ΟΙΔ. Μα και σένα ικετεύω και σου αφήνω
παραγγελιά, για τη νεκρή εκεί μέσα,
να κάμεις την ταφή της όπως κρίνεις
εσύ πως πρέπει, γιατί με το δίκιο
θα κάμεις ό, τι κάμεις σε δικούς σου.
Μα εμέν᾽ ας μην τ᾽ αξιωθεί ποτέ της
1450η πατρική μου πόλη αυτή να μ᾽ έχει
όσο ζω κάτοικό της, μ᾽ άφησέ με
να κάθουμαι στα βουνά πέρα, όπου είναι
εκείνος ο δικός μου ο Κιθαιρώνας,
που μ᾽ όρισαν πατέρας και μητέρα,
ενώ ζούσα, τάφο αποφασισμένο,
για να ποθάνω εκεί που είχαν θελήσει.
Αν και το ξέρω αυτό καλά, πως μήτε
απ᾽ αρρώστια, μήτε από τίποτ᾽ άλλο
θα είναι να χαθώ, γιατί ποτέ μου
δε θα ᾽χα από το θάνατο γλιτώσει,
αν δεν ήταν να με φυλάει η μοίρα
για κάποιο φοβερό κακό· μα ας πάει
όπου μας πάει εμάς το ριζικό μας.
Κι όσο για τα παιδιά τ᾽ αρσενικά μου,
1460μη γνοιαστείς εσύ, Κρέοντα· άντρες είναι,
ώστε όπου κι αν βρεθούν να μην τη νοιώσουν
τη στέρηση ποτέ· μα για τις δυο
τις άθλιες κι αξιοθρήνητές μου κόρες,
που ποτέ δεν τους στρώθηκε τραπέζι
να φαν χωρίς εμένα και που τα ίδια
π᾽ άγγιζα εγώ φαγιά ηταν και για κείνες,
εσύ να μου τις γνοιάζεσαι· να τις γγίξω
με τα δυο μου τα χέρια και να κλάψω
επάνω τους τις μαύρες συφορές μας.
Ω έλα, βασιλιά,
έλ᾽ αρχοντογενιά, γιατί αν τις γγίξω
μονάχα με τα χέρια, θα νομίζω
1470πως τις κρατώ σαν τότε που είχα μάτια.
Μα τί ᾽ναι;
Ω Θεέ μου, δεν ακούω κάπου εδώ
να κλαιν οι δυο ακριβές μου κόρες, κι ίσως
να σπλαχνίστηκε ο Κρέων και μου έστειλε
τα δυο πιο αγαπημένα πλάσματά μου;
Αλήθεια είναι;
ΚΡΕ. Αλήθεια· εγώ το πρόσταξα να γίνει,
γιατ᾽ ένιωσα πόση λαχτάρα το ᾽χες.

ΟΙΔ. Ναι, σου γυρεύω, ωστόσο, σε ξορκίζω
στη νεκρή όποια ταφή θέλεις να δώσεις·
για τους δικούς σου ό,τι πρέπει θα κάνεις.
Μα εγώ ας μην αξιωθώ, όσο ζω, το χώμα
1450να πατώ αυτό της πατρικής μου πόλης,
να ζήσω στα βουνά άφησέ με, απάνω
στον Κιθαιρώνα, που όρισαν πατέρας
και μάνα μου για τάφο μου, άμα ζούσαν,
κι έτσι, με τη βουλή τους, να πεθάνω.
Κι ας ξέρω, που ούτε αρρώστια, ούτε κακό άλλο
με ρημάζει· δε γλίτωνα απ᾽ το χάρο
μικρός, αν δε με πρόσμενε άγρια μοίρα.
Μα το δρόμο του ας πάει το ριζικό μου.
Για τα παιδιά μου όμως, Κρέοντα —τ᾽ αγόρια
1460να τα νοιαστείς δε θέλω· είναι άντρες, κι όπου
να τύχουνε, θα βρουν τρόπο να ζήσουν—
μα για τις δυο μου άμοιρες κι έρμες κόρες
—που ποτέ σε τραπέζι δεν καθίσαν
να φαν δίχως εμέ, κι ό,τι κι αν είχα
το μοιράζαμε πάντα οι τρεις— για κείνες
φρόντισε, κι άφησέ με με τα χέρια
να τις αγγίξω, να κλάψω μαζί τους.
Έλα, άρχοντα,
άγια ψυχή· θα θαρρώ, αγγίζοντάς τες,
1470πως τις κρατώ, όπως άμα είχα το φως μου.
Τί λέω;
Ω θεοί! αυτές ακούω, τις λατρευτές μου,
που χύνουν δάκρυα; Ο Κρέοντας με λυπήθη
και μου έστειλε τα δυο γλυκά παιδιά μου;
Αλήθεια;
ΚΡΕ. Ναι, αλήθεια· εγώ είπα νά ᾽ρθουν, γιατί απ᾽ άλλες
ξέρω φορές πόση χαρά θα νιώσεις.