το τραγούδι που επιτέλους φάνηκε στη δοξασμένη Δίρκη. [στρ. ε]
86Αλλ᾽ όπως δίνει η σύζυγος τον ποθητό γιο
στον άνδρα της που έχει πάρει τον δρόμο τον ενάντιο από τη νιότη
και του θερμαίνει τόσο την καρδιά απ᾽ αγάπη,
γιατί τίποτα δεν είναι τόσο οδυνηρό όσο να πάνε τα πλούτη σου
σε χέρια ξένου που ήρθε από μακριά
90την ώρα που πεθαίνεις.

Έτσι είναι, Αγησίδαμε, και ο νικητής εκείνος, [αντ. ε]
που φτάνει στου Άδη το παλάτι,
χωρίς ούτ᾽ ένας ύμνος ν᾽ ακουστεί γι᾽ αυτόν. Χαμένος πάει ο τόσος
μόχθος του μόνο με λίγη πρόσκαιρη χαρά. Αρμονική, όμως,
για σένα λύρα
και αυλός γλυκόλαλος σκορπάνε δόξα,
95και τη φήμη σου που απλώθηκε θρέφουν
οι κόρες του Διός οι Πιερίδες.

Συμπαραστέκομαι πρόθυμα [επωδ. ε]
εγώ και των Λοκρών το δοξασμένο γένος αγκαλιάζω,
την πόλη τους που βγάζει παλικάρια ραντίζοντας με μέλι.
Και παίνεψα τον όμορφο του Αρχεστράτου γιο
100που τον είδα με του χεριού του τη δύναμη να κερδίζει
κοντά στον Ολύμπιο βωμό,
κατά τον χρόνο εκείνο,
ωραίο στην όψη
και πάνω στης νιότης τ᾽ άνθος, αυτά που κάποτε
105και με της Κυπρογένειας τη βοήθεια έσωσαν,
από τη σκληρή θανή του Γανυμήδη.