Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Ἱππόλυτος (1446-1466)


ΘΗ. οἴμοι, τέκνον, τί δρᾶις με τὸν δυσδαίμονα;
ΙΠ. ὄλωλα καὶ δὴ νερτέρων ὁρῶ πύλας.
ΘΗ. ἦ τὴν ἐμὴν ἄναγνον ἐκλιπὼν χέρα;
ΙΠ. οὐ δῆτ᾽, ἐπεί σε τοῦδ᾽ ἐλευθερῶ φόνου.
1450 ΘΗ. τί φήις; ἀφίης αἵματός μ᾽ ἐλεύθερον;
ΙΠ. τὴν τοξόδαμνον Ἄρτεμιν μαρτύρομαι.
ΘΗ. ὦ φίλταθ᾽, ὡς γενναῖος ἐκφαίνηι πατρί.
ΙΠ. ὦ χαῖρε καὶ σύ, χαῖρε πολλά μοι, πάτερ.
ΘΗ. οἴμοι φρενὸς σῆς εὐσεβοῦς τε κἀγαθῆς.
1455 ΙΠ. τοιῶνδε παίδων γνησίων εὔχου τυχεῖν.
ΘΗ. μή νυν προδῶις με, τέκνον, ἀλλὰ καρτέρει.
ΙΠ. κεκαρτέρηται τἄμ᾽· ὄλωλα γάρ, πάτερ.
κρύψον δέ μου πρόσωπον ὡς τάχος πέπλοις.
ΘΗ. ὦ κλείν᾽ Ἀφαίας Παλλάδος θ᾽ ὁρίσματα,
1460 οἵου στερήσεσθ᾽ ἀνδρός. ὦ τλήμων ἐγώ,
ὡς πολλά, Κύπρι, σῶν κακῶν μεμνήσομαι.

ΧΟ. κοινὸν τόδ᾽ ἄχος πᾶσι πολίταις
ἦλθεν ἀέλπτως.
πολλῶν δακρύων ἔσται πίτυλος·
1465 τῶν γὰρ μεγάλων ἀξιοπενθεῖς
φῆμαι μᾶλλον κατέχουσιν.


ΘΗΣ. Αχ! Τί πόνο μού δίνεις του βαριόμοιρου!
 ΙΠΠ. Πάει, σβήνω! Νά! θωρώ τ᾽ Άδη τις πύλες.
 ΘΗΣ. Κι αφήνεις ασυχώρετο το κρίμα μου;
 ΙΠΠ. Όχι! Σε λευτερώνω από το φόνο.
 1450ΘΗΣ. Τί λες; Με λευτερώνεις απ᾽ το αίμα;
 ΙΠΠ. Μάρτυράς μου η Παρθένα η σαγιτεύτρα.
 ΘΗΣ. Πόσο καλός, παιδί μου, στον πατέρα σου!
 ΙΠΠ. Ας ήταν όμοια και τα γνήσια τέκνα σου!
 ΘΗΣ. Πόσο αγαθή κι ευλαβική η καρδιά σου!
 ΙΠΠ. Πατέρα μου, έχε γεια και πάλι γεια!
 ΘΗΣ. Βάστα, παιδί μου, μη με παρατήσεις!
 ΙΠΠ. Δε βαστώ πια πατέρα, δεν αντέχω.
 Σκέπασέ μου το πρόσωπο με πέπλα.
 ΘΗΣ. Ω δοξασμένη Αθήνα και συ χώρα
 1460του Πέλοπα, το τί λεβέντη χάνετε!
 Πολύ συχνά θε να θυμάμαι, Κύπρη,
 το μεγάλο κακό που μου ᾽χεις κάνει!
 (Μπαίνει στο παλάτι και πίσω του οι υπηρέτες κουβαλούν το πτώμα του Ιππόλυτου.)
ΚΟΡ. Αναπάντεχα σ᾽ όλους στην πόλη
 έχει πέσει το πένθος.
 Ω τί δάκρυα πολλά θα χυθούνε!
 Των μεγάλων αντρών και των αξίων
 δεν τελειώνουν οι θρήνοι.