τόλμη [επωδ. γ]
των γενναίων των έργων ακόμη κρατάς,
60και την κρίση του νου δε σου βλάφτει.
Ξένος σας είμαι· και διώχνοντας κάθε
σκοτεινό ψόγο μακριά μου,
σα να φέρνω καθάριο σε φίλο νερό,
το σωστόν ύμνο θα ψάλω της δόξας του,
που είν᾽ ο μόνος μιστός να ταιριάζει στους άξιους.