ΑΓΓ. Εγώ, καλή μου κυρά, και εδώ που είμαι θα σ᾽ το πω,
και ούτε θ᾽ αφήσω τίποτε απ᾽ όσα είν᾽ αλήθεια.
Τί; να σου μιλήσω μαλακά και έπειτα σ᾽ αυτά να βγούμε ψεύτες;
μόν᾽ η αλήθεια στέκει παντοτινά ορθή.
Εγώ καταπόδι ακολουθούσα τον άντρα σου, στο ψηλό αλώνι,
εκεί οπού έκειτο ακόμα αξιοδάκρυτο, σπαραγμέν᾽ από τα σκυλιά,
το σώμα του Πολυνείκη. Και αφού τη θεά που στον δρόμο παραστέκει
1200παρακαλέσαμε και τον Πλούτωνα να πάψει την οργή του και να μας καλοβλέπει,
τον λούσαμε σε καθαρό λουτρό και απάνω σε κλαριά νεόκοπα εκάψαμε το λείψανο
και μνημούρι ολόρθο από της πατρίδος του τη γη του χωματώσαμε·
και έπειτα γυρίσαμε πάλι για το θολωτό του Άδη νυφοκρέβατο, το λιθοστρωμένο,
που ήταν μέσα η κόρη. Κάποιος όμως άκουσε στριγκό ξεφωνητό να βγαίνει απ᾽ τον θάλαμο τον αφορισμένο
κι έτρεξε να το φανερώσει του αφέντη μας του Κρέοντα.
Και σ᾽ αυτόν γύρω, καθώς πρόβαινε σιμότερα, η ίδια θλιβερή φωνή πετούσε, πιο αδύνατη,
1210και απ᾽ τα τρίσβαθα στενάζοντας βγάζει κλαψάρικη λαλιά:
«Κακορίζικος εγώ· καλά το μάντεψα λοιπόν;
και τώρα περπατώ απ᾽ όσους στη ζωή μου πέρασαν τον πιο θλιβερότερο δρόμο.
Του παιδιού μου η φωνή με τριγυρνάει. Εσείς ᾽περέτες
τρέξτε γλήγορα, κάτω εκεί, σταθείτε μπρος στον τάφο,
και απ᾽ τον αρμό του χώματος, σαν η πέτρα σηκωθεί,
μπαίνοντας στο άνοιγμα του τάφου κοιτάχτε, του Αίμονος είν᾽ η φωνή π᾽ ακούω,
ή ξεγελιέμαι από τους θεούς;»
1220Και μεις στις προσταγές του πικραμένου αφέντη μας πήγαμε να δούμε
και μες στο στερνό το μνήμα είδαμε τη μια κρεμασμένη απ᾽ τον λαιμό
με κλωστένιο βρόχο απ᾽ το πέπλο της δεμένο,
τον άλλον μπροστά της πεσμένο χάμου απ᾽ τη μέση να την κρατάει,
θρηνώντας για τη νύφη που χάθηκε και πήγε κάτου
και για του πατέρα του τα έργατα και το νυφοκρέβατό του το δυστυχισμένο·
και καθώς το είδε ο Κρέων, πικρά βογκώντας προβαίνει μέσα και του φωνάζει μ᾽ αναφιλητό:
«Δυστυχισμένε μου, τί κάνεις αυτού, στον νου τί σου ᾽ρθε,
1230σε τί συφορά έπεσες; έλα έξω, παιδί μου, γονατιστός σε παρακαλώ».
Μα το παιδί, άγρια ματιά στύλωσε απάνω του, τον έφτυσε κατάμουτρα,
και χωρίς διόλου να απαντήσει έπειτα τράβηξε του σπαθιού του τη δίκοπη λεπίδα,
και ο πατέρας πρόφθασε ορμώντας έξω και του ξέφυγε·
τότε, ο άραχλος κατεπάνου του γυρίζει τον θυμό του,
και όπως στέκονταν, το σίδερο μες στα πλευρά του,
και με τα χέρια του που είχαν παραλύσει, έχοντας ακόμη τα λογικά του,
αγκαλιάζει την παρθένο, και, καθώς ξεφυσούσε, με δύναμη
πετιέται κόκκινο αίμα βρύση απάνου στις χλωμές παρειές του κοριτσιού,
(φεύγει η Ευρυδίκη έξαλλη και οι γυναίκες τρέχουν πίσω της)
1240Και τώρα κείτεται νεκρός σε νεκρής πλευρό ο δόλιος,
τον γάμο του γιορτάζοντας στου Άδη τα παλάτια· όμως απόδειξε στον κόσμο
πως για έναν άνδρα η ασυλλογισιά είναι το μεγαλύτερο κακό.

ΑΓΓ. Ό,τι είδα με τα μάτια μου, αυτά, βασίλισσά μου,
όλα εγώ τώρα θα σου πω, τίποτε δεν θα κρύψω.
Γιατί άραγε τί ωφελεί να σου τα λιγοστεύω
κι ύστερα ψεύτης να φανώ; μόνο η αλήθεια μένει.
Εγώ λοιπόν τον άντρα σου στον τόπο ακολουθούσα
που ο Πολυνείκης κείτουνταν, απ᾽ τα σκυλιά σκισμένος.
Κι αφού παρακαλέσαμε τον Άδη, την Εκάτη,
1200για να μας συμπαθήσουνε και τον θυμό να πάψουν,
μ᾽ άγιο λουτρό τον λούσαμε, κι ό,τι απ᾽ το σώμα μένει
πάνω σε πράσινα κλαδιά όλα μαζί τα καίμε.
Κι αφού ψηλά σηκώσαμε απάνω του το χώμα,
έπειτα τρέχομε ευτύς στον πετρωμένο λάκκο
οπού της κόρης ήτανε νυφιάτικο κρεβάτι.
Μα κάποιος από μακριά σα μοιρολόγι ακούει
και τρέχει αμέσως να το πει στον Κρέοντα, τον αφέντη.
Κι αυτός, αφού ᾽ρθε πιο κοντά, τ᾽ ακούει, αναστενάζει
1210και λόγια πολυδάκρυτα τα χείλια του μιλούνε·
«Άραγε, ω δύστυχος εγώ, άραγε το μαντεύω;
Είν᾽ άραγε ο χειρότερος απ᾽ όλους μου τους δρόμους;
Του γιου μου ακούω τη φωνή. Μα τρέξετε, ω δούλοι,
βγάλτε την πέτρα γρήγορα, κι αφού μπείτε στο στόμιο,
κοιτάχτε αν είναι ο Αίμονας, ή απ᾽ τους θεούς γελιούμαι».
Κι ακούμε εμείς τις προσταγές του απελπισμένου αφέντη.
1220Κι αφού στον τάφο μπήκαμε, θωρώ την Αντιγόνη,
που με τα πέπλα απ᾽ τον λαιμόν ήτανε κρεμασμένη·
κι από τη μέση ο Αίμονας την είχε αγκαλιασμένη,
κλαίγοντας την καταστροφή της ποθητής μνηστής του,
και τα έργα του πατέρα του, και τον κακό τον γάμο.
Καθώς τον είδε ο Κρέοντας σπαραχτικά φωνάζει,
και μες στον τάφο προχωρεί, και κλαίγοντας του λέει·
«Δυστυχισμένε, τί έκαμες; τί έβαλες στον νου σου;
»Τί θάνατον εδιάλεξες εσύ, για να πεθάνεις;
1230»Παιδί μου, σε παρακαλώ, έβγα, έβγα, σε ξορκίζω».
Μα αφού τον κοίταξε ο Αίμονας με φλογισμένα μάτια,
τον έφτυσε στο πρόσωπο, και δίχως ν᾽ απαντήσει,
τραβά το δίκοπο σπαθί· μα εγλίτωσε ο πατέρας,
ορμώντας έξω γρήγορα· τότε ο δυστυχισμένος
σκύβει και μπήγει το σπαθί, αμέσως, στα πλευρά του,
και μαραμένα, πέφτοντας, την κόρην αγκαλιάζει,
και μ᾽ ένα κόκκινο φιλί στο μάγουλό της τ᾽ άσπρο
βγάζει μιαν ύστερη πνοή και πέφτει και πεθαίνει.
1240Και πεθαμένος κείτεται κοντά στην πεθαμένη,
στον Άδην αφού χάρηκε την τελετή του γάμου,
και στους ανθρώπους έδειξε πως σαν τ᾽ ανόητο πείσμα
καμιά άλλη μεγαλύτερη δεν είναι δυστυχία!
(Η Ευρυδίκη στηρίζεται επάνω στις δούλες της κι αμίλητη
γυρίζει στο παλάτι)