ΣΤΡ. Κι εγώ, θαρρείς, θα κείτομαι εδώ χάμω;
Μια δέηση στους θεούς, κι ευθύς θα τρέξω
στο ερευνητήριο, μαθητής να γίνω.
Διστάζει λίγο.
Μα, γέρος, ξεχασιάρης κι όχι σβέλτος,
130πώς θα μάθω τους δαίδαλους της σκέψης;
Πρέπει να πάω. Γιατί έτσι να διστάζω
και δε χτυπάω την πόρτα;
Πηγαίνει και χτυπά την πόρτα του Σωκράτη.
Εε! Πορτιέρη!
Βγαίνει ένας μαθητής.
Ο ΜΑΘΗΤΗΣ
Άι στην οργή! Ποιός χτύπησε την πόρτα;
ΣΤΡ. Στρεψιάδης Φειδωνίδης, Κικυννιώτης.
ΜΑΘ. Είσαι αμόρφωτος· κλότσησες την πόρτα
αστόχαστα, κι έτσι έκαμες, μια σκέψη
που ᾽χε βρεθεί να πάθει αποβολή.
ΣΤΡ. Συμπάθα με· ζω πέρα στα χωράφια.
Μα πες μου· αυτό το απόβαλμα σαν τί είναι;
ΜΑΘ. Δεν είναι ανακοινώσιμο· τα λένε
140μόνο στους μαθητές. ΣΤΡ. Ε τότε, μίλα
με θάρρος· γιατί εγώ που εδώ με βλέπεις
ήρθα για μαθητής στο ερευνητήριο.
ΜΑΘ. Μιλώ· μα αυτά να τα ᾽χεις για μυστήρια.
Το Χαιρεφώντα ρώτησε ο Σωκράτης
του ψύλλου ο πήδος πόσα πόδια του είναι·
γιατί ένας ψύλλος τσίμπησε το φρύδι
του Χαιρεφώντα κι έπειτα έδωσε ένα
πήδημα ως το κεφάλι του Σωκράτη.
ΣΤΡ. Και πώς το μέτρησε; ΜΑΘ. Εξυπνότατα. Έτσι:
Λιώνει κερί, πιάνει έπειτα τον ψύλλο
150και στο κερί βουτάει τα δυο του πόδια·
σαν κρύωσε, μείναν γύρω τους παπούτσια.
Τα λύνει, και το διάστημα μετράει.
ΣΤΡ. Μωρέ μυαλό που καλιγώνει ψύλλους!
ΜΑΘ. Και τί θα πεις μιαν άλλη αν μάθεις σκέψη
του Σωκράτη; ΣΤΡ. Γιά πες τη· σε ικετεύω.
ΜΑΘ. Τον ρώτησε ο Σφηττιώτης Χαιρεφώντας
ποιά η γνώμη του: απ᾽ το στόμα τους σφυρίζουν
ή από το κωλονούρι τα κουνούπια;
ΣΤΡ. Τί είπε λοιπόν αυτός για το κουνούπι;
160ΜΑΘ. Ότι του κουνουπιού το έντερο είναι
στενό· λοιπόν ο αέρας πάει με φόρα
απ᾽ τη στενοτοπιά στο κωλονούρι·
κι όπως φαρδαίνει το άνοιγμα στην άκρη,
βγαίνει με ορμή ο αέρας και σφυρίζει.
ΣΤΡ. Του κουνουπιού ο ποπός λοιπόν… τρομπέτα!
Καλότυχος που τέτοια… εντερευνάει!
Του κουνουπιού το έντερο όποιος ξέρει
μια χαρά θα ξεφεύγει απ᾽ τις μηνύσεις.