ΚΝΗΜΩΝΑΣ
Μακάριος ήταν ο ήρωας ο Περσέας·
δυο χάρες είχε· πρώτα είχε φτερούγες,
κι ένας πεζός μπροστά του δε βρισκόταν·
ένα εργαλείο κατόπιν, που όλους, μα όλους
που στο ρουθούνι του ᾽μπαιναν, αμέσως
τους έκανε λιθάρια. Βρε και να ᾽χα
τέτοιο αγαθό κι εγώ! Αφθονότερο άλλο
πράμα δε θα ᾽χε ο κόσμος από πέτρες
με ανθρώπινη μορφή. Ανυπόφορη είναι,
160μά τον Ασκληπιό, η ζωή αυτή τώρα.
Το χτήμα σού πατούνε… σου μιλούνε…
Και μήπως συνηθίζω εκεί στην άκρη
να κάθομαι του δρόμου; Μωρέ αφήνω
του χωραφιού μου αυτό το μέρος χέρσο,
για να μη βλέπω τους διαβάτες. Κι όμως
με κυνηγούν και πάνω εκεί στους λόφους.
Τί χλαλοή, τί κόσμος! Συφορά μου!
Παρατηρεί το Σώστρατο.
Ποιός είναι πάλι αυτός μπρος στη δικιά μου
την πόρτα;
Πηγαίνει κατ᾽ αυτόν απειλητικός.
ΣΩΣ. (μέσα του) Τί θα κάμει; Θα με δείρει;
ΚΝΗ. Δε βρίσκεις θέση απόμερη ούτε αν σου ᾽ρθει
170πόθος να κρεμαστείς. ΣΩΣ. (μέσα του) Μ᾽ εμένα τα ᾽χει.
Στον Κνήμωνα.
Παππούλη, κάποιον περιμένω εδώ·
έχουμε ορίσει αυτή τη θέση. ΚΝΗ. Ορίστε!
Δεν το ᾽λεγα, Κι αυτή, μωρέ τη θέση
—τί;— για στοά την πήρατε ή για χώρο
δημόσιο; Το λοιπόν, αν σας αρέσει
στην πόρτα μου μπροστά να δείτε κάποιον,
οργανώστε τα πάντα στην εντέλεια
και στήστε βήμα επίσημο ή ακόμα
κι αίθουσα για συνέδριο· έτσι κάνουν
οι μυαλωμένοι ανθρώποι! — Συφορά μου!
Να σκας τον άλλον· νά η αρρώστια που έχουν.
Μπαίνει στο σπίτι του.
ΣΩΣ. (μόνος) Εδώ έχουμε δουλειά που θα στοιχίσει
180κόπο βαρύ κι ασήκωτο, νομίζω·
δεν είναι παίξε γέλασε· το βλέπω.
Καλύτερα να πάω να βρω το Γέτα,
το δούλο του πατέρα μου, ναι, αλήθεια.
Σπίθα είν᾽ αυτός, έχει μυαλό που κόβει
κι έχει πολλά περάσει στη ζωή του·
εκείνος θα δαμάσει αυτού του γέρου
τη δυστροπία· το ξέρω, το πιστεύω.
Ωστόσο αναβολή στο ζήτημά μου
δε δέχομαι· πολλά μπορούν να γίνουν
και σε μια μέρα. — Κάποιος όμως βγαίνει.