Αυτά του φάνηκε πως άκουσε [στρ. δ]
71απ᾽ την παρθένα με την μαύρη αιγίδα, καθώς κοιμόταν μέσα στο σκοτάδι·
ευθύς πετάχτηκε ολόρθος
κι άδραξε το θεϊκό σημάδι που δίπλα του κειτόταν,
και με χαρά πήγε να βρει τον συντοπίτη μάντη,
75του Κοίρανου τον γιο, και του φανέρωσε
με πάσα ακρίβεια το τέλος που είχε το πράγμα,
και πώς, μετά από κείνον τον χρησμό,
πήγε και πλάγιασε τη νύχτα στον βωμό της θεάς,
και πώς η κόρη του λογχοκέραυνου Δία
του ᾽φερε

το χρυσό χαλινάρι, που κάθε ορμή δαμάζει. [αντ. δ]
Και τότε τον εκάλεσε, ταχύτατα στ᾽ όνειρο αυτό να υπακούσει,
80κι όταν στον παντοδύναμο που τη στεριά αγκαλιάζει
το δυνατό τετράποδο θυσιάσει,
αμέσως στην Ιππία την Αθηνά βωμό να οικοδομήσει.
Η δύναμη των θεών σε πέρας φέρνει
το έργο που ξεπερνάει την κούφια ελπίδα και τους όρκους.
Έτσι κι ο κρατερός Βελλεροφόντης
με ζήλο πιάνει και του περνάει μες στο σαγόνι
85το φάρμακο που κάνει πράο

το φτεροφόρο άτι. Κι ευθύς εκαβαλίκεψε φορώντας [επωδ. δ]
τη χάλκινή του αρματωσιά κι άρχισε να γυμνάζεται στη μάχη.
Και κάποτε με κείνο τ᾽ άτι
μες απ᾽ τους έρημους κόλπους του ψυχρού αιθέρα
σημάδεψε και σκότωσε τον γυναικείο στρατό των τοξοφόρων Αμαζόνων,
90και φόνευσε και τους Σολύμους και τη Χίμαιρα που ᾽βγαζε φωτιά
απ᾽ το στόμα.
Τον θάνατό του εγώ θα τον αποσιωπήσω·
τον Πήγασο στον Όλυμπο δεχτήκαν
οι αρχαίοι στάβλοι του Δία.