ΑΡΤ. Δύστυχε, οι συμφορές σφιχτά σ᾽ αρπάξανε
1390και της ψυχής σου η αγνότητα σ᾽ αφάνισε!
ΙΠΠ. Μα τί ᾽ναι τούτο;
Οσμίζομαι την παρουσία θεού
κι οι πόνοι του κορμιού μου μαλακώσανε.
Μην είν᾽ εδώ η Αρτέμιδα η παρθένα;
(σηκώνεται όρθιος ο Ιππόλυτος)
ΑΡΤ. Εγώ ᾽μαι η αγαπημένη σου η θεά.
ΙΠΠ. Αχ! βλέπεις, δέσποινά μου, πού κατάντησα;
ΑΡΤ. Το βλέπω! Μα δεν κάν᾽ οι θεοί να κλάψουν.
ΙΠΠ. Πάει ο συγκυνηγός σου κι υπηρέτης σου.
ΑΡΤ. Όχι! γιατί μες στην καρδιά μου μένεις.
ΙΠΠ. Πάει ο αλογάρης, πάει των αγαλμάτων σου
1400ο φύλακας! ΑΡΤ. Η Κύπρη έτσι το θέλησε.
ΙΠΠ. Αλί! Το ξέρω πως αυτή με σκότωσε.
ΑΡΤ. Η αρετή σου την πρόσβαλε, σ᾽ οχτρεύτηκε!
ΙΠΠ. Αυτή μια, τρεις μαζί, βλέπω, μας χάλασε.
ΑΡΤ. Εσένα, το γονιό σου, τη γυναίκα του.
ΙΠΠ. Και του γονιού μου κλαίω τη συφορά.
ΑΡΤ. Τον απάτησε θέλημα θεϊκό.
ΙΠΠ. Ωχ! δύστυχε, πατέρα μου, τα που ᾽παθες!
ΘΗΣ. Παιδί μου, δεν τη θέλω πια τη ζωή.
ΙΠΠ. Κλαίω πιο πολύ για το δικό σου λάθος
παρά για το δικό μου το χαμό.
1410ΘΗΣ. Άμποτ᾽ εγώ να πέθαινα στη θέση σου!
ΙΠΠ. Ω κατάρες, του Ποσειδώνα δώρο!
ΘΗΣ. Ποτές να μη μου βγαίναν απ᾽ τα χείλη.
ΙΠΠ. Θα με σκότωνες πάλι απ᾽ το θυμό σου.
ΘΗΣ. Μου ᾽χαν θολώσει το μυαλό οι θεοί!
ΙΠΠ. Αλίμονο, ας μπορούσαν των ανθρώπων
οι κατάρες να πιάνουν τους θεούς!