ΟΙΔ. Ο Απόλλωνας ήταν, ο Απόλλωνας, φίλοι,
που τέλειωσε αυτά τα φριχτά,
1330τα φριχτά μου τα πάθη.
Μα τα μάτια, κανενός άλλου χέρι,
παρά μόνος μου, ο έρμος,
τα χτύπησα, μόνος.
Γιατί πια τί χρειαζόταν να βλέπω,
όταν τίποτα δεν είχα να δω,
που να μού ηταν γλυκό να το βλέπω;
ΧΟΡ. Έτσ᾽ είν᾽ αλήθεια, όπως το λες.
ΟΙΔ. Τί αξίζει λοιπόν πια
να βλέπω, ή τί να λαχταρώ,
ή ποιού ν᾽ ακούω τα λόγια με χαρά;
1340Πάρτε με, βγάλτε με, μια ώρα πιο μπρος,
έξω απ᾽ τη χώρα, καλοί μου,
βγάλτε με εμένα, της κακιάς
της ώρα το παιδί,
τον τρισκατάρατο, που σαν κι αυτόν
κανέναν άλλον δεν μισήσανε οι θεοί.
ΧΟΡ. Ω, να σε κλαίει κανείς και για το νου σου
όσο και για τις συφορές· πώς να ᾽ταν
να μη σε είχα ποτέ μου γνωρισμένο.
ΟΙΔ. Κατάρα σ᾽ αυτόν, όποιος να ᾽ταν,
1350που μὄβγαλε τ᾽ άγρια πεδούκλια απ᾽ τα πόδια μου τότε,
που έκθετο με ᾽βρε και με είχε γλιτώσει
απ᾽ το χάρο σα να ᾽ταν να μου ᾽κανε χάρη·
γιατ᾽ αν ήθελα τότε πεθάνει,
δε θα γενόμουνα τέτοιο κακό
στους δικούς και σε μένα τον ίδιο.
ΧΟΡ. Έτσι θα το ᾽θελα κι εγώ.
ΟΙΔ. Γιατί δε θα ᾽φτανα ποτέ
να γίνω του πατέρα μου φονιάς
κι ούτε νυμφίο θα μ᾽ έλεγαν
εκείνων που μ᾽ εφέρνανε στο φως.
1360Μα τώρα κι άθεος είμαι
κι ανόσιων γονιών παιδί, και ομόκοιτος αυτής
που μ᾽ εγεννούσε· κι αν είν᾽ κάτι πιο κακό
κι απ᾽ το ίδιο το κακό, το ᾽λαχε ο Οιδίπους.
ΧΟΡ. Δε μπορώ να το πω πως φρόνιμο ήταν
ό,τι έκαμες· γιατί πιο καλός θα ᾽σουν
να μη ζεις πια, παρά να ζεις τυφλός.

ΟΙΔ. Ο Απόλλων, ο Απόλλων, ω φίλοι, αυτός ήταν
1330που μου έστειλε αυτούς τους καημούς και τους πόνους.
Κι όμως τα μάτια μου έβγαλε το ίδιο μου χέρι, του έρμου.
Τί το ήθελα το φως μου,
σα δε θα ᾽βλεπα τίποτα γλυκό;
ΧΟΡ. Έτσι είναι αυτά καθώς τα λες.
ΟΙΔ. Τί μπορώ πια να ιδώ,
τί ν᾽ αγαπήσω, ποιό χαιρέτισμα
με χαρά να τ᾽ ακούσω, φίλοι;
1340Πάρτε με, γρήγορα, μακριά, πάρτε με δώθε,
ω φίλοι, εμένα, το χαμένο πλέρια,
τον τρισκαταραμένο, που οι θεοί μισούνε
όσο θνητό κανένα.
ΧΟΡ. Ω δόλιε, κι από σκέψη κι από μοίρα,
θα ήθελα να μη σε ήξερα ποτέ μου.

ΟΙΔ. Κατάρα σ᾽ αυτόν, που απ᾽ τα πόδια τούς κρίκους
1350τους σκληρούς, στις βοσκές μού έλυσε, έτσι απ᾽ το φόνο
σώζοντάς με, χωρίς γι᾽ αυτό να μου έχει κάνει χάρη.
Τότε αν πέθαινα, τόση
δε θα ᾽φερνα σ᾽ εμέ και σ᾽ άλλους θλίψη.
ΧΟΡ. Έτσι θα τα ήθελα κι εγώ.
ΟΙΔ. Δε θα ᾽βγαινα φονιάς
του πατέρα, ούτε άντρα θα μ᾽ ελέγαν
οι θνητοί εκείνης που μ᾽ εγέννα.
1360Μ᾽ αφήσανε οι θεοί τώρα, είμαι γιος ανόσιων
ο έρμος, κι αυτής που μ᾽ έκανε ομοκοίτης.
Κι αν βρισκόταν κακό πιο μαύρο ακόμα,
μοίρα θα ήταν πάλι του Οιδίπου.
ΧΟΡ. Πώς να πω ορθή τη σκέψη σου δεν ξέρω·
κάλλιο χάρος, παρά ζωή σε σκότος.