ΤΕΙ. Εσύ όμως να ξέρεις πως δεν θα τελέψει πολλούς γύρους βιαστικός ο ήλιος,
που από τα σπλάχνα σου έναν νεκρό θα δώσεις,
νεκρών αλλαξιά, για όποιον έβαλες απ᾽ τον επάνω κόσμο κάτω,
και μια ψυχή για τιμωρία σε τάφο σπίτωσες,
1070και πάλι που των κάτω θεών ξεκλεμένον
βαστάς εδώ, άθαφτο και ανάγιαστο νεκρό,
ενώ ούτε εσένα ανήκει ούτε των θεών επάνω,
παρά του κεφαλιού σου γίνονται όλα αυτά και με τη βία.
Να σε τιμωρήσουν παραφυλάν αυτές που παίρνουν την αμαρτία κατόπιν,
οι Ερινύες του Άδου και των θεών, να σε πιάσουν στα κρίματά σου επάνω.
Κοίτα τώρα αν σ᾽ τα λέω αυτά επειδή μ᾽ έχουν χρυσώσει.
Δεν θα περάσει πολύς καιρός και θ᾽ ακουστούν στα σπίτια σου
θρήνοι απ᾽ άντρες και γυναίκες.
1080Κάθε πολιτεία εχθρά σηκώνεται, όταν
ή από σκυλιά ή από θεριά
σπαραχτούν και λερωθούν τα λείψανά της,
ή κανένα όρνιο κουβαλήσει ανόσια μυρουδιά στην πόλη την κατοικημένη·
τέτοιες, γιατί με πίκρανες, απ᾽ τον θυμό μου,
σαν τοξότης σου ᾽ριξα σαϊτιές στην καρδιά,
που δεν θα παν χαμένες, γιατί δεν θα ξεφύγεις τη φλόγα τους.
Παιδί, πήγαινέ με μακριά από δω στο σπίτι μου
για να βγάλει τον θυμό του αυτόν σε πιο νεότερο,
και να μάθει να κρατάει τη γλώσσα του ησυχότερη
και τον νου με πιο καλύτερη γνώση
1090απ᾽ όποιαν έχει ως τώρα.
(φεύγει ο Τειρεσίας)

ΤΕΙ. (με βροντερή φωνή)
Μάθε λοιπόν πολλές φορές πως δεν θενα γυρίσουν
του ήλιου οι τροχοί γρήγορα, πριν κι εσύ να πληρώσεις
μ᾽ έναν νεκρό απ᾽ τα σπλάχνα σου για τους νεκρούς εκείνους·
γιατί εκεί κάτω έστειλες αυτήν απ᾽ τους επάνω,
και μες σε τάφον έκλεισες τη ζωντανή ψυχή της·
1070κι έναν νεκρόν εσύ υστερείς τους θεούς του κάτω κόσμου
κι άταφο τον κρατάς εδώ και δίχως και θυσία·
κι αυτά δεν επιτρέπονται κι ούτε βέβαια σε σένα,
κι ούτε και στους επάνω θεούς, που εσύ τους αναγκάζεις.
Μα σε παραμονεύουνε του Άδη οι Ερινύες,
αυτές που καταδιώκουνε και τιμωρούν το κρίμα,
και γρήγορα θα βρεις κι εσύ μιαν όμοια δυστυχία.
Και σκέψου τώρα αν λέγω αυτά γιατ᾽ είμαι πουλημένος.
Όμως σε λίγο θ᾽ ακουστούν μες στο δικό σου σπίτι
των γυναικών και των αντρών κλαημοί και μοιρολόγια.
1080Γιατί εχτρικά ταράζεται και κάθε πολιτεία,
όταν τ᾽ αγρίμια ή τα σκυλιά κηδεύουν τα κουφάρια,
ή κάποιο φτερωτό πουλί οπού παντού γιομίζει
με μιαν ανόσια μυρωδιά των δόλιων την πατρίδα.
Μα τέτοιες βέβαιες σαγιτιές σού ρίχνω σαν τοξότης,
που να ξεφύγεις δεν μπορείς από το κάψιμό τους,
γιατί πολύ με θύμωσες με τις κακές βρισιές σου.
(Στο παιδί)
Μα εσύ, παιδί μου, σέρνε με, στο σπίτι πήγαινέ με,
για να ξεσπάσει τώρα αυτός απάνω σε πιο νέους,
και για να μάθει να κρατά πιο ήσυχη τη γλώσσα,
1090και πιο σωστή την κρίση του, παρ᾽ ό,τι έχει τώρα.
(Φεύγει με το παιδί)