[4.19.1] Ύστερα απ᾽ αυτή τη συνεννόηση οι δυο τους ξαναμπήκαν πάλι μέσα. Στο μεταξύ ο Άστυλος, βρίσκοντας τον πατέρα του εύκαιρο, έτρεξε και του ζήτησε να πάρει τον Δάφνη στην πόλη· έτσι ωραίος που ήταν, είπε, του άξιζε ζωή καλύτερη από του χωριού, και σύντομα θα τον κατατόπιζε ο Γνάθων στις συνήθειες της πόλης. [4.19.2] Ο πατέρας του δέχτηκε μ᾽ ευχαρίστηση. Έστειλε να φωνάξουν το Λάμωνα και τη Μυρτάλη, τους ανάγγειλε το καλό νέο —ότι από δω κι εμπρός ο Δάφνης δεν θα περιποιέται γίδες και τράγους, αλλά τον Άστυλο— κι υποσχέθηκε ότι στη θέση του θα τους έδινε δυο γιδάδες. [4.19.3] Τότε, ενώ όλοι οι άλλοι υπηρέτες είχαν μαζευτεί τρεχάτοι, χαρούμενοι που θ᾽ αποχτούσαν έναν τόσο ωραίο συνάδελφο, ο Λάμων ζήτησε το λόγο κι άρχισε να μιλάει: «Άκουσε, αφέντη, τ᾽ αληθινά λόγια που έχει να σου πει ένας γέρος άνθρωπος — γιατί ορκίζομαι στον Πάνα και τις Νύμφες ότι δε θα πω το παραμικρό ψέμα. [4.19.4] Δεν είμαι εγώ πατέρας του Δάφνη, ούτε και της Μυρτάλης στάθηκε ποτέ τυχερό να γίνει μάνα. Άλλοι γονείς άφησαν έκθετο τούτο το παιδί, ίσως επειδή είχαν κιόλας αρκετά παιδιά πιο μεγάλα. Εγώ το βρήκα παραριγμένο, να το βυζαίνει μια γίδα μου — που όταν ψόφησε την έθαψα έξω στον κήπο, τόσο την είχα αγαπήσει γιατί του στάθηκε σα μάνα. [4.19.5] Μαζί μ᾽ αυτόν βρήκα και σημαδιακά φασκιά —τ᾽ ομολογώ αφέντη— που τα ᾽χω ακόμα φυλαγμένα, γιατί δείχνουν καταγωγή τρανότερη από τη δική μας τη σειρά. Να ᾽ναι υπηρέτης του Αστύλου δεν το κρίνω ανάξιο — ωραίος υπηρέτης ωραίου και καλού αφεντικού. Αλλά να τον γλεντάει στα μεθύσια του ο Γνάθων, που σκοπεύει να τον πάρει στη Μυτιλήνη για να τον μεταχειρίζεται σα γυναίκα, τούτο δεν μπορώ να το ανεχτώ».
[4.20.1] Αυτά είπε ο Λάμων, κι ύστερα σώπασε κι έχυσε πολλά δάκρυα. Ο Γνάθων αυθαδίασε απειλώντας να τον χτυπήσει, αλλά ο Διονυσοφάνης —που είχε πολύ ταραχτεί από τα λόγια του Λάμωνος— τον πρόσταξε, μ᾽ ένα αυστηρό ζάρωμα των φρυδιών, να σωπάσει. Κατόπι ανάκρινε ξανά τον Λάμωνα, πιέζοντάς τον να πει την αλήθεια κι όχι να φτιάχνει παραμύθια για να κρατήσει το γιο του. [4.20.2] Ο Λάμων έμεινε ακλόνητος, παίρνοντας όρκο σ᾽ όλους τους θεούς και προτείνοντας να τον βασανίσουν για να δουν αν λέει ψέματα. Ο Διονυσοφάνης ζύγιζε τα λεγόμενά του μπροστά στην Κλεαρίστη: «Τί λόγο έχει ο Λάμων να λέει ψέματα, την ώρα που είναι να πάρει δυο γιδάδες αντί για έναν; Και πώς μπορεί χωρικός να φανταστεί αυτή την ιστορία; Μήπως δεν ήταν εξαρχής απίθανο, ένας τέτοιος γέρος και μια τιποτένια μάνα να κάνουν τόσο ωραίο γιο;»
[4.21.1] Τέλος αποφάσισε ν᾽ αφήσει τις εικασίες και να εξετάσει τα σημαδιακά φασκιά, αν στ᾽ αλήθεια έδειχναν πιο λαμπρή κι ένδοξη καταγωγή. Η Μυρτάλη, που τα ᾽χε όλα φυλαγμένα σ᾽ ένα παλιό ταγάρι, πήγε να τα φέρει. [4.21.2] Όταν τα ᾽φερε, πρώτος τα κοίταξε ο Διονυσοφάνης· βλέποντας πορφυρό πανωφοράκι, χρυσή καρφίτσα και φιλντισένιο σπαθάκι έβγαλε μεγάλη κραυγή «Αφέντη Δία!» και φώναξε τη γυναίκα του να τα δει. [4.21.3] Σαν τα είδε, έσυρε κραυγή κι εκείνη· «Μοίρες μου αγαπημένες, τούτα δεν είναι που εμείς αφήσαμε με το δικό μας το παιδί; Δε στείλαμε τη Σωφροσύνη να τα φέρει σ᾽ αυτά τα κτήματα; Τούτα τα ίδια ήταν, όχι άλλα. Άντρα μου αγαπημένε, δικό μας είναι το παιδί, γιος σου είν᾽ ο Δάφνης, τις γίδες του πατέρα του έβοσκε!»