ΚΡΕ. Ας έρθει, ας έρθει, ας φανεί κι εμένα η γλυκιά θανή μου,
1330που θα μου φέρει πια την ύστερή μου μέρα·
ας έρθει, ας έρθει, για να μη δω πια άλλη μέρα
με τα μάτια μου.

ΧΟΡ. Αυτά είναι του ύστερου καιρού·
για όσα βλέπομε κάτι να γίνει·
τ᾽ άλλα θα τα νοιαστούν εκείνοι που τους πρέπει.
ΚΡΕ. Αυτό που λαχταρίζω, αυτό μονάχα ευχήθηκα.
ΧΟΡ. Μην εύχεσαι τώρα τίποτα, αφού ο άνθρωπος
δεν έχει να ξεφύγει τη γραφτή του μοίρα.

ΚΡΕ. Πάρτε με τον άχρηστο άνθρωπο απ᾽ εδώ,
1340που σκότωσα και σένα, παιδί μου, χωρίς να το θέλω, και τούτην.
Τρισάθλιος εγώ, και δεν έχω πια πού να γυρίσω τη ματιά μου·
όλα μου ξεφεύγουν, όσα πιάνω στα χέρια· βαριά συφορά έπεσε στο κεφάλι μου.
Το πρώτο πράμα για να ευτυχήσει ο άνθρωπος
είναι η φρονιμάδα,
1350και δεν πρέπει να καταφρονάει κανείς σε τίποτα,
όσα είναι των θεών·
τα μεγάλα λόγια με μεγάλα βάσανα τα ξεπλερώνουν
οι καυχησάρηδες,
και έτσι βάζουνε γνώση και στα γεράματα.

ΚΡΕ. Ας έρθει, ας έρθει ο θάνατος, που θα με πάρει εμένα,
1330που θα μου φέρει ποθητά την ύστερή μου μέρα·
ας έρθει, να μην ξαναϊδούν τα μάτια μου τον ήλιο!

ΑΓΓ. Αυτά θα δείξει ο καιρός. Τα τωρινά ας σκεφτούμε!
Μα αυτοί που όλα φροντίζουνε, φροντίζουν για το μέλλο.
ΚΡΕ. Όμως εγώ εύχομαι γι᾽ αυτά που αποθυμεί η καρδιά μου.
ΑΓΓ. Μην εύχεσαι για τίποτε· γιατί ό,τι η μοίρα γράφει,
άνθρωπος δεν το ξεγράφει!

ΚΡΕ. Τραβάτε με μακριά από δω, τον άντρα τον σβησμένο,
1340οπού και σένα αθέλητα σε σκότωσα, παιδί μου,
και σένα, μάνα δύστυχη. — Και τώρα πια δεν ξέρω
ποιόν να κοιτάξω από τους δυο, και πού τώρα να φύγω.
Όλα στριφογυρίζουνε — μα εμένα μαύρη μοίρα
στην κεφαλή με χτύπησε και μ᾽ έχει ζαλισμένο!
(Δούλοι τον οδηγούν μες στο παλάτι· ακολουθούν άλλοι με το φορείο)

ΚΟΡ. Από του κόσμου τ᾽ αγαθά πρωτεύει η φρονιμάδα·
και τους θεούς να σέβεται ο φρόνιμος θυμάται.
1350Μα τ᾽ ασυλλόγιστα, τρελά λόγια των φαντασμένων
με φοβερά χτυπήματα απ᾽ τους θεούς τιμωριούνται,
κι έτσι πια στα γεράματα μαθαίνουν φρονιμάδα!