Γιά ιδές χρυσάφια κι έβενους κι αϊτούς ελεφαντένιους
που φέρνουν στις φτερούγες των τον κεραστή του Δία·
125γιά ιδές κι απάνω τί χαλιά πιο μαλακά απ᾽ τον ύπνο.
Τώρα θα πει κι η Μίλητος, τώρα θα πει η Σάμος:
«Για το χατίρι του Άδωνι στρώθηκαν δυο κρεβάτια.»
Στο ᾽να πλαγιάζει ο Άδωνις και στ᾽ άλλο η Αφροδίτη.
130Μα δεν κεντούν το φίλημα τ᾽ αχνούδωτά του χείλια.

Ας χαίρεται τον άντρα της η Αφροδίτη τώρα·
κι εμείς ας τονε φέρομε, πριν καλοξημερώσει,
με τη δροσιά της χαραυγής, στο περιγιάλι κάτω,
κι εκεί, με τα μαλλιά λυτά και με γυμνά τα στήθια,
135όλες μαζί ας αρχίσομε το λυγερό τραγούδι.

« Εσύ ᾽σαι ο μόνος, Άδωνι, από τους ημιθέους
που και στον Άδη κατοικείς κι έρχεσαι και στον κόσμο.
Άλλος κανείς τη χάρη σου, μηδέ κι ο Αγαμέμνων,
μηδέ κι ο Αίας ο ήρωας, μηδέ κι αυτός ο Έκτωρ
ο πρώτος απ᾽ τα είκοσι παιδιά που ᾽χε η Εκάβη,
140μηδέ κι αυτός ο Πάτροκλος, μηδέ κι αυτός ο Πύρρος
που νικητής εγύρισε πέρ᾽ από την Τρωάδα,
μηδ᾽ οι παλαιικότεροι Λαπίθαι, μηδ᾽ εκείνοι
του Δευκαλίωνος οι γιοι, μηδέ κι οι Πελοπίδαι
και μηδ᾽ ακόμα οι Πελασγοί που κατοικούσαν στο Άργος,
μηδέ κανένας απ᾽ αυτούς δεν είχε τέτοια χάρη.
Συμπάθησέ μας, Άδωνι, κι έλα του χρόνου πάλι
και δείξου μας χαρούμενος και καλοκαρδισμένος.
Πάντα καλοδεχούμενος θενά ᾽ναι ο ερχομός σου.»
145ΓΟΡ. Άκουσες, Πραξινόη μου, πόσο σοφή είναι η κόρη;
Καλότυχη είναι αληθινά για όσα τραγούδια ξέρει
κι ακόμα πιο καλότυχη για τη γλυκιά φωνή της.
Μα ᾽ναι καιρός, μου φαίνεται, να πάμε και στο σπίτι.
Ο άντρας μου είναι νηστικός κι εύκολος στο θυμό του
κι όταν πεινάει, αλίμονο σ᾽ όποιον μπροστά του λάχει.
Αγαπημένε μ᾽ Άδωνι, χαίρε! κι όταν ξανάρθεις
χαρούμενους κι ολόχαρους όλους μας να μας έβρεις.