[4.8.1] Πένθος για τα λουλούδια δεν είχε βέβαια νόημα· έκλαιγαν από φόβο του αφεντικού τους. Όμως και ξένος άνθρωπος, αν βρισκόταν εκεί, θα ᾽κλαιγε μπροστά στο ρημαγμένο τόπο όπου δεν έμενε πια παρά λασπερό χώμα. Πού και πού, ένα λουλούδι που είχε γλιτώσει την καταστροφή άνθιζε, ακόμα και ριγμένο καταγής, με φωτεινή ομορφιά. [4.8.2] Πάνω τους πήγαιναν συνέχεια μέλισσες, βουίζοντας ακατάπαυστα — θα ᾽λεγες μοιρολογίστρες. Αλλά κι ο Λάμων, στην ταραχή του, τέτοια έλεγε: [4.8.3] «Ωχ οι τριανταφυλλιές μου, πώς τις τσάκισαν! Ωχ οι μενεξέδες μου κι οι νάρκισσοι, ποιός άτιμος τους ξερίζωσε! Άνοιξη θα ᾽ρθει, και δε θ᾽ ανθίσουν· καλοκαίρι, και δε θα μεγαλώσουν· φθινόπωρο, και κανένα δε θα στεφανώσουν τούτα δω. [4.8.4] Μήτε και συ, αφέντη Διόνυσε, δε τα λυπήθηκες τα καημένα τα λουλούδια, που κοντά τους έμενες και τα ᾽βλεπες, που όλος χαρά τόσες φορές σου τα ᾽πλεκα στεφάνι; Πώς, πώς να δείξω τώρα στον αφέντη τέτοιο περιβόλι; Τί θα κάνει όταν το δει; Θα με κρεμάσει στην κουκουναριά, γέρο άνθρωπο, σαν το Μαρσύα — κι ίσως και τον Δάφνη, ότι τάχα φταίνε οι γίδες του για τούτο».
[4.9.1] Μ᾽ αυτά δυνάμωσε το κλάμα τους, γιατί δε θρηνούσαν πια για τα λουλούδια παρά για τις ίδιες τις ζωές τους. Θρηνούσε κι η Χλόη ότι θα κρεμάσουν τον Δάφνη, παρακαλούσε να μην έρθει ο αφέντης και περνούσε μαύρες μέρες, λες κι έβλεπε κιόλας να μαστιγώνουν τον Δάφνη. [4.9.2] Και νά που μόλις νύχτωσε τους ανάγγειλε ο Εύδρομος ότι ο μεγάλος αφέντης θα ᾽ρχόταν σε τρεις μέρες, κι ο γιος του από πριν — την άλλη μέρα κιόλας. [4.9.3] Έκαναν λοιπόν σύσκεψη για όσα είχαν συμβεί και πήρανε και γνώμη από τον Εύδρομο. Τούτος, που συμπαθούσε τον Δάφνη, συμβούλεψε να ομολογήσουν το γεγονός πρώτα στο γιο του αφεντικού κι υποσχέθηκε να μεσολαβήσει κι ο ίδιος, μιας κι ο νέος ήταν ομογάλακτος αδελφός του και τον εκτιμούσε. Έτσι κι έκαναν σαν ξημέρωσε.
[4.10.1] Έφτασε ο Άστυλος καβάλα σ᾽ άλογο μαζί μ᾽ έναν παρακεντέ, κι αυτόν καβάλα. Ο πρώτος μόλις είχε αρχίσει να βγάζει γένια, ενώ ο Γνάθων (έτσι λέγαν τον παρακεντέ) ξυριζόταν από καιρό. Ο Λάμων, έχοντας από κοντά τη Μυρτάλη και τον Δάφνη, έπεσε στα πόδια του Αστύλου και τον ικέτεψε να λυπηθεί ένα δυστυχισμένο γέροντα και να γλιτώσει έναν αθώο από την οργή του πατέρα του· συνάμα του τα διηγήθηκε όλα. [4.10.2] Τα παρακάλια του κίνησαν τη συμπόνια του Αστύλου: πήγε στον κήπο, είδε την καταστροφή των λουλουδιών και δήλωσε ότι θα μιλήσει ο ίδιος στον πατέρα του, ρίχνοντας το φταίξιμο στ᾽ άλογα — ότι τάχατες όπως ήταν δεμένα εκεί θύμωσαν, λύθηκαν κι άλλα λουλούδια τσάκισαν, άλλα τσαλαπάτησαν κι άλλα ξερίζωσαν. [4.10.3] Ο Λάμων κι η Μυρτάλη τού ευχήθηκαν τότε όλα τα καλά του κόσμου, κι ο Δάφνης τού έφερε δώρα: γίδια, τυριά, πουλιά με τα μικρά τους, σταφύλια και μήλα πάνω στα κλαριά τους. Ανάμεσα στα δώρα ήταν και μυρωδάτο κρασί της Λέσβου, έξοχο πιοτό.