[6] Ότι η ανδρεία είναι μεσότητα στην περιοχή του φόβου και του θάρρους έχει ήδη γίνει φανερό. Είναι προφανές ότι φοβούμαστε τα πράγματα που προκαλούν φόβο, και αυτά είναι, για να το πούμε με δυο λόγια, τα κακά πράγματα — εξού και ο ορισμός του φόβου ως «προσδοκίας κακού». Φοβούμαστε λοιπόν όλα τα κακά πράγματα, π.χ. το κακό όνομα, τη φτώχεια, την αρρώστια, την έλλειψη φίλων, τον θάνατο, ο ανδρείος όμως άνθρωπος δεν θεωρείται ότι έχει σχέση με όλα αυτά. Μερικά, πράγματι, από αυτά τα κακά και πρέπει και είναι ωραίο να τα φοβάται κανείς· μερικά μάλιστα θα ήταν άσχημο να μην τα φοβάται, π.χ. το κακό όνομα: όποιος το φοβάται είναι ένας σωστός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που αισθάνεται ντροπή, ενώ αυτός που δεν το φοβάται είναι άνθρωπος που δεν αισθάνεται ντροπή. Μερικοί χρησιμοποιούν και σ᾽ αυτή την περίπτωση τη λέξη «ανδρείος», αυτοί όμως κάνουν, στην πραγματικότητα, μεταφορά της λέξης σε μια καινούργια σημασία· έχει, πράγματι, ο άνθρωπος αυτός κάτι κοινό με τον ανδρείο, αφού και ο ανδρείος είναι ένας άνθρωπος που δεν αισθάνεται φόβο. Τη φτώχεια όμως ίσως δεν πρέπει να τη φοβούμαστε, ούτε την αρρώστια: γενικά δεν πρέπει να φοβούμαστε τα πράγματα που δεν προέρχονται από την κακία ούτε έχουν την αρχή τους σ᾽ εμάς τους ίδιους. Αλλά και πάλι ο άνθρωπος που δεν αισθάνεται φόβο μπροστά σ᾽ αυτά δεν είναι ανδρείος. Τον λέμε, παρ᾽ όλα αυτά, και αυτόν ανδρείο — αναλογικά· γιατί υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ είναι δειλοί στους πολεμικούς κινδύνους, είναι ελευθέριοι και αντιμετωπίζουν με θάρρος την απώλεια χρημάτων. Ούτε, επίσης, είναι δειλός ο άνθρωπος που φοβάται μια βιαιοπραγία σε βάρος των παιδιών του ή της γυναίκας του ή όποιος φοβάται τον φθόνο ή άλλα τέτοια πράγματα· ούτε πάλι είναι ανδρείος ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει με θάρρος μια επικείμενη μαστίγωσή του. Με τί λογής λοιπόν φοβερά πράγματα σχετίζεται η ιδιότητα του ανδρείου; Ασφαλώς με τα πιο μεγάλα και τα πιο βαριά· γιατί κανείς άλλος δεν είναι πιο ικανός από τον ανδρείο να μείνει και να αντιμετωπίσει τα δεινά. Το πιο φοβερό, πάντως, από όλα τα πράγματα είναι ο θάνατος, γιατί ο θάνατος είναι το τέλος, και για τον πεθαμένο —όλοι το λένε— δεν υπάρχει πια ύστερα τίποτε, ούτε καλό ούτε κακό. Φαίνεται όμως ότι η ιδιότητα του ανδρείου δεν σχετίζεται με όλες τις περιπτώσεις θανάτου, επιπαραδείγματι με τον θάνατο στη θάλασσα ή με τον θάνατο από αρρώστια. Με ποιές λοιπόν, τότε, περιπτώσεις θανάτου; Ασφαλώς με τις ωραιότερες. Τέτοιοι είναι οι θάνατοι στο πεδίο της μάχης· γιατί αυτοί βρίσκουν τον άνθρωπο μέσα στον πιο μεγάλο και τον πιο ωραίο κίνδυνο. Σε αντιστοιχία προς αυτούς τους θανάτους βρίσκονται και οι τιμές που τους απονέμονται στις πόλεις και στο περιβάλλον των μοναρχών. Κατά κύριο, επομένως, λόγο ανδρείος θα πρέπει να χαρακτηρισθεί αυτός που αντιμετωπίζει δίχως φόβο τον ωραίο θάνατο, καθώς και όλα όσα αποτελούν άμεση απειλή θανάτου — τέτοια είναι κατά κύριο λόγο όσα διαδραματίζονται στον πόλεμο.
Άφοβος όμως είναι ο ανδρείος και στη θάλασσα [1115b] και στις αρρώστιες, όχι όμως με τον τρόπο των ναυτικών: αυτός έχει χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας και δυσανασχετεί με την ιδέα ενός τέτοιου θανάτου, ενώ εκείνοι έχουν θάρρος και είναι αισιόδοξοι λόγω της πείρας τους. Εκτός αυτού οι άνθρωποι δείχνουν ανδρεία εκεί όπου μπορούν να φανούν παλικάρια ή εκεί όπου το να πεθάνουν είναι ωραίο· στις περιπτώσεις όμως θανάτου που περιγράψαμε μόλις τώρα δεν τίθεται θέμα ούτε για το ένα ούτε για το άλλο.