190Και τον Άρη τον ασύφταστο που τώρα
δίχως χάλκινες ασπίδες με φλογίζει
βγαίνοντάς μου αντίκρυ μέσα σε βουή και σε κακό,
κάμε τον να στρέψει πλάτη
και το δρόμο του να πάρει
πίσω πάλι από τη χώρα μου μακριά
ή κατά της Αμφιτρίτης το μεγάλο θάλαμο
ή της Θράκης τους κακόξενους κυματόγδαρτους γιαλούς·
γιατί κι ό,τι αφήσ᾽ η μέρα
πάνω του θα πέσ᾽ η νύχτα.
200Αυτόν, ω πατέρα εσύ,
που κυβερνάς τις φοβερές σου
πυροφόρες αστραπές,
αποτέλειωσέ τον, Δία, κάτ᾽ από τον κεραυνό σου.

Λύκειε Απόλλωνα, και σένα θα ζητήσω
βοηθό μου και προστάτη, να σκορπίσουν
από τα χρυσόστροφά σου τόξ᾽ απάνω του πυκνά
τ᾽ ακατέλυτά σου βέλη·
και μαζί κι οι φλογοβόλες
της Αρτέμιδας λαμπάδες, που μ᾽ αυτές
στης Λυκίας τα όρη επάνω γρηγορόδρομη περνά·
και τον με τη χρυσή μίτρα συνονόματο Θεό
210της γης τούτης, Βάκχο, κράζω
το λαμπρόφθαλμο να φτάσει
με τις Μαινάδες συνοδειά
και με φλογισμένη πεύκα
καταπάνω στο Θεό
που καμιά μέσα στους άλλους τους θεούς τιμή δεν έχει.

190Και κάνε ο Άρης ο πυρρός, που ξαρμάτωτος χυμά
τώρα μ᾽ άγριο βουητό και με φλογίζει,
ενάντιο απ᾽ την πατρίδα φύσημα ξανά
να πάρει για το μαύρο
πέλαο της Αμφιτρίτης,
για τ᾽ ανεμόδαρτα της Θράκης
τ᾽ άξενα ακρογιάλια.
Τι αν κάτι αφήσει κι η νυχτιά,
το σαρώνει η μέρα.
Αυτόν, Δία πατέρα,
200που την πύρινη αστραπή
κρατάς, με κεραυνό δικό σου κάψε.

Της Λυκίας άρχοντα, κι εσέ τ᾽ άξια βέλη σου ζητώ
απ᾽ τις χρυσόστριφτες χορδές να ρίξεις
να με βοηθήσεις, και τη λάμψη απ᾽ τους πυρσούς
της Άρτεμης, που παίρνει
μ᾽ αυτούς τα κορφοβούνια.
Κι εσέ, με το χρυσό στεφάνι,
210θρέμμα αυτής της χώρας,
σέ κράζω, φλογομάγουλε
Βάκχε, των Μαινάδων
σύντροφε, με δαδιά
αναμμένα
θεό κυνήγα που οι θεοί μισούνε.