[4.14.1] Η Χλόη, ντροπαλή και τρομαγμένη από τον τόσο κόσμο, έφυγε για το δάσος. Ο Δάφνης ωστόσο στεκόταν εκεί φορώντας τριχωτή γιδοπροβιά, με καινούριο ταγάρι στον ώμο, κρατώντας στο ένα χέρι φρεσκοπηγμένα τυριά και στο άλλο γίδια του γάλακτος. [4.14.2] Αν ο Απόλλων υπηρέτησε στ᾽ αλήθεια το Λαομέδοντα σα γελαδάρης, τέτοια θα ᾽ταν η όψη του όπως τότε του Δάφνη. Ο ίδιος μιλιά δεν έβγαλε, παρά υποκλίθηκε κοκκινίζοντας κι έδωσε τα δώρα. Ο Λάμων είπε: «Τούτος, αφέντη, είν᾽ ο γιδοβοσκός σου. [4.14.3] Εσύ μου είχες παραδώσει πενήντα γίδες και δυο τράγους να βόσκω, κι αυτός σου έχει τώρα εκατό γίδες και δέκα τράγους. Τις βλέπεις τί παχιές που είναι, τί τριχωτές, πόσο γερά τα κέρατά τους; Τις έχει μάθει και μουσική — ακούγοντας τη φλογέρα τα κάνουν όλα».
[4.15.1] Η Κλεαρίστη, που παρακολουθούσε την κουβέντα, θέλησε να δει με τα μάτια της αυτά που άκουγε και ζήτησε από τον Δάφνη να παίξει φλογέρα όπως το συνήθιζε, με την υπόσχεση ότι όταν παίξει θα του χαρίσει ένα πουκάμισο, ένα πανωφόρι και παπούτσια. [4.15.2] Τότε εκείνος τους έβαλε να καθίσουν σα σε θέατρο, στάθηκε κάτω από τη βελανιδιά, έβγαλε τη φλογέρα από το ταγάρι και στην αρχή φύσηξε ελαφρά· οι γίδες στάθηκαν με σηκωμένα κεφάλια. Ύστερα έπαιξε το τραγούδι της βοσκής, κι οι γίδες έσκυψαν κι άρχισαν να βόσκουν. Κατόπι έπαιξε γλυκά, κι όλες μαζί πλάγιασαν χάμω. [4.15.3] Σφύριξε κι ένα διαπεραστικό σκοπό, κι εκείνες έτρεξαν στο δάσος σα να σίμωνε λύκος. Σε λίγο έπαιξε προσκλητήριο, κι οι γίδες βγήκαν από το δάσος και συγκεντρώθηκαν γύρω στα πόδια του. [4.15.4] Ούτε άνθρωποι, δούλοι, δεν θα ᾽δειχναν τέτοια υπακοή στις προσταγές του αφέντη τους. Όλοι θαύμασαν, και προπάντων η Κλεαρίστη, που ορκίστηκε να του δώσει τα δώρα μιας κι ήταν τόσο καλός γιδοβοσκός και μουσικός. Έπειτα γύρισαν στο σπίτι να προγευματίσουν, στέλνοντας και στον Δάφνη από το φαγητό τους. Τούτος το ᾽φαγε μαζί με τη Χλόη, δοκιμάζοντας μ᾽ ευχαρίστηση τη μαγειρική της πόλης κι αισιοδοξώντας ότι θα κατάφερνε τ᾽ αφεντικά να εγκρίνουν το γάμο του.
[4.16.1] Ο Γνάθων ωστόσο, ακόμα πιο ερεθισμένος ύστερα απ᾽ όσα είχαν γίνει στη γιδοβοσκή, ένιωθε πως δεν μπορούσε πια να ζήσει χωρίς τον Δάφνη. Περίμενε λοιπόν την ώρα που ο Άστυλος έκανε περίπατο στον κήπο, τον οδήγησε στο ναό του Διονύσου κι άρχισε να του φιλάει τα χέρια και τα πόδια. [4.16.2] Ο Άστυλος τον ρώτησε γιατί το ᾽κανε αυτό και τον παρακίνησε να μιλήσει, παίρνοντας όρκο, ότι θα του παρασταθεί. «Τον χάνεις, αφέντη, το Γνάθωνα» είπε εκείνος. «Εγώ που ως τώρα δεν αγαπούσα παρά μόνο το τραπέζι σου, που άλλοτε ορκιζόμουν ότι δεν υπάρχει ωραιότερο πράμα από το παλιό κρασί, που έβρισκα τους μαγείρους σου ανώτερους από τους εφήβους της Μυτιλήνης, τώρα πια μόνο τον Δάφνη βρίσκω ωραίο. [4.16.3] Ούτε δοκιμάζω πια τα τόσα εκλεκτά φαγιά που μαγειρεύονται κάθε μέρα, κρέατα και ψάρια και γλυκά — ευχαρίστως θα γινόμουν γίδα, να τρώω χορτάρι και φύλλα, ν᾽ ακούω του Δάφνη τη φλογέρα κι εκείνος να με βόσκει. Σώσε λοιπόν το Γνάθωνά σου, νίκησε τον ακατανίκητο έρωτα! [4.16.4] Ειδεμή, σ᾽ τ᾽ ορκίζομαι στον δικό μου θεό, θα πάρω μαχαίρι, θα γεμίσω την κοιλιά μου φαΐ και θ᾽ αυτοκτονήσω μπροστά στην πόρτα του Δάφνη. Και συ δε θα με φωνάζεις πια Γναθωνάκι, όπως το συνηθίζεις πάντα στ᾽ αστεία».