ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Αλίμονο!
Κακό για τους θνητούς η νιότη, αν με τη νιότη
μαζί δεν υπάρχει κι η στόχαση.
Φοβούμαι μήπως, επειδή είμαι σκλάβα σου,
εμποδιστώ να μιλήσω, κι ας έχω χίλια δίκια·
αν πάλι κρατηθώ, μήπως αυτό με βλάψει.
Γιατί δύσκολα ο φαντασμένος δέχεται
190τα σωστά λόγια που ο μικρός θα ξεστομίσει.
Ωστόσο, τον εαυτό μου δεν θα τον προδώσω.
Πες μου, λοιπόν, κοπέλα μου,
τί είναι επιτέλους αυτό που μου δίνει το θάρρος
να σου χαλάσω, τάχα, τον γάμο σου;
Είναι μήπως η Σπάρτη παρακατιανή
απέναντι στην Τροία,
ή σε περνώ στην ευτυχία και στη δύναμη;
Ή ξιπασμένη για το νέο και σφιχτό κορμί μου,
για τα μεγάλα πλούτη και τους φίλους μου,
θέλω το σπιτικό σου εγώ να διαφεντεύω;
Γιατί; Για να γεννήσω γιους που θα ᾽ναι σκλάβοι
200και βάρος άθλιο για μένανε;
Ή μήπως θα δεχτεί κανένας τα παιδιά μου
για βασιλιάδες της Φθίας,
αν τέκνα εσύ δεν αποχτήσεις; Πες μου:
μ᾽ αγαπούν οι Έλληνες, γιατί ήμουν του Έκτορα ταίρι;
Ασήμαντη ήμουν, κι όχι των Φρυγών βασίλισσα;
Δεν φταίνε τα βοτάνια μου που δεν σε θέλει ο άντρας σου,
το φέρσιμό σου φταίει· αυτό είναι που μαγεύει,
κοπέλα μου, κι όχι η ομορφιά, τους άντρες.
Όμως εσύ, λίγο να πειραχτείς, σπουδαία η Σπάρτη,
210η Σκύρος ένα τίποτα, εσύ ᾽σαι η πλούσια
κι οι άλλοι λένε το ψωμί ψωμάκι·
κι όσο για τον Μενέλαο, είναι πια
από τον Αχιλλέα τρανότερος. Με κάτι τέτοια
κάνεις τον άντρα σου να σε μισεί, κατάλαβέ το.
Πρέπει η γυναίκα, κι αν θα πέσει σε κατώτερο άντρα,
να υπομονεύει και να μην υψώνει τη φωνή.
Κι αν παντρευόσουν βασιλιά στη χιονοσκέπαστη Θράκη
όπου ένας άντρας σμίγει με πολλές γυναίκες,
θα τις σκότωνες όλες; Εξαιτίας σου
θα βγάζανε όνομα οι γυναίκες, τάχατε
πως δεν χορταίνουνε
το κρεβάτι του αντρός. Και θα ᾽τανε ντροπή.
220Γιατί παρόλο που η αρρώστια αυτή μας τυραννάει
χειρότερα απ᾽ τους άντρες, τη σκεπάζουμε όμως.
Αγαπημένε μου Έκτορα, για το χατίρι σου
έφτασα να μοιράζομαι τους έρωτές σου
αν η Αφροδίτη ετύχαινε να σε πλανέψει·
και στα νόθα παιδιά σου τον μαστό μου έχω δώσει
πόσες φορές, για να μη σε πικράνω.
Έτσι,
με τον καλό μου τρόπο κέρδιζα τον άντρα μου.
Μα εσύ φοβάσαι μήπως και μια στάλα
δροσιάς αγγίξει το ακριβό σου ταίρι.
Κοπέλα μου, μη θες να ξεπεράσεις
τη μάνα σου στον πόθο για τους άντρες. Των κακών
230μανάδων τις συνήθειες πρέπει ν᾽ αποφεύγουν
οι κόρες, όσες έχουνε μυαλό και γνώση.
ΧΟΡΟΣ
Κυρά μου, όσο σου είναι μπορετό,
κοίταξε να συμβιβαστείς μαζί της.